Rehabilitacja u pacjentów z afazją po udarze mózgu
Afazja po udarze jest patologicznym stanem z całkowitą lub częściową utratą zdolności mowy w wyniku lokalnego uszkodzenia pewnych obszarów mózgu.
Ten typ zaburzenia ma bezpośredni związek z miejscem i zasięgiem nasilenia zmiany, może rozpocząć się nawet przed rozwojem obrazu klinicznego udaru, aw trzeciej części pacjentów występuje całkowity brak mowy.
Ponieważ podczas udaru niedokrwiennego lub krwotocznego dochodzi do chwilowego zakłócenia funkcjonowania dużych obszarów mózgu, początkowo często występuje całkowita afazja.
Rodzaje afazji po udarze
W wyniku ostrego stanu niedokrwiennego może rozwinąć się praktycznie dowolna postać afazji, ale najczęściej stwierdza się:
- Całkowita afazja. Najczęściej jest to manifestacja afazji po amputacji. W tym stanie pacjent nie może mówić i nie rozumie znaczenia słów i zwrotów odnoszących się do niego. Po pewnym czasie( i może to być od kilku dni do miesiąca), pojawia się kolejna forma naruszenia mowy.
- Afazja motoryczna. Pacjent zaczyna rozumieć apele do niego, ale jednocześnie może odpowiadać słowami lub kombinacjami słów( embola mowy), kolorowanie intonacyjne może odpowiadać znaczeniu pożądanej odpowiedzi.
- Afazja sensoryczna. Istnieje całkowity brak zrozumienia innych, zaburzona funkcja motoryczna w tym stanie może być nieobecna. Dla tej postaci charakterystyczną cechą jest zastąpienie percepcji słowy - to samo słowo dla pacjenta może nosić różne znaczenia lub podobne słowa są postrzegane przez sensie tak samo.
- Semafazja semantyczna. Pacjent nadal jest w stanie odpowiednio zrozumieć znaczenie zwykłej mowy innych, a jednocześnie zachowuje zdolność do normalnej i adekwatnej odpowiedzi. Ale trudno mu zrozumieć bardziej złożone zwroty, a także powiedzenia.
- Afazja amnestyczna. Względnie korzystny stan, w którym komunikacja werbalna praktycznie nie jest zakłócana, ale pacjent ma trudności z nazwą poszczególnych obiektów.
U różnych pacjentów objawy jednego typu afazji mogą być różne na ich obrazie.
praca z logopedy leczenia
afazji po udarze należy rozpocząć niezwłocznie po wydaniu stanu zagrażającego życiu. Zrób to tylko specjalista - terapeuta mowy - aphasiolog.
rozpoczęto rehabilitację mowy w po udarze mózgu, nie później niż trzy miesiące po ataku ostrego, może zapewnić bardziej korzystne rokowanie niż w późniejszym terminie startu.
Zajęcia po raz pierwszy pożądane jest posiadanie co najmniej trzech razy w tygodniu. Część ćwiczeń wykonywana jest wyłącznie przez specjalistę, a druga część dotyczy pracy niezależnej. Stopień ćwiczeń i rodzaje ćwiczeń mogą się różnić od siebie w różnych typach i przejawach zaburzeń mowy.
Restorative szkolenie w afazji zaczyna się od konieczności dokonywania wszelkich starań, aby zrozumieć złego traktowania przez utrzymując tę funkcję, konieczne jest lepsze zrozumienie pacjenta semantycznej struktury mowy, jak to zaburzenie występuje w większym lub mniejszym stopniu, pod każdym scenariuszu afazji.
Konieczne jest przywrócenie lub poprawienie umiejętności czytania i pisania. W tym procesie absolutnie konieczna jest pomoc i wsparcie krewnych, otaczających chorych i całego personelu medycznego.
Co trzeba wiedzieć i pamiętać
krewnych pacjenta do powrotu do normalnej komunikacji ważnym czynnikiem jest postawa bliskich. Dlatego konieczne jest zrozumienie tego:
- Osoba z zaburzeniami mowy po udarze nie jest chorym psychicznie, pomimo tego, że potrafi mówić bezsensowne rzeczy, nie zdając sobie z tego sprawy. I najczęściej główną mową innych, które postrzega
- Nie powinieneś podnosić głosu podczas rozmowy. Stan słuchu takich pacjentów nie ulega pogorszeniu, a głośność dźwięku nie gwarantuje lepszej komunikacji.
- Mówiąc, powinieneś wykluczyć zewnętrzny szum - dźwięki radia lub telewizji, ponieważ pacjenci z afazją są rozsądni.
- Długo i szybko mowę postrzega pacjent z wielkim trudem. Apelacja do niego musi być zbudowana z krótkich fraz, powtarzając je, jeśli to konieczne. Ale nie graj za dużo. Lepiej jest budować pytania w taki sposób, aby można było odpowiedzieć monosylabująco "tak-nie".
- W żadnym przypadku pacjent z afazją nie powinien być odizolowany od komunikacji. Może to prowadzić do nieodwracalnych zmian. Pomimo pewnych trudności, musi brać udział w każdej komunikacji na poziomie pełnego rozmówcy. Nie powinieneś mówić mu słów, bardzo ważne jest, aby osoba mogła to zrobić samodzielnie.