Kłótnie nad zabawkami

"Mój dwuletni syn wydaje się tak agresywny w trakcie gry. Zawsze popycha inne dzieci i odbiera im zabawki. "Wydaje się znajome? Połącz więcej dzieci( lub przynajmniej dwa) z paczką zabawek w małym pokoju, a tutaj masz niezawodny przepis na konflikt zbrojny. Jeśli chodzi o grę, przede wszystkim upewnij się, że rozumiesz różnicę między agresją, co oznacza inwazję czyjegoś terytorium, a samoobroną - ochronę własnego terytorium. Czasami trudno jest ustalić granicę między tymi dwoma koncepcjami.

[Jungle Law Pierwszym podejściem jest wrzucenie dziecka w gromadę innych dzieci i pozwolić mu walczyć o przetrwanie. Ten, który walczy z najtrudniejszymi i wyrywa wszystkie zabawki, będzie z zabawkami. To jest raj dla agresora. Ale spokojniejsze dziecko lub odmawia gier grupowych, ponieważ nie może oprzeć się agresji, lub jest na wysokości i daje odpór. Innymi słowy, miękki staje się twardy, a twardy staje się jeszcze trudniejszy. Jak mówią starsze dzieci, minęły nauki o ulicach. Agresywne dziecko dowiaduje się, że agresja jest korzystna, a miękkie dziecko dowiaduje się, że miękkość jest nieopłacalna.Łagodź tę sytuację.

Zapewnij dziecku warunki do gry w

Głupio jest prowadzić grę swojego dziecka, ale możesz obserwować, co się dzieje. Okres posiadania, kiedy od czasu do czasu słychać krzyki "my!" - normalna, szybka faza gry dzieci w tym wieku i można zmniejszyć liczbę nieprzyjemnych konfliktów.

Wybierz towarzyszy w grach z umysłem . Jeśli postawisz obok siebie dwóch agresorów, walka jest gwarantowana, ale jeśli tak, usiądź między nimi i pokaż, o ile ciekawiej jest grać spokojnie.

Bądź sędzią. Czasami musisz zostać sędzią: dałeś każdemu dziecku zabawkę, spostrzegłeś czas, a następnie ogłosiłeś drugą rundę

( strategia ta nazywa się wymiana barterowa): "Czas zmienić zabawki".

Podaj przykład miękkości. Danie dobrego przykładu jest szczególnie ważne, gdy jedno dziecko rzuca potencjalnie niebezpiecznymi przedmiotami, takimi jak metalowe samochody. Powiedz: "Maszyna do toczenia" - pokazująca dziecku, jak grać z maszyną do pisania.

Jesteś - do mnie, I - do ciebie. Jeśli twoim głównym problemem - niechęci dziecka do dzielenia się, poproś rodziców innych dzieci, aby przywieźli ze sobą kilka własnych zabawek, kiedy przyjdą cię odwiedzić.Wykorzystaj fakt, że trawa jest zawsze bardziej zielona niż u sąsiada: dzieci lubią bawić się zabawkami innych ludzi. Jak tylko Twoje dziecko złapie zabawkę innego dziecka, inne dziecko weźmie swoją zabawkę.Wkrótce nauczy się, jak dać zabawkę, aby dostać zabawkę.Na tym etapie posiadanie zabawek oznacza mocne trzymanie dziecka, a zdolność do dzielenia się nie przychodzi mu łatwo, chyba że widzi, że dając jedną zabawkę, dostaje inną.

Wybierz opcję Otchachte. Rozwiąż problem również, jeśli nauczysz dziecko dawać i brać, bez wyrywania.(Dawać przykład, mówiąc: „Oddaj mi moją matkę” - gdy dziecko jest jeszcze bardzo małe, a nie tylko szybko i ostro dala rzecz.) Wiele dzieci nie przeszkadza konieczności dzielić, ale wobec faktu, że mają one agresywnie wyrwać zabawkę zręce. Wydaje im się, że są pozbawieni tego na zawsze, zwłaszcza gdy widzą, jak tryumfują oczy dziecka, które opanowało zabawkę.

Jeśli kłótnie trwają, rozwodź się z kumplami w domu.

Kiedy ostatnio wyrzuciłeś napad złości? Dorośli też mają histerię, ale wybaczamy sobie, odpisując, że uwalniamy parę.Kiedy nasze pragnienie, aby zrobić lub coś lub nasz gniew z powodu podjęliśmy złą decyzję lub straciły cenne rzeczy, przewyższa nasze możliwości po prostu wzruszyć ramionami i zapomnieć o tym, dajemy swoje emocje na zewnątrz, tupiąc nogami, trzaskanie drzwi, rzucając talerze,potrząsając pięściami przy stole i wyrzucając gniewne zawodzenie. Po tym czujemy się lepiej( zwykle) i wracamy do naszej firmy. Jak są dzieci? Jako dorośli. Dodaj do tego normalnego zachowania każdej osoby emocjonalnej sprzeczne uczucia rosnącego dziecka, a będziesz miał wszystko, czego potrzebujesz do histerii dziecka.

Dwa główne uczucia stają się przyczyną większości histerii. Dziecko ma wielką ciekawość i chęć zrobienia czegoś skomplikowanego, ale często to pragnienie przekracza możliwości. Prowadzi to do straszliwego podrażnienia, które uwalnia się podczas zdrowego napadu złości. Po drugie, nowo nabyta umiejętność i pragnienie bycia wielkim popychają dziecko do pewnego działania, gdy nagle, skądś wyżej i, co najważniejsze, osoba, którą kocha, sprowadza na niego "to jest niemożliwe!".Akceptacja zewnętrznych sił przeciwnych i akceptacja ich jest bardzo trudna. To jest konflikt, z którym nie może spokojnie sobie poradzić.On chce być wielki, ale rzeczywistość mówi mu, jak mały jest;jest zły, ale wciąż nie ma słów, by wyrazić swój gniew, więc wyraża swoje działania. Ponieważ nie jest jeszcze w stanie poradzić sobie z emocjami za pomocą logicznego rozumowania, wybiera sposób, by poradzić sobie z emocjami, które nagromadziły się w nim - aby pokazać je na zewnątrz, które nazywamy histerią.