Co mogę ci dać, przyjacielu?
Cechy gry i jej wartość edukacyjna. Ta gra ma na celu dalszy rozwój sensownej, celowej zapamiętywania i przywoływania obiektów. Dzieci uczą się korzystać z samych technik, które przyczyniają się do pomyślnego rozwiązania zadania uczenia się w grach, polegającego na odtworzeniu z pamięci przedmiotów ukrytych przed oczami. Zaproponuj dzieci Sztuką jest, że po rozpatrzeniu każdej pozycji, nazwij go i ująć w słowa jego powołanie, t. E. powiedzieć, co jest w tej sytuacji w grze. Pomaga dziecku ustalić związek między wyglądem przedmiotu a jego celem, który staje się semantycznym wsparciem dla zapamiętywania obiektu i jego pamiętania w przyszłości. W akcjach gry dziecka z obiektem naprawiana jest aktywna, niezależna aplikacja tej metody.
Gra również przyczynia się do rozwoju pamięci i uwagi. Wielokrotne uczestnictwo dziecka w nim pozwala zapamiętać wystarczająco dużą liczbę obiektów dla danego wieku, co nie jest osiągane innymi sposobami.
W ten sposób gra rozwiązuje dwa bardzo ważne zadania związane z rozwojem pamięci: opanowanie odbioru znaczącej zapamiętywania i zwiększenie ilości pamięci..
Udział w takiej grze ma pozytywny wpływ nie tylko na rozwój pamięci, ale także na kształtowanie ważnych cech osobistych. Jest to przede wszystkim zdolność do podjęcia niezbędnego wysiłku umysłowego, aby rozwiązać zadanie poznawcze, to jest wolicjonalne cechy jednostki. Ponadto gra przyczynia się do wykształcenia dobrej woli, uważnego podejścia do innej osoby, potrzeb, pragnień( co wyraża się w samej nazwie).W końcu w trakcie gry dzieci wykonują kolejno dwie różne role, następnie wyrażają swoje & lt;pragnienie, a następnie spełnianie pragnień innych. To wzbogaca dzieci o nowe doświadczenia społeczne.
Odtwórz rzeczy. Do gry potrzebne jest dziesięć do dwunastu dzieci znanych dzieciom, których cel jest łatwo przez nich określony. Jest to konieczne, aby użycie każdego obiektu mogło służyć jako semantyczne wsparcie dla pamięci. Można użyć
kształcie zabawek przedstawiających przedmioty gospodarstwa domowego, znanych środków transportu, owoców »warzyw, zwierząt i niektórych innych zabawek dla dzieci( gniazdowania lalki, mały kamyk, piramidy, piłka, pierścień i tak dalej. D.).Taki zestaw może składać się z tematycznych zestawów zabawek( fryzjer, „Dr Oh How It Hurts”, zestawy stołowe i naczynia do herbaty, żołnierze, samoloty itd. D.).Jeśli trudno jest odebrać takie zabawki, można je zastąpić rzeczywistymi obiektami o małych rozmiarach. Na przykład, noggin, szczoteczka do zębów, szczotki do włosów, ołówka, pędzla do kleju, dzwonek, naturalnych owoców lub imitacji( orzech, jabłko, cytryna, pomarańcza, banan, ogórek, marchew, itp).
Przy sporządzaniu zestawu zabawek muszą stosować się do następujących wymogów:
1) Dzieci muszą zrozumieć cel każdego obiektu i łatwo przenieść swoje słowo i ruch;
2) cel przedmiotów zawartych w jednym zestawie powinien być inny( należy unikać tego, aby jednorodne obiekty przypadały na jedną grupę);
3) pożądane jest, że dwa obiekty jednego zestawu można zainstalować sytuacyjne połączenie semantyczne( danie - łyżka bunny - marchew - Wynajem żwirowa).
Podajmy przykład możliwych zestawów zabawek: jabłko, spodek, samochód, koń;marchewka, zając, nagi, kąpiel;samolot, pies, grzebień, lustro.
Wszystkie wybrane elementy muszą mieć proporcjonalny rozmiar, mieć wyraźny, łatwo rozpoznawalny kształt i mały rozmiar. Umieszczono je w małej torebce z gęstej tkaniny, która była już używana w innych grach( "Bag, let in!", Itp.).
Z wymienionych przedmiotów i zabawek należy utworzyć po dwa zestawy po pięć do sześciu sztuk. Cały materiał należy umieścić w pięknym pudełku z przegródkami na każdy zestaw i torbę.
Opis gry i jej techniki. Grę można prowadzić zarówno z całą grupą dzieci, jak iz małą podgrupą( od czterech do sześciu osób).Opiszmy wariant gry z całą grupą.
Dzieci siedzą na krzesłach, ułożone w półkole, a nauczyciel - naprzeciw nich przy małym stoliku. Oferuje dzieciom nową grę z interesującymi tematami. Ekscytując ciekawość dzieci, nauczyciel powoli wyciąga z pudełka pięć lub sześć przedmiotów, kładzie je na stole, a na stole pojawia się torba znana wszystkim, co przypomina im o grze "Torba, puść!".
Nauczyciel wyjmuje z pudełka i umieszcza w jednym rzędzie przedmioty z pierwszego zestawu, tak aby wszyscy uczestnicy gry byli wyraźnie widoczni. Sugeruje, że dzieci starannie rozważają te tematy. Pytania( „Czy lubisz te rzeczy? Co oni nazywa? Co one są? Czy masz w domu tego samego tematu?” Itd.) Dla dorosłych zachęca dzieci do ruchliwej komunikacji poznawczej. Taka komunikacja pomaga stworzyć całościowy obraz każdego podmiotu i aktualizuje praktyczne doświadczenie jego użycia.
Aby pokazać dzieciom, jaką wartość ma zamiar zapamiętać niezbędne przedmioty, nauczyciel stosuje następującą metodę.On kusi jej trojga dzieci( dwóch siedzieć na bokach i jeden obok niego) i zaprosić ich ponownie z bliska przyjrzeć się z elementów, a następnie zamknij oczy, odwrócić się plecami do stołu i na zmianę nazwy, która jest na stole. Wszyscy pozostali uczestnicy gry, nauczyciel prosi, aby nie pytać ani nie ingerować w nie, aby nazwać obiekty. Wywoływane dzieci na zmianę wykonują zadanie. Kiedy wracają do stołu, są przekonani, wraz ze wszystkimi, że wiele przedmiotów nie zostało nazwanych. Pedagog wyjaśnia, że bez zamiaru zapamiętywania czegoś, a następnie zapamiętania, zatrzymanie wszystkich obiektów w pamięci nie jest możliwe.(Nie musisz tylko patrzeć na przedmioty, ale staraj się je zapamiętać.)
"Teraz ukrywamy wszystkie przedmioty w tej torbie. Pozwól im odpocząć i poczekaj, aż ich nie zapamiętamy. I jak tylko sobie przypomnimy, natychmiast otrzymamy i pokażemy, co robią z nimi "- mówi nauczyciel i bierze torbę w swoje ręce. Każde z trojga dzieci wezwanych na zmianę zajmuje jeden przedmiot i, zwracając się do torby, prosi o pozwolenie, informując go o swoim powołaniu. Na przykład: „Bag-worek, niech moje jabłko, będę go jeść później” albo „torebki worek, niech mój samochód, mam zamiar ją odwiedzić.”
Gdy wszystkie przedmioty znajdują się w torbie, nauczyciel wyjaśnia dzieciom podstawowe zasady gry."Teraz znajdziemy się, o co wszyscy pytają.Możesz poprosić o dowolny przedmiot znajdujący się w torbie, ale tylko o jeden. Jeśli ktoś zapomniał, że jest w torbie, wszyscy mu pomożemy, ale najpierw on sam musi pamiętać.Będziemy pamiętać, co jest w torbie, weź sobie nawzajem różnych przedmiotów i pokazać, co robią „- mówi nauczyciel i trwa od dwóch elementów stołu, pozostawiając tylko cztery( nie więcej).Bierze torbę i, odnosząc się z kolei do każdego z dzieci, pyta: „Co ty dostać, kolego” Dziecko nazywa przedmiot, nauczyciel daje mu przedmiot i prosi, aby zobaczyć, co zamierza z nim zrobić.Na przykład, jeśli dziecko poprosiło o marchewkę, dorosły pyta, co z nim zrobi - zje go lub skurczy? W zależności od odpowiedzi dziecko wykonuje wybraną akcję gry - albo skacze jak króliczek i gryzie marchewkę, albo je( dla zabawy) zjada. Po ukończeniu wyimaginowany działania, dziecko daje zabawkę, a ona wróciła do worka i nauczyciel zwraca się do kolejnego uczestnika gry: „Co cię, przyjacielu” Jeśli dziecko zostało nazwane, na przykład, kubek, musi pokazać, jak napój z jej herbaty, jeśli nazywamaszyna, pokaż, jak jeździ samochodem, itp.
Po zakończeniu wszystkich działań w grze troje dzieci wraca na swoje miejsca, a nauczyciel przywołuje następujące dzieci. Wyciągając z torby ukryte przedmioty, sugeruje, aby na nie spojrzeć i pamiętać.Ponownie ukrywając przedmioty w torbie, dorosły prosi dzieci o to samo pytanie: "Co cię czeka, przyjacielu?" Gra powtarza się.
Wszystkie pozostałe dzieci( wraz z wychowawcą) obserwują swoich rówieśników i oceniają ich działania, zachęcają do właściwego rozwiązania problemu i ekspresyjnej realizacji ruchów.
Następnie wychowawca wywołuje czworo dzieci( dwie z nich siedzą naprzeciwko siebie, a dwie z każdej strony).Nauczyciel bierze kolejny przedmiot z torby, prosi dzieci, aby powiedziały, do czego służy, pokazały, jak go używać i wkładają do torby( w związku z tym istnieje już pięć przedmiotów).Jednemu z dzieci daje woreczek z przedmiotami i każe im rozdawać dzieciom to, o co proszą.Nauczyciel ostrzega, że możesz poprosić o dowolny temat, ale nie ten, który już jest wymieniony( to znaczy ktoś, kto już o to poprosił).
Gra powtarza się w tej samej wersji, ale dopiero teraz przedmioty nie są podawane przez wychowawcę, ale przez dziecko.
Po spełnieniu życzeń trzech partnerów, dziecko przekazuje torbę jednemu z nich i wyraża chęć otrzymywania niektórych przedmiotów, których jeszcze nie nazwano. Jeśli ktoś ma trudności w zapamiętywaniu przedmiotów, nauczyciel zwraca się do pozostałych dzieci i prosi ich o zapamiętanie, który przedmiot nie został jeszcze nazwany.
W ten sposób, powtarzając grę i za każdym razem dodając jeden temat, nauczyciel obejmuje wszystkie dzieci grupy.
Zasady gry.
1. Aby wyrazić swoje życzenie( co wydostać z torby) może tylko ten, do którego odnosi się prezenter.
2. Możesz poprosić o dowolny ukryty przedmiot, z wyjątkiem tych, które zostały już wywołane.
3. Niedozwolone jest mówienie sobie nawzajem.
Wskazówki dla nauczyciela. Ta gra jest przejściem między grą fabularną a grą.Przygotowuje dzieci do aktywnej akceptacji zadania wychowawczego i komunikacji poznawczej.
Podczas grania zwracaj szczególną uwagę na grę przedmiotów docelowych. Dla małych dzieci jest to dwojakiego rodzaju. Po pierwsze jest to semantyczne wsparcie dla pamięci, a po drugie, motywuje rozwiązanie problemu. Ponadto gra ta nadaje emocjonalny relaks rozwiązaniu problemu uczenia się, który jest dość trudny dla dzieci i wspiera aktywność w grze wszystkich jej uczestników - zarówno tych, którzy obserwują ten ciekawy spektakl, jak i tych, którzy go grają.Dlatego, gdy dzieci bawią się w tę grę, unikaj wszystkiego, co może zniszczyć wyimaginowaną sytuację i włączenie w nią dziecięcych uwag, bezpośrednich żądań i instrukcji. I, przeciwnie, w każdy możliwy sposób, wspieraj działania inicjatywy dziecka w tym kierunku, powiedz mu, jak możesz pokonać cel tego lub tego tematu.