Układ przysadkowo-nadnerczowy

Układ przysadkowo-nadnerczowy odgrywa ważną rolę w ogólnej reakcji adaptacyjnej organizmu, w tym w zapewnieniu odporności na stres, utrzymaniu homeostazy jonów i regulacji układu odpornościowego.

Znaczne zmiany wieku występują w nadnerczach. Waga tych gruczołów zaczyna zmniejszać się od 50 lat. Najbardziej zauważalne zmiany odnotowano w korze nadnerczy, której grubość zmniejsza się o 40-50 lat, podczas gdy w substancji mózgu zmiany wieku są mniej wyraźne.

W tym samym czasie różne obszary kory nadnerczy podlegają zmianom związanym z wiekiem w nierównomiernym stopniu. W mniejszym stopniu zmiany zwyrodnieniowe objawiają się w strefie pakowania wytwarzającej HA.Kortyzol odgrywa ważną rolę w procesach adaptacyjnych i reakcjach stresowych. Hormon ten jest niezwykle ważny w okresie starzenia, który jest czasem uważany za ciągłą adaptację.Wraz ze starzeniem się tkanki, tkanka strefy pękającej powiększa się jeszcze bardziej dzięki dwóm innym strefom - siatkowemu, wytwarzającemu hormony płciowe i kłębuszkowemu, którego głównym hormonem jest aldosteron - reguluje metabolizm wody i elektrolitów. Niektóre z jego osłabienia występują dopiero po 60-70 latach, a po 80 latach stężenie HA we krwi wynosi około jednej trzeciej tego w średnim wieku. U osób w wieku 90 lat i starszych stężenie kortyzolu we krwi zmniejsza się o współczynnik 1,5-2, ale jednocześnie wzrasta wrażliwość komórek i tkanek na HA.Przyczyna tego efektu jest niejasna. Wydaje się, że w stulatków system regulacji czynności nadnerczy działa przez całe życie na wyższym poziomie niż inni ludzie. Dlatego też stan funkcjonalny kory nadnerczy jest jednym z czynników przyczyniających się do długowieczności i dobrym wskaźnikiem biologicznego wieku danej osoby. Istnieje bezpośredni związek między masą nadnerczy a długością życia.

Funkcja sterydów wytwarzających siatkę siatkową o działaniu androgennym - DHEA, DHEAS i androstenodion( i jego analog 11p), testosteron, zmniejsza się dość wcześnie - w ciągu 40-60 lat. Szczególnie znaczący spadek obserwuje się u mężczyzn w wieku 50-59 lat, u kobiet funkcje androgenne i glukokortykoidalne nadnercza utrzymują się na wysokim poziomie

przed bardzo starszym wiekiem. W głębokiej starości produkcja genów androgenów jest znacznie zmniejszona - 3 razy dla mężczyzn i 2 razy dla kobiet w porównaniu do dojrzałego wieku. Najlepszymi markerami zmniejszania funkcji androgenowej nadnerczy są DHEA i DHEAS, których stężenie we krwi zmniejsza się wcześnie( po 40 latach u mężczyzn), aw bardzo podeszłym wieku praktycznie nie są produkowane. Wydzielanie

ACTH różni się nieznacznie w zależności od wieku, a podstawowy poziom hormonu we krwi pozostaje w przybliżeniu na tym samym poziomie. Jednocześnie skuteczność kontroli podwzgórze-przysadka nad aktywnością kory nadnerczy zmniejsza się wraz z wiekiem.