Dzieci bawią się bez dorosłych

Wszystkie nasze zalecenia były jak dotąd ukierunkowane na granie dorosłego z jednym dzieckiem. Cóż, jeśli w rodzinie jest więcej niż jedno dziecko, co powinno być wtedy? Grać z każdym osobno? Ale nie zawsze jest to możliwe: potrzeba więcej czasu, a każde dziecko potrzebuje uwagi dla siebie.

Organizacja gry w tym przypadku w dużej mierze zależy od tego, ile jedno z dzieci jest starsze od drugiego.

Zobaczmy, jak grać razem, pogoda i dzieci z dużą luką wieku: 1 rok i 4 lata, 2 lata i 5 lat, 3 lata i 6 lat.

Jeśli dzieci są pogodki, to ich gra w ciągu 2-3 lat jest zazwyczaj wzajemna. Jedno dziecko robi to samo, co drugie, próbują i biorą te same zabawki. Ponieważ atrakcyjna zabawka jest zabawką, która wpadła w ręce innej osoby, często pojawiają się konflikty z powodu materiału do gry;Aby rozwiązać te konflikty jest konieczne dla osoby dorosłej.

Dzieci się starzeją i zaczynają grać razem w gry fabularne. Ich dalsza interakcja nie różni się zbytnio od wspólnej gry opisywanych przez nas rówieśników.

Ale dzieci mają 1 rok i 4 lata. Za 4 lata dziecko ma już proste formy gry fabularnej. Dzieciak imituje starsze dziecko. Ale on chwyta ze swojej gry najprostszą - tę samą akcję z podmiotem, imituje emocje starszego.

Czteroletnia Alya "gotuje obiad".Ona daje jednorocznemu Dima zabawkowy garnek. On, podobnie jak Alya, prowadzi ją różdżką.Alya wyciąga z saucep "mięso"( pierścienie z piramidy), "je".Dima ją obserwuje. Ona daje mu pierścionek: "Jedz!" Dima przynosi go do ust w oszołomieniu. Alya, patrzy na niego, śmieje się, śmieje się po niej i Dima.

Alya wkłada kapelusz z zającymi uszami, skacze:

- Jestem króliczkiem!

Następnie kładzie go na Dima:

- Jesteśmy króliczkami.

Dziecko próbuje naśladować - przykuca i prostuje. Alya będzie rozbawiona jego czynami, znów się za nim śmieje.

Ale Alex chce grać sam, ale Dima przeszkadza.

- Cofnij się!- mówi dziewczyna, ale dziecko to jej rozkaz. Potem znajduje wyjście. Układa kostki z pudełka na dywan:

- Zbierz je w szufladzie, tak jak to!- mówi Alya i stawia pierwsze kostki w pudełku. Dziecko przełącza się na dostępne i zrozumiałe dla niego działania z obiektami, a Alya spokojnie się bawi.

Teraz mamy starsze dzieci. Jeden - 2 lata, a drugi - 5 lat. Pięcioletnia Petya umieszcza żołnierzy na podłodze, po czym rozpoczyna atak czołgów. Struktura żołnierzy zostaje zniszczona. Petya ponownie je organizuje. Dwuletnia Vasya, obserwując swojego brata, chwyta czołg i zaczyna prasować im stos żołnierzy z okrzykami:

- Wojna, wojna!

- Oddaj to!- krzyczy 5-letnia Petya.

- Vaska wszystko złamał - skarży się swojej matce. Jeśli letni dzieciak

łatwo się rozprasza, a następnie 2-latek już ma pewne zamiary, to nie zawsze posłuszne woli starszy.

Ale gra może przebiegać całkiem spokojnie. Petya jest "lekarzem", oferuje także 2-letnią Vasya:

- Lecha małych zwierzątek!

Starsza próbka ponownie powoduje imitacje malucha z zabawkami, ale te działania są już bardziej złożone.

Następny etap: 3 lata i 6 lat. Dziecko od trzech do 6-latka - jest nie tylko przeszkodą lub aktualna liczba istniejących( mieszane czasami ich nieudolność), ale niemal równorzędnym partnerem w grze. W każdym razie już można się z nim zgodzić.

- Pójdziesz do przedszkola, a ja jestem nauczycielem, - oferuje 6-letnią Anyę 3-letniego Igora. Zwykle młodszy jest zaangażowany w wykonywanie roli drugorzędnej( zamiast lalki).Najstarszym dzieckiem w trakcie gry daje mu rozkazy, wyjaśnia znaczenie swoich działań, pozycje Wartość gry( „maszyna”, „dom”, „tutaj Ta płyta będzie” i tak dalej. N.).

A młodsze dziecko nie chwyta już po prostu zabawek, naśladując starszego, ale formalizuje swoje pragnienia w planie mowy.

Nadal 3-latek nie nadąża za sześciolatkiem, który wdraża złożoną fabułę gry. Ciągłe wyjaśnienia i kontrola zachowania dziecka zaczynają drażnić i znużać starsze dziecko( "Wszystko robi źle i niczego nie rozumie").Dlatego wspólna gra fabularna nie trwa długo.

główne dzieci w wieku przedszkolnym, wspólne działanie dużej różnicy wieku - „grą denerwować” gra-ćwiczenia z przedmiotów( piłka, obręcz, itp. ..), w parach 3-6 lat - próby zorganizowania prostych gier z zasadami( przenoszeniei pulpit).

Im więcej przerw w wieku dzieci, tym bardziej rozchodzą się zainteresowania ich grami( i oczywiście oczywiście).

Tutaj, na przykład, dziecko ma około 2 lat, a najstarsza dziewczynka ma już niedługo 7. Od czasu do czasu z przyjemnością zaręcza się trochę: czyta mu, pokazuje zdjęcia, uczy rysować, budować z kostek. Ale wolimy grać sam( z marionetkami), kiedy nikt nie koliduje z rozmieszczeniem projektu fabuły - nie zabiera zabawek w najbardziej nieodpowiednim momencie, nie niszczy budynków z gier.

Jak powinna zachowywać się osoba dorosła w stosunku do każdego dziecka, czy dzieci powinny być połączone we wspólną grę( i jak), czy też, przeciwnie, czy każdy powinien samodzielnie zajmować się, a nie ingerować w inne? Lepiej, jeśli dorosły rozwiąże oba te problemy.

Następnie dzieci będą mogły grać razem( doświadczenie w grach starszych zostanie przekazane młodszemu), aw sytuacjach, gdy brat lub siostra jest nieobecny, dziecko będzie mogło zająć się sobą.Jest to bardzo ważne, ponieważ często dzieci tak bardzo przyzwyczajają się do siebie nawzajem( bez względu na to, co robią - grę fabularną lub po prostu granie ze sobą, granie z piłką itp.), Że brak jednej z nich( zwłaszcza tej starszej) odwraca sięduże obciążenie dla osoby dorosłej, w której dziecko chce tymczasowo zastąpić swojego brata lub siostrę.

Więc 2-letnia Vasya w takich przypadkach bierze matkę za rękę i mówi:

- Chodźmy zagrać!

"Zamknięcie" dzieci na sobie jest obarczone negatywnymi konsekwencjami dla ich rozwoju, zwłaszcza jeśli nie uczęszczają do przedszkola. Dzieci są zajęte, nie kłócą się, a dorosły często ma złudzenie pełnego samopoczucia. Nie chodzi nawet o to, co robią dzieci, jaki jest poziom każdej gry( czy jest odpowiedni dla wieku).W takich sytuacjach matki i ojcowie często nie uważają za konieczne dołączanie do wspólnych działań z dziećmi, komunikacja dzieci z dorosłymi staje się niewystarczająca i jest to ważny czynnik w rozwoju dziecka w wieku przedszkolnym.