Struktura oka i jego praca

Oko znajduje się w jamie oczodołu czaszki. Od kości jamy orbitalnej po zewnętrzną powierzchnię kulistej gałki ocznej odpowiednie są mięśnie, które ją obracają.W przyszłości skoncentrujemy się na pracy tych mięśni, ponieważ, jak pokażemy, mają one najbardziej bezpośredni związek z mocą naszej wizji.

Narządy wokół oka są przeznaczone przez Naturę, aby chronić je przed szkodliwym działaniem środowiska zewnętrznego.włosków brwi podjęte na bok spuszczeniu płynu z czoła( najczęściej jest to pot), rzęsy zapobiec przedostawaniu się kurzu do oczu. Gruczoł łzowy umieszczony w zewnętrznym kąciku oka należy również do jego narządów ochronnych. Przydziela rozdarcie, które zawsze zwilża powierzchnię gałki ocznej, nie wysycha żywych komórek warstwy zewnętrznej oka, ogrzewa to zmywa zanieczyszczenia spadają na skórze, a następnie wypływa z wewnętrznego kąta oka na kanaliki łzowe do jamy nosowej.

Jak działa oko? Grube albuginea{ twardówki) oka zewnątrz powłoka chroni przed uszkodzeniem mechanicznym i chemicznym z wnikaniem ciał obcych i mikroorganizmów. Przed oczami ten pochwy wchodzi w przezroczystej

rogówki, który jak oszklone okna, belki świetlne swobodnie przechodzi.Średnia - naczyniówkowa jest przesiąknięta gęstą siecią naczyń krwionośnych, które zasilają gałkę oczną krwią.Na wewnętrznej powierzchni osłony jest cienka warstwa środka barwiącego - czarny pigment, który pochłania promieniowanie belki. Przed oczami, w przedniej części rogówki, naczyniówki staje opalizujący, które mogą mieć inny kolor - od jasnoniebieskiego do czarnego. Jest on określony przez ilość i skład pigmentu zawartego w tej powłoce. Rogówka i tęczówka nie przylegają ściśle do siebie. Pomiędzy nimi jest przestrzeń wypełniona idealnie czystą cieczą.

rogówki i przezroczysta ciecz przepuszcza promienie światła, które należą do gałki ocznej, przez źrenicę - otwór znajdujący się w środku tęczówki. Konieczne jest dostanie się do oka promieni jasnego światła, ponieważ występuje odruchowe zwężenie źrenicy. Przy słabym świetle rozwija się źrenica. Bezpośrednio za źrenicy jest przezroczystą soczewkę , dwuwypukłe soczewki kształcie i otoczona przez pierścieniową , lub różnie, mięśnia rzęskowego. Według zachodniej nauki, zdolność do zmniejszenia pierścienia mięśni

i relaks, z jednej strony, a naturalną sprężystość soczewki - z drugiej strony, są głównym celem w zakresie oka. Wrócimy do tej kwestii w przyszłości, tu, na marginesie, zauważamy, że częściowo podzielamy to przekonanie naszych zachodnich kolegów.

Po przejściu przez soczewkę, a następnie przez przezroczysty jak czysty kryształ, szklistym który wypełnia całego wnętrza gałki ocznej, promienie świetlne padają na wewnątrz bardzo cienkiej powłoki oczy - siatkówki. siatkówki, pomimo faktu, że jest ona bardzo cienka( ze względu na jej grubość mieści się w zakresie od 1/33 cm do mniej niż połowa tej wartości), ma bardzo skomplikowaną strukturę.Składa się z ośmiu warstw, z których, jak się sądzi, tylko jedna wiąże się z percepcją obrazów wizualnych. Warstwa ta składa się z najmniejszych komórek w kształcie pręcików i stożków, różniących się między sobą kształtem i bardzo nierównomiernie rozłożonych na siatkówce. Te wrażliwe na światło komórki nazywane są receptorami wizualnymi .W im pod wpływem podrażnienia spowodowanego promieniami światła wzbudzającego odbywa się, co odbywa się na neurony Kolce, zebranych na nerw wzrokowy. Na tym ekscytacja jest już w mózgu.

usytuowany w siatkówce receptorów podzielono wizualnych, jak powiedziano, w dwóch różnych od siebie pod względem struktury i funkcji w grupie - tak zwanych drążków i szyszki . Wędki są podrażnione słabym światłem o zmierzchu, ale nie mają zdolności postrzegania koloru. Stożki są podrażnione tylko jasnym światłem i są w stanie dostrzec kolory. Powstające w pobudzeniu receptorów transmitowanego przez neuronów dośrodkowych, procesy, które w pewnym obszarze siatkówki idą, jak już powiedzieliśmy, w nerwie wzrokowym. Przechodzi przez wszystkie muszle gałki ocznej, wychodzi z niej i jest wysyłany do mózgu. W miejscu, w którym nerw wzrokowy wyłania się z siatkówki, nie ma w nim komórek wyczuwających światło. Obrazy obiektów powstających na tej stronie nie są przez nas postrzegane. Dlatego otrzymał on nazwę martwego pola .

W środku siatkówki, naprzeciwko źrenicy, to mały okrągły elewacja - tak zwana plamka żółta , skupiska stożków. Właśnie dlatego widzimy najwyraźniej te obiekty, które znajdują się dokładnie naprzeciw źrenicy. W centrum tego miejsca znajduje się fovea - głęboka fula ciemniejszego koloru. W centrum dołu nie ma ani jednego patyka, ale stożki są wydłużone i ściśle ściśnięte. Inne warstwy w tym miejscu, wręcz przeciwnie, są bardzo cienkie lub całkowicie zanikają.Poza środkiem dołka, stożki stają się grubsze i mniej powszechne, na przemian z pałeczkami, których liczba wzrasta, gdy poruszają się w kierunku krawędzi siatkówki.

zdolność plamki dać mózgowi szczegółowe informacje na ten temat pod uwagę jest związane z bardzo wysokim stężeniem tutaj svetovosprinimayuschih elementów, jak również z faktu, że każdy stożek jest podłączony do własnych poszczególnych neuronów. Wędki takiego indywidualnego neuronu nie mają i są zmuszone być zgrupowane razem przez całe skupiska wokół pojedynczej komórki.

Stożki są nie tylko w żółtej plamie, ale w pozostałej części centralnej części pola widzenia, tylko tutaj ich stężenie jest znacznie niższe. A na obrzeżach stożków wcale nie ma. Są tylko patyki - elementy wyczuwające światło o wyższej czułości. Od kilku kije wysłać swoje dane w tej samej komórce nerwowej, a następnie w półmroku bardzo słabo podniecone laski wspólne wysiłki mogą pobudzać swoje neurony i oczy jeszcze coś zobaczyć, a stożki, które są skierowane tylko do własnych komórek nerwowychw tym przypadku są bezsilni. Niewielkie zaangażowanie stożków w świetle zmierzchu tłumaczy zjawisko, że dla ludzkiego oka w nocy wszystkie koty są siarką.

Dlatego używamy prętów tylko o zmierzchu, gdy szyszki są po prostu przeszkodą.W nocy mogliśmy zobaczyć o wiele lepiej, gdyby nie zwyczaj ogniskowania obrazu na żółtej plamie - tak zwanej centralnej fiksacji . Dlatego w nocy widzimy rzeczy o wiele lepsze, których obraz pojawia się na bocznych częściach siatkówki, a dzieje się tak, gdy nie patrzymy bezpośrednio na obiekt, który chcemy zobaczyć.Nawiasem mówiąc, dla rozwoju tej umiejętności jest ćwiczenie grupy 3 V( § 20).

Od noktowizor jest całkowicie lub częściowo bezużyteczny znaczna część siatkówki - ten, który jest tak znane i wygodne w użyciu w ciągu dnia, a następnie, aby dobrze widzieć w nocy, po prostu trzeba ćwiczyć zmierzchu obszarach peryferyjnych, czyli tych, które dzień przyniesie nam niewiele korzyści.

Pójdźmy jednak dalej. Receptory oka dostrzegają wizualne podrażnienia, ponieważ obrazy pojawiają się na siatkówce widocznych nam obiektów. Jak to się dzieje? Promienie z obiektów, do których skierowane są nasze oczy, przechodzą przez rogówkę, płyn między nim a tęczówką, soczewką i szklistem. W każdym z tych środowisk zmieniają kierunek - są załamywane. Ten proces załamywania się promieni świetlnych w układzie optycznym oka nazywa się refrakcją . Dokładniejsze byłoby jednak zrozumienie mocy refrakcyjnej układu optycznego oka pod załamaniem .

I wreszcie doszliśmy do dość delikatnej kwestii, w której nasze poglądy są sprzeczne z poglądami ortodoksyjnej zachodniej nauki. To pytanie dotyczy sposobu, w jaki następuje proces akomodacji , , tj. Adaptacja oka do widzenia na odległość.Jednak musimy ostrzec czytelnika z góry, że nie mam zamiaru obrażać tu najlepsze uczucia naszych zachodnich kolegów naukowych lub pracować z nimi żadnej szczegółowej debaty na obszarze zagrożonym. Po prostu zwracamy uwagę na to, co się dzieje i całkowicie zostawiamy troskę o nasze zrozumienie prawdy w rękach naszych zachodnich przyjaciół.

Podczas oglądania w pobliżu obiektów wyraźnie ich obraz na siatkówce może nastąpić tylko wtedy, gdy załamanie promieni będzie wielki w oczy niż podczas oglądania odległych obiektów. Większość lekarzy okulistów uważa, że ​​główną przyczyną załamania światła w oku jest soczewka. Wierzą, że widzimy wyraźnie, jak obiekty, które znajdują się w stosunkowo dużej odległości od nas, a przedmioty, które są blisko nas, tylko dlatego, że obiektyw soczewkowy może zmienić swoją krzywiznę z powodu otaczającej mięśnie kołowym, stają się bardziej wypukłe lubbardziej płaski. Kiedy mięśnie pierścieniowe kurczą się w soczewkę, to, ich zdaniem, powinna ona zwiększać krzywiznę;a gdy mięsień się rozluźni, soczewka, dzięki naturalnej elastyczności, ponownie spłaszcza się.

Podczas oglądania przedmiotów blisko napięcia mięśni pierścienia oka, a także krzywizny soczewek zwiększa się, tak, załamanie promieni w oku staje się duże, istnieje wyraźny obraz siatkówki pacjenta.

Kiedy patrzymy na odległych obiektów, mięśnie zrelaksować, a obiektyw jest spłaszczona, tak, że załamanie promieni w nim staje się mniejszy. Dlatego w normalnym widzeniu na siatkówce oka należy uzyskać wyraźny obraz przedmiotów.

Jest to ogólny zarys poglądu na temat ortodoksyjnej okulistyki. Mamy opracowane na nim, ponieważ, przynajmniej w części, ale to prawda, a

iść dalej, musieliśmy nauczyć się stosunkowo prosty.

Jednak w rzeczywistości wszystko jest znacznie bardziej skomplikowane. Muszę powiedzieć, że nauka Zachodnia jest teraz tam jest dość wpływowy nurt, w pobliżu wielu jego poglądów punktu widzenia joginów, który przylega do zupełnie innego zdania na ten wynik.

Ta szkoła uważa, że ​​decydującym czynnikiem w refrakcji oka jest wokół gałki ocznej bezpośredni i skośne. Według tej szkoły, rola mięśni skośnych bezpośrednich i nie są wyczerpane tylko, że cięcia są przekręcić gałkę oczną, umożliwiając nam tym samym do zmiany kierunku widzenia i rozważyć niektóre z obiektów wokół nas.

Celem tych mięśni jest przede wszystkim zmiana w kształcie gałki ocznej, co jest konieczne staje się czymś przedłużony, potem spłaszczony w osi przód-tył, , który pozwala nam na osiągnięcie ostrość obrazu obiektów na siatkówce w zależności od odległości, na którym są one usuwane z naszych oczu.

Z tego zrozumienia, oficjalny opinią zachodniej okulistyki, uważa, jeżeli kształt gałki ocznej jest niezmienna, jest nie do utrzymania. Jest to opinia, która dała początek teorii, która próbuje wyjaśnić nieprawidłowości załamania przez wrodzoną nieregularność kształtu gałki ocznej. Tak więc teoria ta przypisuje zasługi w akomodowaniu wyłącznie działaniu mięśnia pierścieniowego i zmianie krzywizny soczewki. W tym przypadku, rzekomo nieodłączny wydłużenia gałki ocznej może być przyczyną krótkowzroczności , i skrócenie - odpowiednio nadwzroczność .Ponieważ jednak kształt gałki ocznej zmienia się w miarę potrzeby, teoria ta, podobnie jak ta, która ją spowodowała, nie zasługuje na uwagę.

Powszechnie wiadomo, że po usunięciu soczewki z powodu zaćmy, oko często może być umieszczone w taki sam sposób jak wcześniej. Sam w sobie fakt ten bezwzględnie wymyka się refraktologicznej teorii ortodoksji. Dr William Bates pisze na ten temat, że zaobserwował wiele takich przypadków. Pacjenci nie mają

jedynie odczytać typ diament w swoich okularach na odległość z odległości 33, 26 lub mniej centymetrów( najtrudniejszy do odczytania w takich przypadkach jest bardzo małe odległości), ale jeden pacjent był w stanie to zrobić bez żadnych punktów. Jednocześnie, jak zauważył dr Bates, Skiaskop we wszystkich przypadkach wykazały, że istnieje realne zakwaterowania i że odbywa się nie przez jakiś pokrętny sposób, co dogmatyków spróbować wyjaśnić ten niewygodny dla nich zjawiska, ale przez precyzyjną regulację ostrości do odpowiednich odległościach. Dlatego wskazane jest, aby mówić o sile bezpośrednich i skośnych mięśni oka, z jednej strony, i naturalnej sprężystości gałki ocznej - z drugiej.

Podsumowując nasz szkic załamania promieni świetlnych w oku, mówimy, że nie podzielam żadnego kategorycznego jedną z walczących stron na Zachodzie, jako taka kategoryzacja wyklucza prawidłowe przeciwnego zdania. Naszym zdaniem każda z tych dwóch teorii jest prawdziwa i nie należy się jej sprzeciwiać, ale patrzeć w jedności. Jednakże, jeśli działania bezpośrednie i skośne mięśnie muszą być uznane zgodnie z definicją w mocy refrakcyjnej oka, pierścień obiektywu i mięśni należy pozostawić jedynie funkcję pomocniczą podkorrektsii. Takie podejście, jak sądzę, wyjaśni wszystkie sprzeczności i niespójności zachodnich teorii podatnych na nadmierną wyłączność i rywalizację.Nie trzeba myśleć, że Natura, ten największy i najdoskonalszy konstruktor, tworzy niepotrzebne szczegóły w swoich maszynach lub toleruje ich obecność, jeśli tak jest.

W przyszłości, w miarę potrzeby, jeszcze raz powróci do tej kwestii, a teraz ponownie włączyć się do obrazu, który otrzymuje się na siatkówce. Ponieważ soczewka jest soczewką obustronnie wypukłe, obraz przedmiotów znajdujących się na siatkówce jest zmniejszony i odwrócony zgodnie z prawami fizyki. Skomplikowany proces percepcji bodźców wzrokowych, który rozpoczął się w siatkówce, kończąc w korze wzrokowej. Dokonuje się tego dzięki analizatorowi wizualnemu, który przeprowadza ostateczną dyskryminację bodźców. Dlatego wyróżniamy kształt przedmiotów, ich kolor, rozmiar, oświetlenie, lokalizację, ruch. Obraz obiektów na siatkówce, odwrócony przez soczewkę, w mózgu znów okazuje się zbieżny z ich rzeczywistym położeniem. Wynika to z wpływu różnych przyczyn psychicznych, wśród których decydującą rolę odgrywa oddziaływanie wzbudzeń wchodzących do mózgu ze wszystkich narządów zmysłów.

Oko, a więc tylko urządzenie odbierające światło, takie jak kamera lub kamera filmowa, "widzi" tylko nasz mózg. Dodaje on informacje uzyskane z milionów światłoczułych komórek naszego oka do skomplikowanych obrazów;to tutaj, w mózgu, pojawiają się "obrazy" stworzone przez oczy.Że to, co widzi, a nie oczy i nie słyszy ucho i mózg, który jest pośrednikiem naszej duszy, naszego osobistego „ja” w stanie surowym świecie materii, wyjaśnia ciekawy fakt, że tak często widzieć ani słyszeć nie jest to, co jest, ale tylkocoś, co już wiemy lub wiemy. Ile razy każdy z nas złapał się na tym, że nie zauważył żadnych osobliwości w temacie dziesiątki razy przed widzieliśmy aż ktoś, kto wie, nie mówi nam o tym!