Bluszcz, kędzierzawy( Hedera helix L.)
Ivy to krewny słynnych naturalnych uzdrowicieli: żeń-szeń, aralia, zamaniha. I tak jak należą do rodziny Araliewów. Występuje w umiarkowanie wilgotnych i cienistych lasach liściastych i mieszanych, znajdujących się wśród krzewów wzdłuż dróg i w obszarach skalistych, wspinających się na wysokość do 2000 m npm. Występuje w Europie Zachodniej, Środkowej i Południowej. Poza Europą jest to powszechne na Kaukazie, Krymie, w Iranie, Libanie, Afryce Północnej i na Wyspach Kanaryjskich. Bluszcz szeroko uprawiany jest w całej Europie w parkach, ogrodach i pomieszczeniach zamkniętych jako roślina ozdobna. W XVIII wieku roślina ta została wprowadzona do hodowli w Ameryce Północnej.
Bluszcz ma bardzo piękne ciemnozielone pięcioramienne liście. Ich forma została odtworzona w wystroju architektonicznym i dekoracji wnętrz z czasów starożytnych. Liście bluszczu można zobaczyć na okapach i kolumnach budynków, w ozdobach i rysunkach krat ogrodowych, w drewnianych rzeźbach na antycznych meblach. W Azji Mniejszej gałęzie bluszczu bite były na monetach. Liście zdobią okap znanej katedry Notre-Dame, zbudowanej w XIII wieku. W starożytnej Grecji i Rzymie bluszcz
był symbolem poetów, jego liście były przedstawiane na ornamentach kubków i dzbanów. W starożytnym Egipcie był świętym "drzewem Ozyrysa".Starożytni chrześcijanie uważali to za symbol nieśmiertelności i przetrwał zwyczaj uprawiania go na grobach.
Będąc rośliną tolerującą cień, bluszcz często pokrywa łodygi ścian i sufitów pomieszczeń, kolumn. Wysysające korzenie powietrzne pozwalają tej wspinaczce wiecznie zielonej roślinie wspiąć się na znaczną wysokość.Bluszcz służy do tworzenia girland, zielonych dywanów, krawężników. Powstało kilkadziesiąt form ogrodowych i pokojowych tej rośliny: ze zwykłymi, pofałdowanymi i ciętymi liśćmi, z żółtymi lub białymi plamami, różnymi wzorami wzrostu pędów, na przykład bardzo piękne formy z liśćmi spadającymi z "kaskady".
Ceniony bluszcz od dawna nie tylko dekoracyjności. Drewno było używane podczas skręcania;specjalna substancja, wyekstrahowana z bluszczu, - guma - jest używana do produkcji lakierów alkoholowych, niezbędnych do malowania olejów. Kwiaty rośliny, pomimo ich nieatrakcyjnego wyglądu, przyciągają owady i dają tzw. Miód kamienny - jest to niezwykły biały kolor.
Z tą piękną winoroślą wiąże się wiele romantycznych historii. Na przykład legenda o narodzinach Dionizosa, jednego z najbardziej popularnych i potężnych bogów w starożytnej greckiej mitologii, patrona winiarstwa i winiarstwa, boga roślinności. Jego rodzice byli zagorzałym Zeusem i śmiertelną dziewczyną Semel, córką króla Phi-Van.Żona Zeusa, Hera, po dowiedzeniu się o kolejnej zdradzie, postanowiła zemścić się na swoim przeciwniku. Zauważywszy ciężarne Semele na obrazie starej, wątłej, starej kobiety, powiedziała mu, aby poprosił Zeusa, aby przyszedł do niej w pełni swojej wielkości. Na następnym spotkaniu zakochany bóg, na prośbę Semele, zgodził się spełnić którekolwiek z jej życzeń, przysięgając święte wody Styks. Słysząc, co jest prośbą kochanka, Zeus zrozumiał, że jest to zemsta Hery, ale nie mógł wycofać się z przysięgi. Błysk płonął w pałacu, grzmot głośno grzmiał, pałac zapalił się od błyskawicy. Złapany przez Semele ogień spadł na ziemię, w tym czasie urodził się jej syn Dionizos. Wydawałoby się, że był skazany na śmierć w płomieniach, ale tutaj z ziemi pojawiły się gęste pędy bluszczu, które owinęły noworodka, okryte ogniem i uratowane przed nieuchronną śmiercią.Odtąd, wraz z winogronami, bluszcz jest symbolem Dionizosa. Ozdobiono je świątyniami i posągami tego boga. Fani Dionizosa( Bachantka) nosili na głowach wieńce bluszczu. Ponadto regularnie jedzą swoje liście. Teraz możemy wyjaśnić ten szalony stan, w którym zazwyczaj byli Bachantki, przez działanie na ich psychikę specjalnych substancji, które w bluszczu są liczne.
Zdolność bluszcza do opierania się ogniu nie jest tylko częścią pięknej legendy. Zostało to zauważone i używane od starożytności. We Francji, a teraz bluszcz wraz z rozmarynem odgrywa ważną rolę w ochronie lasów przed pożarami. Na południu tego kraju, gdzie często występują pożary,
, rośliny te sadzi się na nowych, a czasami starych plantacjach leśnych.
Istnieją również liczne wierzenia i spiski z bluszczem. Uważano, że pręt, wyrzeźbiony z drewna bluszczu, zapobiega chorobom gardła.
Bluszcz jest znany jako roślina lecznicza.
Istnieją dowody historyczne, że jako roślina lecznicza bluszcz był dobrze znany starodawnym uzdrowicielom. W starożytnym Rzymie używano go do leczenia śledziony, pęcherza, brzydkich blizn na ciele.Świeże liście bluszczu aplikowano na oparzenia, wysypki skórne, świerzb, rany ropne.
Wielki orientalny doktor Awicenna, żyjący na przełomie XI i XI wieku, wspomniał w swoich traktatach, że bluszcz ma działanie oczyszczające na ciało, a mleczny sok z rośliny ma zdolność usuwania włosów i niszczenia wszy. Gotowane w winie, świeże liście bluszczu Avicenna polecany do leczenia ran. Liście bluszczu w postaci opatrunków z maścią i woskiem uważał za przydatne do oparzeń.Średniowieczny ormiański lekarz i encyklopedysta Amirdovlat Amansia-chi w książce "Niepotrzebni dla ignorantów" zalecił stosowanie bluszczu w rodowej słabości, braku miesiączki.
Roślina została wymieniona w europejskich średniowiecznych zielarzach. W niemieckiej medycynie ludowej wodną nalewkę liścia bluszczu stosowało
w schorzeniach wątroby i śledziony, z żółtaczką, kamicą moczową, reumatyzmem. Liść bluszczu był tradycyjnym niemieckim lekiem na dnę.
W naszych czasach medycyna tradycyjna szeroko wykorzystuje właściwości lecznicze tego pnącza. Nalewka wodna z liści bluszczu jest zalecana w chorobach przewodu pokarmowego, przewlekłym zapaleniu błony śluzowej nosa, gruźlicy płuc, krzywicy, braku miesiączki, stosowana zewnętrznie w leczeniu ropnych ran. Bułgarska medycyna ludowa zaleca wywar z liści bluszczu z przedłużającym się kaszlem. W Gruzji bluszcz jest częścią narodowej medycyny "Majuni" - jest stosowany w wielu chorobach, w tym chorobie wrzodowej żołądka i dwunastnicy.
Rodzaj rodziny Araliai obejmuje 15 gatunków.
Ogólna nazwa łacińska rośliny( Hedera), być może, wraca do języka greckiego i oznacza "piosenkarz, bard".Jednak niektórzy botanicy uważają, że nazwa ma celtyckie korzenie i jest związana z celtyckim słowem "hedea" - "sznur".Nazwa specyficzna( helisa) pochodzi od łacińskiego "helisso", co oznacza "curl".