Fibrynogen

Fibrinogen ( czynnik I) to białko syntetyzowane głównie w wątrobie. We krwi jest w stanie rozpuszczonym, ale w wyniku procesu enzymatycznego pod wpływem trombiny i czynnika XIIIa może przekształcić się w nierozpuszczalną fibrynę.Wartości referencyjne stężenia fibrynogenu w osoczu krwi podano w tabeli:

Fibrynogen odnosi się do białek ostrej fazy, a jego stężenie w osoczu wzrasta wraz z infekcją, stanem zapalnym, urazem i stresem. Synteza fibrynogenu stymuluje hormony( insulinę, progesteron), kwasy tłuszczowe i PDF.Niemniej głównym stymulatorem syntezy fibrynogenu jest wydzielanie IL-6 przez makrofagi i monocyty w odpowiedzi na fagocytozę PDF.Stężenie fibrynogenu w osoczu krwi zwiększa się u palaczy, którzy cierpią na cukrzycę.Wraz ze wzrostem stężenia fibrynogenu zwiększa się ryzyko chorób sercowo-naczyniowych. U kobiet stężenie fibrynogenu jest wyższe niż u mężczyzn, a ich wzrost wraz z wiekiem jest bardziej zauważalny.

Tabela Wartości odniesienia dla stężenia fibrynogenu w osoczu krwi

Tabela Wartości referencyjne dla stężenia fibrynogenu w osoczu krwi

Zwiększone stężenie fibrynogenu lub jego zmniejszenie obserwuje się w następujących stanach i chorobach.■ Hiperkoagulacja na różnych etapach zakrzepicy, zawału mięśnia sercowego, a także w ostatnich miesiącach ciąży, po porodzie, po operacjach chirurgicznych.

■ Procesy zapalne, w szczególności zapalenie płuc. W związku z tym oznaczanie stężenia fibrynogenu w osoczu jest stosowane równolegle z określeniem ESR w celu monitorowania przebiegu procesu zapalnego.

■ Procesy nowotworowe, szczególnie w przypadku raka płuc.

■ Lekkie postacie zapalenia wątroby( można zwiększyć stężenie fibrynogenu).Ciężkiemu uszkodzeniu wątroby( ostre zapalenie wątroby, marskość wątroby) towarzyszy zmniejszenie stężenia fibrynogenu.

■ Wrodzona aflatynemia i hipofibrynogenemia, pierwotna fibrynoliza( zmniejszenie stężenia fibrynogenu).

■ Zespół DIC, w którym zmiany stężenia fibrynogenu zależą od postaci i stopnia zaawansowania procesu. W przypadku przewlekłej postaci zespołu DIC, jak również w pierwszym stadium ostrego zespołu DIC, zwiększa się stężenie fibrynogenu. Później następuje spadek stężenia fibrynogenu, co wskazuje na przejście procesu do następujących etapów( II i III) i tłumaczy się jego zwiększonym spożyciem. W II stadium zespołu DVS stężenie fibrynogenu zmniejsza się do 0,9-1,1 g / l, aw III staje się mniejsze niż 0,5 g / l lub w ogóle nie jest określane. Oceniając wyniki badań, należy wziąć pod uwagę nie tylko bezwzględny, ale także względny spadek stężenia fibrynogenu w porównaniu z początkowymi, zwiększonymi wskaźnikami. Wyraźny postępujący spadek stężenia fibrynogenu w II-III stadium ostrego zespołu DIC jest uznawany za niekorzystny objaw, a poprawie stanu towarzyszy jego wzrost.