Objawy stwardnienia rozsianego
stwardnienie - jest chorobą ośrodkowego układu nerwowego, które charakteryzuje się wieloma zmianami w autoimmunologiczną chorobą o nieznanej etiologii, znamienny uszkodzenia istoty białej mózgu i rdzenia kręgowego( demielinizacji) do bezpośredniego udziału aktywowane limfocyty T i makrofagi. Czynniki genetyczne odgrywają ważną rolę w rozwoju stwardnienia rozsianego. Jest to choroba charakteryzująca się zniszczeniem warstwy mieliny zewnętrznej pokrycie ochronne nerwów w obrębie ośrodkowego układu nerwowego( mózg, nerwu wzrokowego i nerwów rdzeniowych kręgowego).Warstwę mieliny składa się głównie z tłuszczów;tłuszcze są izolacja dla nerwów i utrzymać prędkość impulsów nerwowych. W stwardnieniu rozsianym, obszary niejednorodne warstwy mieliny zniszczone i zastąpione przez tkankę blizny. Proces ten znany jest jako stwardnienia rozsianego. Jak leczyć tę chorobę środków ludowej.
zniszczenie występuje w wielu częściach ośrodkowego układu nerwowego, od którego pochodzi nazwa choroby - rozproszona( lub wielu) rozsianego. Stwardnienie zapobiega przewodności elektrycznej, a tym samym zmniejszenia lub przerywanie przekazywania impulsów nerwowych w omawianych dziedzinach. Gdy choroba osiągnie stadium rozwoju poważnych może zapaść osiowe neuronów( aksopy cylindry), które jest nieodwracalne. Objawy wosk i nagle słabnąć i różnią się znacznie w różnych pacjentów. Na przykład, rozsiane z nerwów wzrokowych może powodować zaburzenia widzenia i wiele nerwów, które kontrolują mięśnie rozsiane może prowadzić do spastyczności, osłabienie, skurcze lub paraliż.Różne objawy mogą występować razem i różnią się znacznie w czasie.
Aktualne koncepcje patogenezie stwardnienia rozsianego na podstawie wieloczynnikowej dziedziczenia choroby, co oznacza konieczność zaangażowania kilku genetycznych loci, które predysponują do rozwoju choroby i czynników zewnętrznych. Połączenie tych zjawisk powoduje proces patologiczny - przewlekłe stany zapalne, autoimmunizacji i demielinację.
Stwardnienie rozsiane jest związany z określonych alleli genów zmiennych łańcuchów cząsteczek HLA - DR, DQ i, które są dziedziczone sprzęgła. Ten haplotypów, wyznaczony przez nomenklaturze międzynarodowej jako DRB1 * 1501, * 0102 DQA1-DQB1 * 0602 odpowiada DW2 haplotyp w typowania komórek. Te geny znajdują się na 6 chromosomie pacjentom ze stwardnieniem rozsianym ujawniają swoją 60%, w porównaniu do 20% w populacji ogólnej.
Ponadto są dowody, że genetyczna predyspozycja do rozwoju stwardnienia rozsianego może być związana z loci genów Ar rozpoznające receptor komórek T, czynnik martwicy nowotworu, regiony zmienne łańcucha ciężkiego Ig, a także geny białka mieliny( zasadowego białka mieliny i mieliny oligodendrotsitarnogo glikoproteiny.) i inni
przyczyna choroby nie jest znana;Jednak obecne badania wskazują, że stwardnienie rozsiane jest chorobą autoimmunologiczną, w której układ odpornościowy atakuje niektóre z jego własnych komórek, biorąc je jako ciało obce. Stwardnienie rozsiane jest rzadkie u dzieci i osób starszych niż 60 lat;Pierwszy atak choroby występuje zwykle pomiędzy 20 a 50 lat.
Stwardnienie rozsiane ma dwie główne formy. Gdy charakterze powtarzającym postacią choroby, która dotyka około 70 procent pacjentów, ilość odcinków są oddzielone okresami normalnym lub w pobliżu stanu normalnego. Takie okresy dobrego samopoczucia mogą być krótkie lub trwać miesiące lub lata. W niektórych przypadkach, odzyskanie będzie zawsze, ale wielu pacjentów stopniowo postępujące zaburzenia neurologiczne.
Innym rodzajem stwardnienia rozsianego, przewlekłe postępujące stopniowo wzmocniony bez okresie poprawy. Czasami rozwój choroby jest tak szybki i ciężki, że pacjent może żyć kilka miesięcy lub lat. U kobiet choroba występuje częściej niż u mężczyzn.Średnia długość życia po postawieniu diagnozy wynosi 35 lat, ale niszczenie warstwy mielinowej może ostatecznie prowadzić do równoczesnego uszkodzenia nerwów, mięśni i czasami mózgu. Jednak wiele osób ma funkcje tych organów są przechowywane przez wiele lat i są w stanie prowadzić normalne życie za pomocą terapii podtrzymującej. Leczenie ma na celu zmniejszenie częstości i nasilenia napadów, osłabienie neurologicznych powikłań i wsparcia psychologicznego.
rokowanie dla życia najczęściej jest korzystne.