Terapia insulinowa
Insulina jest hormonem składa się z aminokwasów. Komórki trzustki wytwarzać proinsuliny jest nieaktywny. W wyniku działania enzymów do aktywnego insuliny. Wchodzi się do krwiobiegu i do wątroby. Połowa wątroby przychodzące insuliny wiążą się z receptorami. Pozostałą hormonu przedostaje się do krwiobiegu, a następnie do mięśni i tkanki tłuszczowej. Główny hormon frakcję około 80%, jest przetwarzany w wątrobie i nerkach. Reszta przetwarzane do mięśni i tkanki tłuszczowej. Wydzielanie insuliny przez trzustkę, i dzieli się na podstawowej żywności. Podstawowy wybór zapewnia optymalny poziom glukozy we krwi między posiłkami. Uwalnianie insuliny zachodzi po spożyciu żywności, w wyniku czego poziom glukozy we krwi wyrośnięcia. W ciągu kilku dni występuje również wahania insuliny. Jego największą ilość produkowana we wczesnych godzinach porannych, najmniejszy - w godzinach wieczornych. W leczeniu cukrzycy najlepiej lek jest ludzka insulina wytwarzana metodą półsyntetycznego lub biosyntezy. Sposób półsyntetyczne jest wymiana jednego aminokwasu na inny w świńskiej insuliny.metoda biosyntezy jest to, że materiał genetyczny bakterie jelitowe hodowli drożdży część włożona ludzkiego materiał genetyczny, który jest odpowiedzialny za wytwarzanie insuliny. W wyniku manipulacji mikroorganizmy zaczynają wydzielać insulinę ludzką.Preparaty insuliny
dzieli się na krótko i preparaty o przedłużonym działaniu. Preparaty krótko działające ulegają szybkiemu wchłanianiu, co zapewnia większe stężenie insuliny we krwi. Krótko działające insuliny, kilka dróg podawania: podskórną, domięśniową, dożylną.Insuliny o przedłużonym działaniu są podzielone na 2 grupy: pośrednim czasie działania i długim czasie działania.pośrednich działające preparaty powoli wchłaniane czas, który zapewnia ich początek działania po upływie około 1 do 1,5 godziny po podaniu.długodziałające preparaty składają się z dużych kryształów, która zapewnia nawet wolniejsze wchłanianie. Leki z tej grupy skuteczne w ciągu 4-5 godzin po podaniu. Czas działania wynosi 28-36 godzin. Maksymalne działanie osiąga się po 8-14 godzinach po podaniu. Pomimo tak długiego wystawienia na działanie leków, w tym grupy, pojedyncze wstrzyknięcie nie jest zwykle na tyle w ciągu dnia. Wynika to ze względu na niemożność zapewnienia odpowiedniego poziomu insuliny we krwi dane dni.
Istnieje szereg wskazań do insuliny .Należą do nich na cukrzycę typu I, usunięcie trzustki, niezdolność do osiągnięcia przywrócenie procesów metabolicznych w diecie cukrzycy podczas ciąży, a także pewna liczba warunków występujących w trakcie przepływu cukrzycy typu II.Takie warunki obejmują: stan śpiączki prekomatosnoe, postępującą utratą masy ciała, stanu kwasicy, poziom glukozy we krwi na czczo przez 15 mmol / l, niezdolność do osiągnięcia normalnego metabolizmu pośród przeznaczenia tabletkowanych czynniki hipoglikemiczne w maksymalnej dziennej dawki i szybkim pojawieniem progresji późnopowikłania cukrzycy, różnych zabiegów chirurgicznych.
Istnieje kilka zasad leczenia preparatów insulinowych. Pierwszą zasadą jest to, że wymagana ilość insuliny w ciągu dnia, zapewniając dwukrotnie podawanie preparatów insuliny - rano i wieczorem. Drugą zasadą jest to, że zamiana insuliny przez trzustkę następuje przez podanie przed każdym posiłkiem leków krótko działających. Dawka jest obliczana na podstawie szacunkowej ilości węglowodanów, że osoba zamierza podjąć.Ponadto Przewodnik jest dostępny w poziomie glukozy we krwi przed posiłkiem. Poziom glukozy we krwi oznacza się oddzielnie za pomocą pojedynczych miernika.
Osoby cierpiące na cukrzycę typu II, w większości przypadków nie trzeba brać preparaty insuliny. Jednak w niektórych przypadkach konieczne jest, aby te leki. Osoby te są podzielone na dwie grupy. Pierwsza grupa obejmuje młodych osób dorosłych( 28-40 lat), którzy nie mają otyłości. Druga grupa obejmuje osobników cierpiących na cukrzycę typu II, które przez długi czas były używane w leczeniu sulfonylomocznika, na które uodporniły się do tej grupy leków.
Istnieje kilka taktyk leczenia insuliną.Czasami leczenie insuliną jest tymczasowe i może trwać od kilku tygodni do kilku miesięcy. Ta taktyka jest stosowana w przypadku braku prawdziwego niedoboru insuliny. Zniesienie podawania insuliny w tym przypadku następuje stopniowo.
Kolejną taktyką leczenia jest od samego początku określenie insuliny w połączeniu z lekami obniżającymi zawartość cukru w tabletkach. Dawka insuliny jest produkowany, biorąc pod uwagę następujące dane: poziom glukozy we krwi, pory dnia, liczba jednostek chleb, który spodziewany jest w użyciu, a także intensywność ćwiczeń przed i po posiłkach. Przedział czasu pomiędzy wprowadzeniem insuliny a przyjmowaniem pokarmu dobierany jest indywidualnie. W większości przypadków ten przedział wynosi od 15 do 30 minut. Jednym z celów leczenia insuliny jest normalizacja poziomu cukru we krwi na pusty żołądek. Wieczór podawano dawki insuliny około 22-23 godzin, ponieważ jego działanie pojawia się w ciągu 8-9 h.
przy wprowadzaniu dużych ilości insuliny wieczorem przez 2-3 godzin nocy stanie rozwija hipoglikemii( nadmierne obniżenie poziomu cukru we krwi).Może to przejawiać zaburzenia snu z koszmary mogą rozpocząć żadnego nieświadomego działania w godzinach porannych, można zauważyć pojawienie się bólów głowy i osłabienie państwa.w porze nocnej, stan rozwoju hipoglikemii powoduje uwalnianie glukagonu do krwiobiegu, co ma wpływ na poziom cukru we krwi do czasu rano nadmiernie wzrasta. Zjawisko to nazywa się zjawiskiem Somogy. Bliżej rano działanie insuliny zmniejsza się i może w ogóle ustać, co również powoduje wzrost poziomu glukozy we krwi. Zjawisko to nazywa się zjawiskiem "poranka".
Do cukrzycy stosuje się insulinę podskórną.Podawanie domięśniowe i dożylne stosuje się w sytuacjach nagłych. Początek działania po podaniu insuliny krótkodziałającej zależy od miejsca wstrzyknięcia. Najszybsze działanie obserwuje się przy podawaniu pod skórę brzucha. Efekt obserwuje się po 15-30 minutach, osiągając maksimum po 45-60 minutach. Najwolniejsze działanie obserwuje się przy podawaniu pod skórę uda. Początek działania obserwuje się po 1 do 1,5 godziny, z wchłoniętym tylko 75% całej wstrzykniętej insuliny. Pośrednia pozycja jest zajęta zastrzykami w okolicy barku. Zaleca się, aby wprowadzić insuliny krótko działającą na skórę brzucha i pod skórę na ramię lub udo - insuliny o pośrednim czasie działania. Szybkość wchłaniania insuliny wzrasta po ogrzaniu miejsca wstrzyknięcia. Miejsce leku powinno być ciągle zmieniane. Odległości pomiędzy kolejnymi wstrzyknięciami nie może być mniejsza niż 12 cm.
obecnie szerokie zastosowanie insulina wstrzykiwaczy. Terapii insulinowej towarzyszy szereg powikłań.Najczęstszy stan hipoglikemii( nadmierne obniżenie poziomu cukru we krwi) i śpiączka hipoglikemiczna. To ostatnie jest najniebezpieczniejszą komplikacją.Ponadto mogą wystąpić reakcje alergiczne, które mogą być zarówno miejscowe, jak i powszechne. Miejscowe reakcje alergiczne, znajduje się w miejscu podawania insuliny, co może objawiać się swędzenie, zaczerwienienie lub uszczelki. Częste reakcje alergiczne przejawiają się w pokrzywce, obrzęku Quincka lub szoku anafilaktycznym. Te ostatnie są niezwykle rzadkie.
Rodzaje insuliny
Obecnie stosuje się insulinę trzustkową i insulinę ludzką.
Insulina zmienia się również w czasie trwania działania.
Krótka insulina zaczyna działać po 15-20 minutach. Maksymalny efekt pojawia się w ciągu od 1 do 1,5 godziny, a kończy swoje działania w ciągu 3-4 godzin. Długość
insuliny rozpocząć działanie 1,5-2 godzin, z maksymalną mocą w ciągu 4-5 godzin, działaniu 6-8 pełneh.
długo działające insuliny rozpocznie swoje działanie w ciągu 3-4 godzin. maksymalnego efektu po upływie 6 godzin. czas trwania działania 12- 14 godzin.
Ponadto, nie są bardzo długie i działanie insuliny.zaczynają one swoje działanie poprzez 6- 8 h. efekt osiąga maksimum po 10-16 godzinach i zakończyć swoje działanie przez 24-26 h.
również tak zwane insuliny Wielu szczytowe jedną fiolkę zmieszano w pewnych proporcjach insuliny krótkim i długim czasie działania.
zwykle na śniadanie jest wymagana 2 jednostki insuliny w porze lunchu - 1,5 jednostki, a na obiad 1 jednostki. Jednak dane te są ściśle indywidualne i rozpoznać je można tylko stale monitoruje poziom cukru we krwi. Ten tak zwany intensywnej insulinoterapii( najbliżej normalnej pracy trzustki i pozwala prowadzić życie nieco różniący się od ludzi bez cukrzycy).Istnieje również tzw terapia konwencjonalna gdy pacjent robi dwa( rzadko) jeden zastrzyk. Zastrzyki insuliny krótkim i długim działaniu są dwa razy dziennie, przed śniadaniem i przed obiadem. Ta forma insuliny główną wadę: obiad powinny być spożywane w określonym czasie( podczas szczytu przedłużonego działania insuliny, który jest podawany rano) i musi zawierać pewną ilość jednostek ziarna.
Zgodnie z zasadami przechowywania insuliny powinno być w lodówce na dolnej półce. Stosowane fiolki mogą być przechowywane w temperaturze pokojowej. W żadnym wypadku nie można dopuścić do zamarznięcia insuliny. Przed wstrzyknięciem, fiolkę insuliny niezbędnej do ogrzania, przez kilka sekund w gorącej wodzie.
Aby prawidłowo ustawić dawki, należy: wybrać do strzykawki powietrza na wiele działów, ile potrzeba, aby wejść do insulin długo działających i wprowadzić powietrze do fiolki z insuliną.Nie usuwając strzykawkę, zebrać odpowiednią ilość insuliny o przedłużonym działaniu. To samo powinno być wykonane z fiolką zawierającą krótko działające insuliny, w celu uwolnienia pęcherzyków powietrza ze strzykawki. Wstrzyknąć insulinę pod skórę.Iniekcje mogą być wykonane w brzuchu, pośladki, udo, na łopatki i ramion.
insulina - najbardziej doświadczony lek stosowany w I wszystkich chorych na cukrzycę typu i dla określonych wskazań - w cukrzycy typu II.Pacjenci z cukrzycą typu I wymagają ciągłej wymiany insulina, hormon należy podawać codziennie, bo tylko w tym przypadku, organizm może metabolizowania glukozy.
Insulina jest białkowy Związek jednakże uzyskanie w przewodzie żołądkowo-jelitowego, to jest pod działaniem soku żołądkowego traci strawionego i właściwości lecznicze. W związku z tym, jest podawana w postaci iniekcji przez bezpośrednio do krwi.
dla insuliny są stosowane specjalne strzykawki i schprits długopisy, pozwalając proizvoditinektsii praktycznie bezbolesny w każdej sytuacji, bez uprzedniej sterylizacji.
na poziom cukru we krwi przez cały dzień był zbliżony do normalnego, trzeba użyć jak najwięcej, aby symulować zastrzyki wydzielania insuliny u zdrowej osoby, która ma zapewnić jej stały poziom i wzrost liczby po wzroście stężenia cukru we krwi w wyniku jedzenia. Piki terapeutycznego działania insuliny, powinno być możliwe dopasowanie wzrost pików cukru we krwi( co ma miejsce po posiłku), który jest sprawdzany przez poziom cukru we krwi po 1 i 2 godzinach po śniadaniu lub obiad.
Obecnie istnieje wiele rodzajów insuliny różnią się w czasie działania, więc lekarz jest w stanie odebrać indywidualny plan leczenia dla każdego pacjenta. Określenie optymalnych typów insulin i ich zastosowania układów Endocrinologist określone w zależności od stopnia ciężkości choroby, cukrzycy, powikłań związanych. Insulina
zwykle przepisywany pacjentom z cukrzycą cukrzycy typu I, ale w kwasicy ketonowej, śpiączki cukrzycowej i predkome, powikłań infekcyjnych i chirurgii insuliny jest jednym z najważniejszych narzędzi terapeutycznych.
insuliny w surowicy
wartości odniesienia stężenie insuliny w surowicy krwi osób dorosłych wynosi 3-17 mU / ml( 21,5-122 pmol / l).
Insulina - polipeptyd, którego postać monomeryczną składa się z dwóch łańcuchów: a( 21 aminokwasy) i B( 30 aminokwasów).Insulina jest wytwarzany jako produkt uboczny w wyniku rozszczepienia proteolitycznego prekursora insuliny, znany jako proinsulina. Właściwie insulina utworzony po wyjściu z celi. Rozszczepienie łańcucha C( C-peptydu z proinsuliny) występuje w błonie cytoplazmatycznej, przy czym odpowiednia proteaza zawarte.
insuliny jest konieczna dla komórki do transportu kwasów glukozy, potasu i aminowych w cytoplazmie. Ma działanie hamujące na glikogenolizy i glukoneogenezy. Insuliny w tkance tłuszczowej zwiększa transport glukozy i zwiększanie glikolizę, zwiększają szybkość syntezy kwasów tłuszczowych i ich estryfikacji i hamuje lipolizę.Podczas długotrwałego działania insuliny zwiększenie syntezy enzymów i syntezy DNA, pobudza wzrost.
We krwi insulina zmniejsza stężenie glukozy i kwasów tłuszczowych, a także( choć nieznacznie) aminokwasów. Insulina stosunkowo szybko ulega degradacji w wątrobie pod wpływem enzymu trans-hydrogenaza glutationoinsuliny. Okres półtrwania insuliny, podawany dożylnie, wynosi 5-10 minut.
Przyczyną cukrzycy jest niewydolność( bezwzględna lub względna) insuliny. Oznaczenie stężenia insuliny we krwi konieczna do rozróżniania różnych form cukrzycy terapeutycznego selekcji leku, wyboru optymalnej terapii, ustalenie stopnia niewydolność komórek p. U osób zdrowych w trakcie insuliny OGTT stężenia we krwi osiąga maksimum w 1 godzinę po podaniu glukozy i zmniejszyła się po 2 godzinach.
upośledzona tolerancja glukozy, charakteryzuje się spowolnienie wzrostu stężenia insuliny we krwi w stosunku do wzrostu glikemii w trakcie OGTT.Maksymalne zwiększenie stężenia insuliny u tych pacjentów obserwuje się 1,5-2 godzin po przyjęciu glukozy. Zawartość we krwi proinsuliny, peptydu C, glukagonu w prawidłowym zakresie.
Diabetes mellitus type 1. Podstawowe stężenie insuliny we krwi jest prawidłowe lub zmniejszone, obserwuj mniejszy wzrost insuliny we wszystkich okresach PTGT.Zawartość proinsuliny i peptydu C jest zmniejszona, poziom glukagonu jest w granicach normy lub nieznacznie podwyższony.
Diabetes mellitus type 2. W łagodnej postaci stężenie insuliny we krwi na czczo jest nieznacznie zwiększone. W trakcie PTGT przekracza on również wartości normalne we wszystkich okresach badania. Zawartość krwi proinsuliny, peptydu C i glukagonu nie uległa zmianie. W postaci umiarkowanej nasilenia stwierdza się wzrost stężenia insuliny we krwi na pusty żołądek. W trakcie OGTT maksymalne uwalnianie insuliny obserwuje się przez 60 minut, po czym bardzo powoli zmniejszenie ich stężenia we krwi, a zatem wysoki poziom insuliny obserwowano po 60, 120, a nawet 180 minut po obciążeniu glukozą.Zmniejsza się zawartość proinsuliny, peptydu C we krwi, zwiększa się glukagon.
Hiperinsulinizm. Insulinoma to guz( gruczolak) składający się z wysepek trzustkowych wysepek trzustkowych. Guz może rozwinąć się u ludzi w każdym wieku, jest zwykle pojedynczy, łagodny, ale może być wielokrotny, połączony z ademotozą, aw rzadkich przypadkach - złośliwy. Gdy formy organiczne hiperinsulinizmu( gruczolak wysepkowatokomórkowy lub wysepki) wskazuje na nagłą i niedostateczne wytwarzanie insuliny, co prowadzi do rozwoju hipoglikemii zwykle napadowego postaci. Hiperprodukcja insuliny nie zależy od glikemii( zwykle powyżej 144 pmol / l).Stosunek insuliny / glukozy jest większy niż 1: 4,5.Często na tle hipoglikemii występuje nadmiar proinsuliny i peptydu C.Diagnoza nie budzi wątpliwości, jeśli poziom insuliny w osoczu jest wyższy niż 72 pmol / l na tle hipoglikemii( stężenie glukozy we krwi mniejsze niż 1,7 mmol / l).Stosowane testy diagnostyczne załadować tolbutamid lub leucynę Pacjenci z insuliną guza często jest wysoki wzrost stężenia insuliny we krwi i znaczne zmniejszenie stężenia glukozy we krwi w porównaniu do zdrowych. Jednak normalny charakter tych próbek nie wyklucza rozpoznania guza.
Wiele rodzajów nowotworów złośliwych( raki, zwłaszcza wątrobowokomórkowe, mięsaki) prowadzi do rozwoju hipoglikemii. Najczęściej hipoglikemię towarzyszą nowotwory pochodzenia mezodermalnego, przypominające włókniakomięsaki i zlokalizowane głównie w przestrzeni zaotrzewnowej.
Funkcjonalny hiperinsulinizm często rozwija się w różnych chorobach z zaburzeniami metabolizmu węglowodanów. Charakteryzuje się hipoglikemią, która może wystąpić na tle niezmienionych lub nawet podwyższonych stężeń insuliny we krwi oraz nadwrażliwości na podawaną insulinę.Próbki z tolbutamidem i leucyną są ujemne.
Insulinopodobny czynnik wzrostu I w surowicy
Głównym czynnikiem określającym stężenie IGFR I w surowicy jest wiek. Stężenie IGFR I we krwi wzrasta od bardzo niskich wartości( 20-60 ng / ml) po urodzeniu i osiąga wartości szczytowe( 600-1100 ng / ml) w okresie dojrzewania. Już w drugiej dekadzie życia poziomu IGF I zaczyna gwałtownie maleje, osiągając wartości średnie( 350 ng / ml), 20 lat, a następnie spadła wolniej w każdej dekadzie. Po 60 latach stężenie IGFR I we krwi wynosi nie więcej niż 50% stężenia w wieku 20 lat. Nie wykryto dziennych fluktuacji stężenia IGFR I we krwi.
Stężenie IGFR I we krwi zależy od STG, a także od T4.Niski poziom IGFR I jest wykrywany u pacjentów z ciężkim niedoborem T4.Przeprowadzenie terapii substytucyjnej preparatami soli sodowej lewotyroksyny prowadzi do normalizacji stężenia IGFR I w surowicy krwi.
Kolejnym czynnikiem określającym stężenie IGFR I we krwi jest stan odżywienia. Odpowiednia podaż białka w organizmie jest najważniejszym warunkiem utrzymania prawidłowego stężenia IGFR I we krwi zarówno u dzieci jak iu dorosłych. U dzieci z ciężkim niedoborem energii i białka stężenie IGFR I we krwi zmniejsza się, ale łatwo można je poprawić podczas normalizacji żywienia. Inne zaburzenia katabolizmu, takich jak niewydolność wątroby, choroba zapalna jelit lub nerek, przyłączony również do niskich poziomów IGF i.
W praktyce klinicznej badanie IGFR I jest ważne dla oceny funkcji somatotropowej przysadki mózgowej. Gdy stężenie
akromegalii IGF I w krwi jest stale wzrasta i dlatego uważa się za bardziej wiarygodne kryterium akromegalii niż zawartość hormonu wzrostu.Średnie stężenie IAPF I w surowicy krwi u pacjentów z akromegalią jest około 7 razy większe niż w normalnym wieku. Czułość i swoistość badania IGFR I w diagnostyce akromegalii u pacjentów w wieku powyżej 20 lat przekracza 97%.Stopień wzrostu stężenia IGFR I w surowicy koreluje z aktywnością choroby i wzrostem tkanek miękkich. Oznaczenie poziomu IGFR I w surowicy służy do monitorowania skuteczności leczenia, ponieważ dobrze koreluje z resztkowym wydzielaniem STH.Kryteria skuteczności leczenia akromegalii
pod uwagę następujące parametry laboratoryjne: stężenie
GH czczo poniżej 5 ng / ml;
stężenie glukozy we krwi poniżej 2 ng / ml dla PTTG;
to stężenie IGFR I we krwi w granicach normy.
Przeciwciała przeciwko insulinie w surowicy
ELISA stosuje się do wykrywania autoprzeciwciał klasy IgG w stosunku do insuliny w surowicy. Przedłużone insuliny zazwyczaj powoduje zwiększenie liczby krążących przeciwciał do leku podawanego na insulinę u pacjentów z cukrzycą typu 1, przeciwciała insuliny we krwi u pacjentów - przyczyny oporności na insulinę, poziom, który w zależności od ich stężenia. U większości pacjentów wysoki poziom AT w stosunku do hormonu ma znaczący wpływ na farmakokinetykę podawanej insuliny. Poziom insuliny wykryty we krwi AT jest ważnym parametrem diagnostycznym, który umożliwia lekarzowi prowadzącemu poprawienie terapii insulinowej i ukierunkowanego leczenia immunosupresyjnego.
Jednocześnie nie zawsze istnieje bezpośrednia korelacja między stężeniem AT a stopniem insulinooporności. W większości przypadków pojawiają się zjawisko oporności na insulinę, gdy podaje się niedostatecznie oczyszczone preparaty insuliny bydlęcej zawierające proinsuliny, glukagon, somatostatynę i innych zanieczyszczeń.Aby zapobiec rozwojowi insulinooporności, stosuje się wysoce oczyszczone insuliny( głównie świnkę), które nie powodują powstawania AT.AT do insuliny można wykryć we krwi pacjentów leczonych nie tylko insuliną, ale także doustnymi lekami hipoglikemicznymi z grupy sulfonylomocznikowej.
miano przeciwciał na insulinę może być zwiększone u 35-40% pacjentów z nowo rozpoznaną cukrzycą( czyli nie leczonych insuliną) i prawie 100% dzieci poniżej 5 lat od czasu manifestacji cukrzycy typu 1. Jest to spowodowane hiperinsulinemii, która mamiejsce w początkowej fazie choroby i reakcja układu odpornościowego. Dlatego też, oznaczanie przeciwciał na insulinę mogą być użyte do diagnozowania wczesnych etapach choroby, debiutu usunięte i atypowych postaci( czułość - 40-95%, swoistość - 99%).Po 15 latach od wystąpienia choroby tylko u 20% pacjentów zdiagnozowano insulinę.
Proinsulina w surowicy
Wartości referencyjne dla stężenia proinsuliny w surowicy u dorosłych wynoszą 2-2,6 pmol / l.
Jedną z przyczyn rozwoju cukrzycy może być naruszenie wydzielania insuliny z komórek p do krwi. Do diagnozy zaburzonego wydzielania insuliny we krwi stosuje się definicję proinsuliny i peptydu C.
Insulina odgrywa bardzo ważną rolę w organizmie, która polega nie tylko na regulacji metabolizmu węglowodanów. Przede wszystkim insulina jest jedynym hormonem, który pomaga krążącej we krwi cukrzycy przeniknąć do mięśni, tłuszczu, komórek wątroby. Jeśli insulina nie wystarczy, glukoza nie jest w pełni wykorzystana, nie pali się, cukier gromadzi się we krwi i blokuje pracę organizmu. Jest głód pośród obfitości. Gdy poziom cukru we krwi wzrasta( ponad 9-10 mmol / l), zaczyna być wydalany przez nerki, a dana osoba zaczyna tracić na wadze nawet przy obfitym odżywianiu. Wraz z cukrem z organizmu idzie i woda - są pragnienie i zwiększone oddawanie moczu. W końcu organizm zaczyna korzystać z innych rodzajów paliwa, w tym tłuszczów i białek. Ale do ich rozszczepienia potrzebna jest również insulina, a ponieważ jest bardzo mała, tłuszcze nie spłoną do końca, wraz z tworzeniem się tzw. Ciał ketonowych, co prowadzi do zatrucia organizmu i może wywołać poważne komplikacje - do kogo śmierć pacjenta.