Układ odpornościowy
Początek starzenia się układu odpornościowego odnosi się do okresu dojrzewania, kiedy w grasicy występują grasicy( grasica).Właśnie z grasicą i zależnym od grasicy kompleksem układu odpornościowego wiąże się przede wszystkim osłabienie funkcji immunologicznych podczas starzenia. Masa grasicy jest maksymalna w ciągu 5-15 lat, o 20-30 lat następuje jej zmniejszenie, co wyraża się zwłaszcza w 50-90 latach.
Inwazji grasicy towarzyszy spadek stężenia jej hormonów we krwi. Stężenie tymopoetyny zaczyna spadać po 30 latach, po 60 latach jest praktycznie nieobecne.
starzenie układu odpornościowego może być dokładniej określona jako zmiany w wysokości, dystrybucji i aktywności na populacje limfocytów, swoistości przeciwciał i cytokin. Pod tym względem związane z wiekiem zmiany w układzie odpornościowym - proces prowadzący do stanu rozregulowania układu odpornościowego. Poza zmniejszeniem związanych z wiekiem różnorodności częstotliwości limfocytów T, to jest zmiana stanu podgatunek komórek T, co odzwierciedla zmniejszenie powstawania komórek T w grasicy z wiekiem. W przypadku osób starszych charakterystyczne jest zmniejszenie funkcji limfocytów T.Współczynnik limfocytów T CD4 / CD8 wzrasta wraz z wiekiem.
Starzenie ma znaczący wpływ na rozwój limfocytów B.Limfocyty Pre-B są najliczniejszą linią komórkową w czerwonym szpiku kostnym, ich liczba zmniejsza się z wiekiem o 60-90%.Defekt leżący u podstaw zmniejszenia liczby limfocytów pre-B jest spowodowany naruszeniem konwersji limfocytów pro-B- do pre-B.Pomimo zmniejszenia powstawania limfocytów B w szpiku kostnym, liczba limfocytów B we krwi obwodowej nie zmienia się wraz z wiekiem, ze względu na przedłużenie życia limfocytów B i ich zdolność do samodzielnego odnowienia.
Większość obcej Ag stymuluje limfocyty CD5-B, które w odpowiedzi na stymulację syntetyzują AT.Wraz z wiekiem następuje spadek odpowiedzi limfocytów CD5-, ale nie CD5 + na obce Ag.Śladem tych procesów wiekowych jest seria regularnych zmian. Stężenie krążącego naturalnych przeciwciał, takich jak przeciwciała do grup Ar krwi zaczynają zmniejszać się w młodym wieku, a w wieku 80 lat, jego poziom 50% lub mniejsze od wydajności młodzieży( główną przyczyną trudności determinujących grup krwi osób w podeszłym wieku).
Nauka na starszych praktycznie wszystkie szczepionki( w tym zapalenia wątroby typu B, grypy i tężcowi) jest mniejsza w porównaniu z młodymi [Schwab R. i wsp., 1989].Jednocześnie nasilenia odpowiedzi immunologicznej w większości w T-niezależnego Ag( np pneumokokową) utrzymuje się na tym samym poziomie w ciągu całego życia. Niemniej jednak czas trwania odporności ochronnej po wprowadzeniu szczepionki pneumokokowej u osób starszych jest mniejszy niż u młodych ludzi( Shapiro E. D. i wsp., 1991).Z tego powodu osoby starsze w wieku powyżej 65 lat powinny być ponownie szczepione szczepionką pneumokokową co 5-8 lat.
Chociaż odpowiedź immunologiczna w postaci AT na wszystkie obce Ag jest zmniejszana wraz z wiekiem, produkcja Ig i liczba limfocytów się nie zmienia. Ponadto stężenie IgG i IgA w surowicy wzrasta wraz z wiekiem( zmniejszenie IgM i IgD).Zmniejszenie ilości przeciwciał IgM w odpowiedni spadek w grupie Ar we krwi i względny brak odpowiedzi na mitogen limfocytów T,
Wiek, lata
FIG.Przekrój związany z wiekiem w funkcji układu odpornościowego
Wiek, lata
Ryc.związane z wiekiem perekrestov
w czynności układu immunologicznego i wzrost IgG odzwierciedla zdolność układu immunologicznego do utrzymania reaktywność wobec AG, do którego organizm w obliczu wcześniej.
W przeciwieństwie do zmniejszenia produkcji większości AT na obce Ar, poziom AT syntetyzowany przez limfocyty B CD5 + zwiększa się wraz ze starzeniem. Te związane z wiekiem zmiany w specyficzności g, to jest przejście z syntezy Abs Ar obce wytwarzanie przeciwciał autologicznych Ar, są przedstawione na fig. Porównując zawartość przeciwciał wobec Salmonella i przeciwciał przeciwjądrowych w różnych okresach życia stwierdzono, że miana przeciwciał przeciwko obcym Ar( Salmonella) zmniejsza się z wiekiem, przy czym liczba osób przeciwciał przeciwjądrowych zwiększa się wraz z wiekiem [Rowley MJ i in., 1968].
Pomimo wzrostu liczby autoprzeciwciał podczas starzenia, częstość występowania chorób autoimmunologicznych nie zwiększa się wraz z wiekiem. Choroby autoimmunologiczne często rozwijają się w środkowej jednej trzeciej ludzkiego życia. Wyjątkiem są anemia złośliwa i autoimmunologiczne tireoi-dit, które występują w późniejszym życiu.
Ze względu na procesy inwolucyjne w układzie odpornościowym ryzyko rozwoju zakaźnych, autoimmunologicznych i złośliwych chorób zwiększa się w starszym wieku.