Pojęcie wartości odniesienia w geriatrii
Aby z całą pewnością ustalić dominującą rolę jednego lub kilku mechanizmów, interwencji dodatkowych czynników w naturalny rozwój procesu starzenia, konieczne jest wskazanie cech charakterystycznych zmian funkcjonalnych zachodzących w podstawowych układach organizmu z wiekiem. Jednocześnie konieczne jest wzięcie pod uwagę szeregu osobliwości i konwencji, które pojawiają się podczas oceny ilościowej charakterystyki zmian związanych z wiekiem.
Aby zobiektywizować wykrywanie wartości fizjologicznych i patologicznych wyników badań laboratoryjnych, porównuje się je z wartościami kontrolnymi( referencyjnymi), tj. Z wartościami uzyskanymi tymi samymi metodami u zdrowych osób w tej samej populacji. Chociaż granice norm wieku obejmują niekiedy szeroki zakres, to jednak określają ontogenezę jej głównych etapów - formacji, dojrzałości i ekstynkcji. Oznacza to istnienie normy wieku dla każdego okresu wiekowego i każdej populacji, to jest konsekwentnej zmiany normy. W przeciwieństwie do okresu formowania, na etapie wymierania o wiele trudniej jest określić granice "normy", ponieważ nie ma ostrych przejść między wiekiem starszym a wiekiem starczym. Granice "normy" są więc bardzo warunkowe.
Ponadto zastosowanie takiej koncepcji wartości "referencyjnych" dla starzenia się jest ograniczone. Problem polega na tym, że wartości uzyskane od osób w średnim wieku są wykorzystywane jako wartości odniesienia do oceny wyników analiz osób starszych. Tak więc z jednej strony wybiera się niewłaściwą grupę "kontrolną", az drugiej strony pojęcie "wartość odniesienia - norma-zdrowie" nie zawsze zachowuje się.
Należy zauważyć, że jeśli u osoby młodszej lub w średnim wieku choroba jest wyjątkiem od reguły, wówczas u osób starszych sytuacja jest odwrotna. Taka koncepcja, jak "w pełni zdrowa osoba starsza", powinna być traktowana raczej jako wyjątek niż zasada. Dlatego też wartości kontrolne wskaźników laboratoryjnych u osób starszych niekoniecznie pokrywają się z normalnymi wartościami u osób młodych i w średnim wieku.
Jednak definicja normy dla osób starszych jest niezbędnym punktem odniesienia dla medycyny praktycznej w zakresie wyboru konkretnych środków profilaktycznych i leczniczych.
Podejście perspektywiczne oparte na regularnej ocenie dynamiki wskaźników laboratoryjnych jednostki na całe życie lub w wieku 30-35 lat. Najlepszymi wartościami referencyjnymi są wyniki badań laboratoryjnych u osób, uzyskane z określoną częstotliwością.Aby śledzić dynamikę wiekową danej osoby, wszelkie testy, które oznaczają systematyczne zmiany związane z wiekiem w dowolnej strukturze lub funkcji ciała, są całkowicie dopuszczalne.
Obecnie istnieje inne podejście do rozwiązania tego problemu - wprowadzenie w praktyce klinicznej koncepcji wyidealizowanej "pojedynczej normy" - wielkości cech stanu systemów homeostatycznych organizmu w wieku 20-25 lat. W wieku 20-25 lat wzrost ciała dobiega końca. W tym okresie umieralność ze wszystkich poważnych chorób jest minimalna, dlatego optymalne wydaje się przyjęcie wskaźników charakterystycznych dla tego wieku, dla stopy, jeśli osoba w tym okresie nie ma chorób. Pod tym względem optymalną należy uznać za normę charakterystyczną dla każdej osoby w ciągu 20-25 lat;może być warunkowo określona jako idealna norma. Jest to punkt wyjścia, od którego zaczyna się ścieżka do patologii związanej z wiekiem, i tego ideału, do którego utrzymania trzeba dążyć.Wydaje się, że to podejście należy uznać za najbardziej optymalne, ponieważ pozwala ono identyfikować wczesne objawy i wiodące mechanizmy starzenia się, a tym samym kontrolować ten proces.