Wspólna gra dzieci - co to jest?

Wydaje się, że na pytanie. W końcu już dowiedzieliśmy się, czym jest gra fabularna, a dzieci bawią się razem lub jeden po drugim, co za różnica. Ta gra to gra.

Ale okazuje się, że to nie takie proste. Po pierwsze nie jest to nieistotne dla rozwoju dziecka, gra sam lub z rówieśnikami, a po drugie, wspólna gra ma swoje cechy. Na początek nie wszystko, co wydaje nam się wspólną grą, należy do niej. Na przykład dwoje dzieci gra w kącie, mają jedną lalkę i wykonują pewne ogólne akcje z zabawkami. A kiedy dorosły pyta ich o to, co gra i kto gra, okazuje się, że ich historie nie pokrywają się w ogóle. Jedna z dziewcząt mówi, że była matką, a jej dziewczyna jest córką, a partner twierdzi, że była nauczycielką.Innymi słowy, chociaż dzieci działały w tej samej przestrzeni gry, nie rozumiały znaczenia swoich działań, tak że nie można tutaj mówić o wspólnej grze.

We wspólnej grze dzieci stają przed złożonym problemem wzajemnego zrozumienia. Powiedzieliśmy już, że czasem trudno jest dorosłym zrozumieć działania dziecka w grze. Jeszcze trudniejsze jest dla jego rówieśnika.

Aby lepiej wyobrazić sobie wspólną grę, powróćmy do analogii. Powiedzmy, że odwiedzasz swoich znajomych, nie mając żadnego jasnego( praktyczno-utylitarnego) celu, a dodatkowo tylko odwiedzając ich i "rozmawiając".Jest mało prawdopodobne, że zbudujesz program z góry, plan "komunikacji"( najpierw porozmawiamy o tym, potem o tym itp.).Nawet jeśli masz jakieś bolesne punkty, o których nie masz nic przeciwko dyskusji, prawdopodobnie nie ogłosisz ich, kiedy wejdziesz do domu. Najprawdopodobniej twoja komunikacja rozpocznie się sytuacyjnie, w zależności od tego, co robią gospodarze. Jeśli oglądają telewizję, może dołączysz do nich, a następnie( lub po drodze) omówi transfer. Jeśli nagle złapiesz na drodze złą pogodę, możliwe, że rozmowa będzie dotyczyć zmiany klimatu lub że absolutnie nie można zaufać prognostykom pogodowym. Może wpadniesz w konflikt z papieżem z dzieckiem, a wtedy rozmowa może przybrać zupełnie inny kierunek - dyskusję nad problemami wychowania. Jednym słowem treść rozmowy i jej kolejność będą zależeć od wielu momentów sytuacyjnych.

Ale nagle przypomnisz sobie o tematach, które ostatnio zajęły twoje myśli, na przykład o teorii wychowania Janusza Korczaka, i chcesz porozmawiać o tym ze swoim przyjacielem, odkryć jego stosunek do niej. Jeśli ta nazwa mówi mu coś, wystarczy, że wskażesz tylko temat rozmowy, a jeśli nie, będziesz musiał wytłumaczyć ci tę teorię, w przeciwnym razie nie będzie rozmowy w tej sprawie. Jednak możliwe jest, że przyjaciel ma swoje bolesne problemy, a on spróbuje skierować rozmowę w zupełnie inny sposób. Od sposobu wybranego tematu może wchłonąć i tematem zainteresowania źródła, takie samo jak znajomość przedmiotu i jak wyraźnie można wyrazić swoje myśli, będzie zależeć od spełnienia każdego z komunikacji i sprawnego przepływu rozmowy.

Dzieci w wieku przedszkolnym nie mają komunikacji-rozmowy( tj. Czysto mowy formy komunikacji ze sobą).Komunikacja dzieci często odbywa się w formie gry, interakcji w niej. Ale, jak również w swobodnej rozmowie dorosłych, ogólny temat gry jest w dużej mierze zdeterminowany przez sytuację.Reprezentacje dotyczące kierunku jego rozmieszczenia nie są całkowicie zbieżne z uczestnikami, więc dziećmi, aby gra rozwijała się konsekwentnie, konieczne jest wyjaśnienie ich intencji podczas przechodzenia od jednego wydarzenia fabularnego do następnego.

- I zagrajmy przedszkole. .. I chodź - Jestem nauczycielem i jesteś pielęgniarką. .. Tak, jestem nauczycielem, ile razy ci powiedzieć. .. Ale daj spokój - szliśmy z dziećmi. ..

to dziecko „Idaj spokój. .. "słychać na każdym kroku, kiedy dzieci bawią się razem. Pełni funkcję dyskretnego zdania tematu, po którym następuje konkretyzacja idei.

Ponadto, uczestnicy gry muszą przezwyciężyć niejednoznaczność warunkowej akcji gry. Rzeczywiście, oto jeden z graczy siedzących w otwartym przedziale szafki dziecięcej i gestów, jakby "naciskał przyciski".Dla niego działania te mają pewne znaczenie - "uruchamia samochód", ale możliwe jest, że partner zrozumie je zupełnie inaczej. Wystarczy, aby dziecko powiedziało w tym samym czasie "chodźmy" lub "weźmy samochód" lub po prostu zacznijmy bzykać, ponieważ sytuacja staje się jasna, jednoznaczna i dla partnera.

Takie wyjaśnienia dla partnera towarzyszącego warunkowym działaniom w grze i decydujące o przejściu do dalszych wydarzeń w grze, spełniają ważną funkcję dopasowania w grze.

Każda metoda budowania gry wymaga określonych wyjaśnień od partnera. Na przykład, gdy gra jest zbudowana na poziomie warunkowych działań obiektywnych, najważniejszą rzeczą jest wyjaśnienie znaczenia akcji w grze i obiektu zastępczego( dziecko podaje kostkę partnerowi i mówi: "Włącz, zjedz chleb!").I nie zawsze jest to konieczne, jeśli same zabawki już wystarczająco określają znaczenie działania( gdy nie są to substytuty warunkowe, ale kopie rzeczy rzeczywistych).Na poziomie zachowania ról znaczna część następnego działania dziecka staje się zrozumiała dla partnera, jeśli tylko wskazuje on swoją rolę w grze. W przykładzie podanym z "maszyną" dziecko mogłoby po prostu powiedzieć: "Jestem szoferem" - a jego działania, mimo że zostały przeprowadzone z obiektami wyobrażonymi, staną się jasne w kontekście tego oświadczenia dla partnera.

Gdy zawartość gra staje się trudniejsza, ważne jest, że dla partnera został zidentyfikowany, wyjaśnił zdarzenie, że dziecko oferuje odtworzyć w grze( „Let'S - był wypadek na drodze, coś mi się stało, a ty jesteś na” szybko „przyjechał!”);pozwoli to partnerowi budować działania reagowania w zależności od sytuacji.

Sukces, spójność interakcji dzieci w grze wiąże się z opanowaniem takiej mowy "objaśniającej".

Jeśli dziecko jest najczęściej grać sam lub z osobą dorosłą( co w ogóle jest „uniwersalny ponimatelem” - on ma wiele do zrozumienia na pierwszy rzut oka, poluzhesta), takie umiejętności są dodawane w jego powolna( ze względu na fakt, że mają one po prostu nie trzeba).

W spontanicznie rozwijającej się grze jego pełne formy wspólne pojawiają się tylko w wieku przedszkolnym( po 5 latach).Jest to spowodowane nie tylko do poprawy mowy i myślenia dziecka, rosnącej złożoności zawartości gry, ale również akumulacji doświadczeń z rówieśnikami. Tylko takie doświadczenie prowadzi do świadomości dziecka o potrzebie zrozumienia przez partnera - doświadczeniu zachowania w sytuacjach rozbieżności w grze, gdy partner zachowuje się wbrew oczekiwaniom dziecka. Jeśli stworzyć taką sytuację, a konkretnie( i dorośli mogą nauczyć się, jak to zrobić) i pokazać dzieciom wzorce zachowań, który usuwa „niezgodność” może być tak wcześnie, jak 4 lata tworząc zdolność dziecka skutecznie budować wspólną zabawę z rówieśnikami( gdy jednak na poziomie elementarnym interakcji ról).

Podstawy również grać razem w szerokim znaczeniu są określone bardzo wcześnie( przed upływem 3 lat) przez merytorycznej interakcji, w którym dziecko po raz pierwszy świadomie kieruje jego wpływ na partnera( osoby dorosłej lub dziecka) i sprawia, że ​​wyróżnia się jako nośnik reakcji( nadal „dosłownie”, non-fiction)działanie odpowiadające jego oczekiwaniom lub odbiegające od nich.