Grając na posyłki

Cechy gry i jej wartość edukacyjna. Celem gry jest formowanie w dzieciach wyraźnego, zróżnicowanego postrzegania nowych cech wielkości. Gra składa się z dwóch części. Pierwsza ma na celu opracowanie zróżnicowanej percepcji długości( długiej - krótkiej).Drugim jest rozróżnienie obiektów na szerokość( szeroki - wąski).Znajomość dzieci o tych cechach jest ograniczona faktem, że proponuje się odróżnienie tylko kontrastujących znaków długości i szerokości.

Rozwiązanie zadania dydaktycznego w obu częściach gry wymaga wysiłku umysłowego dziecka i konkretnych działań mających na celu zbadanie i ocenę nowych cech wielkości.

Sytuacje w grze, które powstają w obu częściach, pomagają dziecku poczuć wagę postrzeganej jakości w określonych warunkach i potrzebę proponowanych działań w grze.

Aby dziecko miało jasny, świadomy obraz obiektu o pewnej wielkości, każda część gry musi być powtarzana w różnych okresach czasu. To powtórzenie zapewnia niezbędną spójność w rozwoju celowej percepcji: opanowanie metod badania długości i szerokości( nakładanie się lub nakładanie), formowanie obrazu poszukiwawczego, ustalanie połączenia między obrazem i słowem oznaczającym tę jakość.

Charakter gry( wypełnianie instrukcji dorosłych i rówieśników) jest znany dzieciom. Lubią wypełniać zadania grupy, ale mogą to robić tylko po kolei i po pewnym sygnale. Ten sygnał( tj. Pauza przed nim) jest ważny dla tych, którzy wykonują zadanie, i dla tych, którzy je oceniają.Pierwsza pauza przed sygnałem pozwala dostroić się do akcji, podjąć decyzję, znaleźć obiekt pożądanej wartości za pomocą oczu. Dla reszty jest to moment organizacyjny, przyzwyczajony do umiaru. Wiedząc, że będą oceniać działania innych, dzieci mentalnie same rozwiązują zadanie uczące się, to znaczy znajdują na oczach pożądany przedmiot. Jest to bardzo ważne dla rozwijania uwagi i działań mentalnych.

Odtwórz rzeczy. Satynowe i kapronowe wstążki w różnych kolorach i rozmiarach. Długie paski: 25 x 3 cm, krótkie: 12 x 3 cm, szerokie: 8 x 25 cm, wąskie: 2 x 25 cm,

, tekturowe paski o takich samych wymiarach mogą służyć jako standardy. Są wygodne w użyciu podczas pomiaru długości i szerokości poprzez nakładanie. Na każdym stole powinny znajdować się taśmy o określonych rozmiarach w różnych kolorach( trzy lub cztery warianty).

Ponadto, w grze potrzebne są zabawki fabularne: niedźwiadek( średniej wielkości) i szczupła pupa.

Opis gry i jej techniki.

Część 1. "Długie - krótkie".

Przed rozpoczęciem gry, pedagog wstępnie ustawia na dwóch lub czterech stołach zestawy materiałów dydaktycznych( kolorowe wstążki, paski itp.).Dzieci w tym czasie organizują krzesła i siadają.Naciskając mały stolik, nauczyciel siada za nim i wyjmuje dwie zabawki - pluszowego misia i lalkę Katya. Mówi dzieciom, że Teddy i Katia chcą dziś być ubrane, a do tego potrzebują pasów. Przywołuje dwoje dzieci i daje im wstążki złożone do tuby: jeden - krótki( pasek do Katyi), a drugi - długi( pas dla niedźwiedzia).Dzieci z pomocą nauczyciela przymierzą pasy do zabawek. Zabawki wyrażają radość, kłaniają się.Dzieci siadają, a nauczyciel dzwoni do następnej pary dzieci i gra mały szkic, w którym zabawki wyrażają chęć zamiany pasków. Następnie nauczyciel sugeruje, aby jedno z dzieci wezwało do zdjęcia wstążki z lalki, a drugie z niedźwiedziami i zmieniło pasy. Nagle, ku zaskoczeniu wszystkich, okazuje się, że misia nie zbiegają się na misiu, a dla lalki Mishkin pas jest zbyt duży( mogą owinąć lalkę dwa lub trzy razy).Nauczyciel sugeruje patrzenie na paski i rozkładanie ich na stole, a następnie umieszcza krótką wstążkę na długiej. Wyjaśnia, która wstęga jest długa, a która jest krótka, czyli podaje nazwę o długości wielkości.

Następnie nauczyciel pokazuje dzieciom dwa kartonowe paski - długie i krótkie. Powoduje, że poszczególne dzieci, które są instruowane, porównują paski ze wstążkami, zachodząc na siebie i mówią, który z nich jest krótki i który jest długi.

Następnie gra zaczyna się na posyłki. Pedagog jest dwa - cztery dzieci( w zależności od liczby stołów i zebranego materiału), daje każdemu z nich próbki w postaci paska o pewnej długości i instruuje: „Przynieś nam długą wstęgę niebieski, tak długo jak taśma jest w twoich rękach”.Przypomina dzieciom, że najpierw trzeba znaleźć wstążkę oczyma, a następnie położyć na niej pasek. Jeśli wstążka ma tę samą długość, można ją zabrać i pokazać wszystkim dzieciom. Nauczyciel ostrzega, że ​​możesz zacząć szukać wstążki dopiero po słowie "Szukaj!".Po zakończeniu wyjaśnień, nauczyciel razem z dziećmi, powiedział: „Raz, dwa, trzy. ..( krótka pauza) wyglądają” Jeśli ktoś z dzieci zatrzymał się i pobiegł, sygnał jest powtarzany, a wyszukiwanie zostanie anulowane.(Sygnał podaje się dzieciom w przygotowanych do realizacji zamówienia.)

zakończenia przydziału, dzieci powróciła do pierwotnego położenia, a co pokazuje, że wprowadzone. Reszta graczy klaszczą i śpiew unisono: „Mo-tzu-lod” Jeśli ktoś popełnił błąd, mówiąc mu: „Idź, idź, idź i spojrzeć jeszcze raz»

dzieci, biegać na posyłki, wróć do pola!.Wybierane są nowe dzieci, którym przydzielono inne zadanie, na przykład w celu znalezienia krótkiej wstążki w kolorze czerwonym( próbka długości w postaci paska jest podawana każdemu w rękach).Gra powtarza się kilka razy, aby wszystkie dzieci mogły wykonać zadanie.

Gdy gra się powtarza, dzieci przynoszą zespoły o danym rozmiarze, ale każdy kolor wybiera swój własny gust.

Gdy większość nauczyć się prawidłowo wykonywać tego rodzaju nauczania, tj. E. Gdy dzieci będą tworzyć wizerunek wyszukiwarkę przedmiot pewnej długości, próbkę( pasek) nie może dać swoje ręce, ale tylko pokazać i porozmawiać o tym, co przyniesie( długi lub krótki wstążki).W przyszłości nauczyciel może wskazać tylko jakość długości, bez pokazywania próbki. Dzieci poradzą sobie z takim zadaniem, ponieważ już kojarzą obraz wizualny długości z odpowiednimi słowami.

Część 2. "Szeroki - wąski".

Ta część jest podobna, ale teraz dzieci uczą się rozróżniać szerokość obiektów, tj. Szerokie i wąskie wstążki o tej samej długości. Tworząc sytuację w grze, możesz skorzystać z poniższej metody. Na stole układają się dwa tekturowe paski - szerokie i wąskie( o tej samej długości).Na szerokim pasie, jak na ścieżce, obok może przejść lalka i niedźwiedź, a wzdłuż wąskiego pasa jest tylko jeden z nich. Lub możesz zagrać historię z dwoma maszynami do pisania: dwa samochody mogą biegać po szerokiej ścieżce, ale tylko jedna na wąskiej.

Zasady gry.

1. Instrukcje są wykonywane kolejno i według wyboru opiekuna.

2. Możesz rozpocząć zadanie dopiero po słowie "Szukaj!".

3. Zabronione jest mówienie sobie nawzajem.

4. Do wykonywania zadań wybiera się tylko te dzieci, które nie ingerują w inne.

Wskazówki dla nauczyciela. Objaśnienie gry musi być emocjonalne, konkretne, pełne wyobraźni. Korzystanie z fabuły daje taką możliwość.To, w jaki sposób odbędzie się ta gra, zależy od wychowawcy: jego pomysłowości, ekspresji mowy i działań.

Niektóre dzieci, które interesują się zabawą, wymagają, aby były pierwszymi osobami, które wykonują zadania. Z ich okrzykami stwarzają podstawy do konfliktu i zakłócają ducha gry. Aby temu zapobiec, należy przypomnieć czwarty reguły gry, wprowadzają do umysłów dzieci, które płacze i dezorganizacji nie są w ich najlepszym interesie, jak ta rola jest wybierany tylko ci, którzy zachowują się spokojnie i nie kolidują z innymi. Możesz powiedzieć coś takiego: "Teraz zobaczę, kto już przygotował się do gry."Zwykle te słowa działają lepiej niż wszystkie komentarze. Oczywiście nie należy znosić cierpliwości pobudliwych, niespokojnych dzieci, którym trudno jest się powstrzymać.Wybierz moment, w którym dziecko stara się być dobre i zadzwoń do niego wcześniej.

Są chwile, kiedy dziecko szybko się męczy, zaczyna rozpraszać, przeszkadza w odpoczynku. Możesz poprosić go, aby przyniósł coś z powrotem na miejsce( na przykład te wstążki, które nie są już potrzebne).W skrajnych przypadkach pozwól mu zrobić coś sam, ale nie przeszkadzaj reszcie bawiących się dzieci.

Przeprowadzając grę, należy dążyć do zapewnienia, aby jak najwięcej dzieci wykonywało zadania. Aby to zrobić, lepiej jest mieć kilka zestawów materiałów do gier i przypisać zadania do trzech lub czterech więźniów w tym samym czasie.