Ulubiona postać u dzieci

Mama dziewczynki, która niedługo skończy 5 lat, konsultuje się z nami: jej córka cały czas gra księżniczkę - jak się czuje?

Rzeczywiście, jeśli dziecko ma ulubioną rolę - czy jest dobre czy złe?

Odpowiedź na to pytanie nie jest możliwa tak kategorycznie. Najpierw musimy zrozumieć przyczyny tego zjawiska.

Jedna i ta sama rola w grach dziecka może pojawiać się z dnia na dzień z różnych powodów. Po pierwsze, ze względu na nieadekwatne posiadanie sposobów na zbudowanie gry. Cały czas gra u lekarza, ponieważ widział, jak grają jego rówieśnicy, albo grał z nim dorosły, ale nie wie, jak wprowadzić inne role w grze. Po drugie, z powodu braku wyobraźni i słabych wrażeń.I wreszcie, po trzecie, z powodu emocjonalnej mocy obrazu, który całkowicie schwytał dziecko. Taki efekt może dać czytaną książkę, bezpośrednie postrzeganie czegoś dla dziecka niezwykłym lub po prostu dobrą znajomością jakiegoś obszaru dorosłej aktywności, który interesuje dziecko i jest związany z tą rolą.

W związku z tym stosunek dorosłych do gry ich ulubionej postaci musi być inny. W pierwszym przypadku konieczne jest uzbrojenie dziecka w środek przenoszenia rzeczywistych ról do gier( w tym celu można skorzystać z technik opisanych powyżej).Po opanowaniu sposobów zachowania roli w grze z dorosłymi, dziecko zacznie wdrażać i bardziej zróżnicowaną, niezależną grę, przestawiając się na inne role.

W drugim przypadku, oczywiście, konieczne jest karmienie wyobraźni dziecka - przeczytaj mu więcej opowieści, opowiadań, zadbaj o poszerzenie zakresu swoich wrażeń.

Przy okazji, bardzo łatwo jest wyhodować te dwa powody. Jeśli dziecko jest rozwinięte, dużo wie, jest dużo czytane, komunikuje się swobodnie z dorosłymi, a monotonna gra jest tylko świadectwem niemożności grania.

Sytuacja jest znacznie bardziej skomplikowana, gdy ta sama rola w grze jest wynikiem emocjonalnej mocy dziecka. Częściej jednak w takich przypadkach ulubioną rolę dziecko realizuje nie w monotonnej, powtarzającej się stereotypowo grze, ale w różnych kolizjach tematycznych. W tym nie ma nic złego, jeśli treściowo-moralna strona postaci nie wywołuje strachu. Jeśli jest to obraz negatywny, to oczywiście musimy spróbować odebrać mu dziecko.Żadne bezpośrednie zakazy dorosłych w grze z ulubioną rolą tutaj nie zadziałają.Dziecko nadal będzie grało w taką grę, po prostu staraj się nie robić tego przed dorosłymi.

Znacznie lepiej, jeśli dorosły robi to przez samą grę.Na przykład, jeśli dziecko gra cały czas w strzelaniu i zabijaniu żołnierza, możesz grać razem z nim, biorąc siebie także za żołnierza, ale za straż graniczną( której funkcje zostały nieco zmienione).Możesz wcielić się w rolę dowódcy, a następnie żołnierz zostanie zmuszony( przez rolę) do posłuszeństwa dorosłemu, który może zadać bardziej humanitarną treść gry. Taką grę można poprzeć czytając odpowiednie historie, wiersze, które ujawniają funkcje żołnierza w czasie pokoju.

Ale, być może, najbardziej efektywne jest stosowanie różnych ról u dorosłych, które uzupełniają rolę dziecka. Wtedy, oprócz dobrze znanych cech dziecka żołnierza - strzelać - wykonać drugą stronę tej roli, która objawia się w jego relacji z innymi ludźmi( dla żołnierza w swoim życiu dla niego do interakcji z różnymi ludźmi, wchodząc do sklepu, on staje się nabywca, wchodząc do autobusu -pasażerowie itp.).

Ale zdarza się również, że jakiś obraz tak chwyta dziecko( lub pozwala mu czuć się bardziej komfortowo, bezpieczniej), że nadal identyfikuje się z nim i poza grą.Podczas spaceru, na kolacji nadal pozostaje Mickey Mouse lub strażakiem Kuźmą.Dziecko nie może go opuścić, a także inne dzieci -. . Z ulubionej zabawki, które zabierają ze sobą na spacer, na wycieczkę itp

Ulubiony rolę w tej formie jest akcesorium zamiast rzeczywistej grze, jako codziennego życia dziecka,podając formę codziennych, czasami niezbyt interesujących przypadków.

Zamknięcie znaczenia ulubionej roli jest zjawiskiem wyimaginowanego partnera do gry lub, jak to się jeszcze nazywa, wyobrażonym towarzyszem.

Imaginary partnerzy są dość powszechni. Jak pokazują specjalne badania, pojawiają się u 30% dzieci w wieku 3-10 lat. Jednak istnienie wyimaginowanego towarzysza w dziecku często wymyka się uwadze rodziców( około połowa z nich nawet nie podejrzewa tego faktu).

Z natury wyobrażeni partnerzy mogą być bardzo różni. Są to postacie ludzkie, których prototypy znajdują się w otaczającym środowisku kulturowym, spersonalizowane zwierzęta, bohaterowie bajek, opowiadania, programy telewizyjne. Mogą nie mieć prawdziwych lub literackich prototypów, są niemal fantastycznymi stworzeniami, w których spotykają się najbardziej różnorodne cechy. Na przykład, szwajcarski psycholog Jean Piaget( być może po raz pierwszy szczegółowo opisać to zjawisko), obserwując córkę Jacqueline, znalazł ją w wieku około 4 lat wyimaginowany towarzyszących że Jacqueline nazywa azowych. Początkowo był( w historiach dziewcząt) wymyślnej pierzastych( występujące, według Piageta, z „Oiseaux”, który w drodze francuskich „ptak”).Stopniowo zmienił swój wygląd, stając się dziecięcą wyobraźnią w postaci podobnej do psa.

Jak gra z wyobrażonymi towarzyszami różni się od zwykłej gry lalkami, zabawkowymi zwierzętami, które również uosabiają niektóre żywe postacie?

Przede wszystkim odbywa się to głównie w planie mowy, w tym w dialogach, dyskusji problemów dzieci z wyimaginowanym towarzyszem, komentowaniu jego wyimaginowanych działań.W tym sensie jest jak prekursor bardziej złożonej gry fabularnej - fantasy, do której przenoszą się dzieci w wieku przedszkolnym i szkolnym. Ponadto, jak asymilacja charakteru mogą być przechowywane w klasie non-fiction dziecka, wyimaginowany towarzysz jest obecny nie tylko w wyznaczonym czasie do gry, ale również w innych aspektach życia, ożywienia ich dziecka, nadając im formę gry.

Rodzice często się martwią, czasami nawet uważają pojawienie się wyimaginowanego towarzysza za oznakę złego stanu psychicznego dziecka. Jednak psychologowie uważają, że wyimaginowany towarzysz jest normalną manifestacją wyobraźni dziecka.

Podobnie jak ulubiona rola, może pełnić funkcję rozrywkową, towarzysząc dziecku w jego codziennych sprawach.

Jednak coraz częściej wymyśleni towarzysze pojawiają się i trwają długo u dzieci, które nie mają kontaktu z rówieśnikami. Dla nich wyimaginowany towarzysz zastępuje prawdziwego przyjaciela. Zwykle są to dzieci rozwinięte intelektualnie, z dobrą mową, łatwo orientujące się w różnych sytuacjach, elastyczne w swoich relacjach z dorosłymi.

Gdy dziecko ma więcej możliwości interakcji z rówieśnikami i dowiaduje się, jak nawiązać kontakt z nimi, aby osiągnąć wzajemne zrozumienie, sami wyimaginowanych towarzyszy zniknąć z jego życia.

W przeciwieństwie do dawno wyimaginowanych towarzyszy, epizodycznie wyobrażeni partnerzy w grze pojawiają się u prawie wszystkich przedszkolaków, gdy grają w pojedynkę, bez prawdziwych partnerów. Jest to zjawisko normalne, normalne, ze względu na rozszerzenie zakresu ról w grze. Role, które leżą w centrum gry, dziecko zwykle bierze siebie lub przypisuje lalkom. Wtórne role, ze względu na ich nieistotność, nie są zobiektywizowane, ale tylko wyobrażone. Może to być sprzedawca, do którego moja matka poszła na chleb, - pojedyncza replika skierowana do niego, a ta postać nie pojawia się już w grze. Często wyimaginowane są wyimaginowane postaci negatywne( Baba Jaga, Faszysta itp.), Których role dziecko nie chce wziąć na siebie i przypisywać swoim lalkom.

Taki epizodyczny, konieczny dla interesujących partnerów gry, świadczy jedynie o dobrych umiejętnościach gry dziecka.