Analizy dotyczące cukrzycy - przyczyny, objawy i leczenie. MF.

Już na wczesnych objawach pacjent może podejrzewać cukrzycę i w tym przypadku konieczne jest natychmiastowe przekazanie pewnych analiz, aby potwierdzić lub zaprzeczyć podejrzeniom. Jak rozpoznać cukrzycę?

W diagnostyce cukrzycy ważną rolę odgrywają metody badań laboratoryjnych i ich poprawna interpretacja.

Istnieje określony algorytm do badania osób z podejrzeniem cukrzycy. Zdrowi ludzie z prawidłową masą ciała i niezagospodarowanym dziedziczeniem badają poziom glukozy we krwi i moczu( na pusty żołądek).

Podczas uzyskiwania wartości prawidłowych należy koniecznie przeprowadzić dodatkową analizę hemoglobiny glikowanej( HG).Około 5-8% hemoglobiny w erytrocytach, dodaje cząsteczkę glukozy, więc te cząsteczki są nazywane glikowanymi. Stopień glikacji zależy od stężenia glukozy, która jest zatrzymywana w erytrocytach przez 120 dni życia( norma wynosi 4,5-6,5% całkowitej ilości hemoglobiny).Dlatego też w dowolnym momencie odsetek glikowanej hemoglobiny odzwierciedla średni poziom stężenia glukozy we krwi pacjenta przez 2-3 miesiące przed badaniem. Podczas kontrolowania leczenia cukrzycy zaleca się utrzymywanie poziomu hemoglobiny glikowanej poniżej 7% i rewizję terapii na poziomie GH 8%.

Po uzyskaniu wysokiego poziomu hemoglobiny glikowanej( badanie przesiewowe u zdrowego pacjenta) zaleca się oznaczenie stężenia glukozy we krwi po 2 godzinach od obciążenia glukozą( 75 g).Ten test jest szczególnie konieczny, jeśli poziom glukozy we krwi jest wyższy niż normalny, ale niewystarczająco wysoki, aby wykazać objawy cukrzycy. Test przeprowadza się rano, po nocy postu( nie mniej niż 12 godzin).Określić poziom podstawowy glukozy i 2 godziny po przyjęciu 75 g glukozy rozpuszczonej w 300 ml wody. W normie( natychmiast po załadowaniu glukozą) wzrasta jej stężenie we krwi, co stymuluje wydzielanie insuliny. To z kolei zmniejsza stężenie glukozy we krwi, po 2 godzinach jej poziom prawie wraca do oryginału u zdrowej osoby i nie wraca do normy, przekraczając wartości początkowe o połowę u pacjentów z cukrzycą.

Chciałbym zauważyć, że to insulina( hormon trzustki) bierze udział w utrzymywaniu stałego poziomu glukozy we krwi( stopień wydzielania zależy od poziomu glukozy).Insulina jest niezbędna do różnicowania różnych postaci cukrzycy. Zatem cukrzyca typu 1 charakteryzuje się niskim poziomem insuliny, drugi typ - normalny lub podwyższony.

Definicja insuliny stosowana jest w celu potwierdzenia rozpoznania u osób z pogranicznymi zaburzeniami tolerancji glukozy. Zwykle poziom insuliny wynosi 15-180 pmol / l( 2-25 mcd / l).

Do diagnozy cukrzycy mogą być potrzebne dodatkowe badania .Ta definicja peptydu C, przeciwciała przeciwko komórkom beta wysp Langerhansa, przeciwciała przeciwko insulinie, przeciwciała przeciwko GAD, leptyna.

Nie mniej ważne jest oznaczanie peptydu C.Insulina i peptyd C są końcowymi produktami transformacji proinsuliny w komórkach beta wysepek trzustkowych. Oznaczenie peptydu C zapewnia kontrolę nad funkcjonowaniem komórek beta trzustki i wytwarzaniem insuliny. Diagnostycznie istotne, że jest to peptyd C pozwala ocenić poziom insuliny i jaśniej odebrać konieczne( brak) insulinę.Jeśli peptyd C we krwi spada, oznacza to niewystarczającą ilość insuliny wytwarzanej przez specjalne komórki trzustki. Zwykle poziom peptydu C wynosi 0,5 do 2,0 μg / L.

Obecnie, wiele uwagi poświęcono oznaczania przeciwciał do komórek beta wysepek Langerhansa, którego obecność prowadzi do zniszczenia samych komórek i zaburzenia syntezy insuliny, czego konsekwencją jest pojawienie się cukrzycy typu 1.Autoimmunizacyjne mechanizmy niszczenia komórek może mieć charakter dziedziczne, a także może być uruchamiany i wielu czynników zewnętrznych, takich jak infekcje wirusowe, różne formy zwiększonego obciążenia i narażenia na działanie substancji toksycznych. Tak więc, oznaczanie przeciwciał do komórek beta może być stosowany do wczesnego wykrywania i diagnozowania predyspozycji do cukrzycy typu 1.W przypadku pacjentów z obecnością przeciwciał obserwowano stopniowe zmniejszenie funkcję komórek beta i wydzielania insuliny.

Przeciwciała przeciwko insulinie występują u 35-40% pacjentów z cukrzycą typu 1.Przeciwciała przeciwko insulinie można obserwować na etapie stanu przedcukrzycowego.

Stwierdzono także antygen

, który jest głównym celem autoprzeciwciał związanych z rozwojem cukrzycy insulinozależnej. Antygen ten był dekarboksylazą kwasu glutaminowego( gad), bardzo informacyjnym markerem do diagnozy stanu przedcukrzycowego. Przeciwciała przeciw GAD można oznaczyć u pacjenta 5-7 lat przed klinicznym objawem choroby. Co ważne, definicja tych markerów pozwala w 97% przypadków odróżnić cukrzycę typu 1 od typu 2, gdy klinika cukrzycy typu 1 jest maskowana dla typu 2.

I wreszcie markerem sygnałowym dla masy ciała jest leptyna, która powstaje w komórkach tłuszczowych. Daje to sygnał do mózgu, aby przestać jeść żywność i zwiększyć zużycie energii. Mechanizm ten jest jednak przerywany, gdy występuje duży nadmiar ciężaru. Ci ludzie mają zbyt wiele komórek tłuszczowych, które uwalniają leptynę, a jej poziom wzrasta znacząco wraz z każdym dodatkowym gramem masy. Kiedy leptyna we krwi staje się zbyt duża, przestaje ona odgrywać swoją funkcję sygnalizacyjną.

Pamiętaj, że terminowa diagnoza i leczenie pozwolą Ci uniknąć powikłań choroby.