Peptydy natriuretyczne w osoczu krwi
Peptydy mocznikowe sodu są ważne w regulowaniu objętości sodu i wody. Pierwszy otwarto przedsionkowy peptyd natriuretyczny( ANP) i przedsionkowy peptyd natriuretyczny typu A. ANP - peptyd składający się z reszt 28 aminokwasowych jest syntetyzowany i przechowywane jako( reszty 126 aminokwasów) prohormonów w kardiotsi-max prawego i lewego przedsionka(w znacznie mniejszym stopniu w komorach serca) jest wydzielana w postaci nieaktywnego dimeru, który przekształca się w czynną monomeru w osoczu krwi. Głównymi czynnikami regulującymi wydzielanie ANP są zwiększona objętość krwi krążącej i zwiększone centralne ciśnienie żylne. Dodatkowe czynniki regulacyjne niezbędne, aby pamiętać, wysokie ciśnienie krwi, podwyższony plazmowy Osmo polaryzacji, zwiększenie częstości akcji serca i zwiększone stężenie katecholamin we krwi. HA zwiększa również syntezę ANP, wpływając na gen ANP.Głównym celem dla ANP jest nerka, ale działa również na tętnice obwodowe. W nerkach ANP zwiększa ciśnienie w kłębuszku, czyli zwiększa ciśnienie filtracji. ANP może sam zwiększyć filtrację, nawet jeśli ciśnienie wewnątrzkomórkowe się nie zmienia. Prowadzi to do zwiększenia wydalania sodu( sodowej) wraz z dużą ilością pierwotnego moczu. Zwiększ
Rys. Wpływ przedsionkowego peptydu natriuretycznego
Ryc. Efekty przedsionkowego peptydu natriuretycznego
wydalania sodu ponadto ze względu na tłumienie wydzielania reniny aparat przykłębuszkowy ANP.Hamowanie układu renina-angiotensyna-aldosteron sprzyja zwiększonemu wydalaniu sodu i rozszerzaniu naczyń obwodowych. Dodatkowe wydalanie sodu zwiększa się w wyniku bezpośredniego działania ANP w proksymalnych kanalikach na narząd i pośrednie hamowanie syntezy i wydzielania aldosteronu. Wreszcie, ANP hamuje wydzielanie ADH z tylnego płata przysadki mózgowej. Wszystkie te mechanizmy mają ostatecznie na celu przywrócenie prawidłowej ilości sodu i objętości wody w ciele oraz obniżenie ciśnienia krwi. Czynniki aktywujące ANP są przeciwne do tych, które stymulują tworzenie angiotensyny II.
Receptor dla ANP jest obecny na błonie komórkowej komórek docelowych. Jego miejsce wiązania znajduje się w przestrzeni zewnątrzkomórkowej. Wewnątrzkomórkowa część receptora ANP jest silnie ufosforylowana -
jest postacią nieaktywną.Po ANP jest dołączony do dodatkowej części receptora komórkowego, do aktywacji cyklazy guanylowej, która katalizuje tworzenie się cGMP.W komórkach kłębuszkowych nadnerczy cGMP hamuje syntezę aldosteronu i jego wydzielania do krwi. Komórki docelowe nerek i naczyń krwionośnych, prowadzące do aktywacji cGMP rozpo fosforylacji wewnątrzkomórkowej białek, pośredniczących w działaniu biologicznym ANP w tych tkankach.
W osoczu krwi, ANP występuje w kilku postaciach prohormonu. Istniejące układy diagnostyczne oparte na zdolności do określenia stężenia C-końcowego peptydu Pro-ANP z reszt aminokwasowych 99-126( a-ANP) lub dwie formy z N-końcowego peptydu - Pro-ANP z 31-67 reszt aminokwasowych oraz pro-ANP78-98 reszt aminokwasów [Hunter MEF i wsp., 1998].Wartości odniesienia na stężenie w osoczu dla a-ANP - 8,5 ± 1,1 pmol / l( półtrwania 3 min), n-pro-ANP z 31-67 reszt aminokwasowych - 143,0 + 16,0 pmol /l( okres półtrwania 1-2 godzin), N-pro-ANP z 78-98 reszt aminokwasowych - 587 + 83 pmol / l [. MEF Hunter i wsp, 1998].Uważa się, że pro-ANP z N-końcowego peptydu jest bardziej stabilny w krwi, a zatem jest korzystne dla celów klinicznych badań.Wysokie stężenie ANP może odgrywać rolę w zmniejszaniu zatrzymywania sodu przez nerki. ANP wpływa na układy współczulne i przywspółczulne, kanaliki nerkowe i ścianę naczynia.
Obecnie ujawniono kilka strukturalnie podobnych, ale różniących się genetycznie rodziny hormonów natriuretycznych peptydów, które są zaangażowane w utrzymanie homeostazy sodu i wodą.Poza Atri-cial peptydu natriuretycznego typu, znaczenie kliniczne mózgu peptydu natriuretycznego typu B( pierwsza otrzymano z mózgu bydlęcego) i peptydu natriuretycznego typu C( składającego się z 22 aminokwasów).Typ peptydu natriuretycznego typu B wytworzono sposobem mięśnia prawej komory jako prohormonów - mózgu peptydu natriuretycznego typu C i tkanki mózgowej i komórek śródbłonka naczyniowego. Każdy z tych peptydów jest produktem ekspresji pojedynczego genu. Regulacja sekrecji i mechanizmu działania peptydu natriuretycznego typu B jest podobna do ANP.ANP i peptydu natriuretycznego typu B mają szeroki zakres działań, w wielu tkankach, a typ C, widocznie ma tylko wpływ lokalny.
W ostatnich latach ANP i mózgu natriuretycznego typu peptyd B są traktowane jako potencjalne markery oceny stanu funkcjonalnego kurczliwości mięśnia sercowego( marker nasilenia niewydolności serca) oraz najważniejszych prognostycznych wskaźników wyniku choroby serca. Stężenie
ANP w osoczu jest większe u pacjentów z zastoinową niewydolnością serca, obrzęk, ARF, przewlekła niewydolność nerek, marskość wątroby z wodobrzuszem. Pacjenci w fazie podostrej mięśnia sercowego stężenia peptydów natriyureti-ically w osoczu krwi jest najlepszym markerem w diagnostyce niewydolności serca i ma znaczenie prognostyczne w zakresie wyniku choroby i śmierci. Podwyższone poziomy ANP we krwi, w większości przypadków, koreluje z ciężkością serca nedostatochnos
minutę.Stwierdzono, niezależnie od frakcji wyrzutowej, wysoką czułość i swoistość natriuretycznego typu B peptydu, w odniesieniu do diagnozy niewydolności serca, niezależnie od etiologii [Nakamura M. i wsp., 2001].
największe perspektywy na diagnostyce niewydolności serca ma badania stężenia we krwi mózgu peptydu natriuretycznego typu i N-końcowego pro-mózgowy peptyd natriuretyczny. Wynika to z faktu, że, peptydu natriuretycznego typu B jest wydzielana przez komory serca i bezpośrednio odzwierciedlający-etnagruzku w mięśniu sercowym, a ANP jest syntetyzowany w przedsionkach, więc jest to „pośrednie” znacznika. W migotanie przedsionków, zawartość ANP zmniejsza się z czasem, co odzwierciedla zmniejszenie aktywnością wydzielniczą przedsionków. Ponadto ANP jest mniej stabilne w osoczu, w porównaniu z mózgowego peptydu natriuretycznego, natriuretyczny typu B Zawartość peptydu typu
B w osoczu krwi u pacjentów z niewydolnością serca, koreluje z tolerancją na stres i ma większe znaczenie dla określenia przeżycia pacjentów. W związku z tym, wielu autorów sugerują użycie określenia stężenia peptydu natriuretycznego typu B jako „złoty standard” dia-stolicheskoy niewydolności mięśnia sercowego. Wytyczne do diagnozy i leczenia przewlekłej niewydolności serca o European Society of Cardiology( 2001), od stężenia natriuretycznych peptydów w surowicy zaleca się stosować jako test diagnostyczny choroby.
z niewydolnością serca, mogą być wyeliminowane w 98% przypadków, ze stężeniem ANP poniżej 18,1 pmol / l( 62,6 pg / ml) z mózgu peptydu natriuretycznego typu poniżej - 22,2 pmol / l( 76,8 pg / ml) [Cowie, M. i wsp., 1997].Jako punkt rozdzielenia w odniesieniu do diagnozy niewydolności serca dla N-końcowego peptydu natriuretycznego mózgu z zastosowaniem wartości powyżej 80 pmol / l [Karl J i wsp., 1999].