Zwichnięcie barku: leczenie, autodiagnoza, pierwsza pomoc, zaangażowanie lekarza

Często obserwuje się dyslokacje barku ze względu na dużą liczbę funkcji kończyny górnej, a także obecność słabości w aparacie mocującym. W tym przypadku najczęściej obserwuje się urazowe przemieszczenie barku, któremu towarzyszy rozerwanie torebki i chrząstki wargowej.

W tym przypadku przy leczeniu dyslokacji warto się spieszyć, ponieważ nawet przy prostym pęknięciu torebki stawowej bez uszkodzenia wargi chrząstki, obrzęk i reakcja zapalna obserwuje się 3-4 godziny po otrzymaniu urazu. W takim przypadku zwichnięcia nie można szybko skorygować, dlatego potrzeba interwencji chirurgicznej jest coraz bardziej dyktowana. Dlatego praktycznie wszystko, co dzieje się z dyslokacją barków, leży w gestii personelu medycznego i zależy od jego kwalifikacji.

Cechy taktyki leczenia

W przypadku takiej patologii jak zwichnięcie stawu barkowego wykonuje się kilka etapów. Celem zabiegu jest przywrócenie anatomicznej pozycji głowy kości ramiennej, a także utrwalenie kończyny, połączenie fragmentów z dyslokacją, w połączeniu ze złamaniem.

Pierwszym krokiem do uzyskania obrażeń jest fiksacja: bandaż ze zwichniętym ramieniem jest kosynichnaya i ma za zadanie wspierać kończynę i zmniejszać jej ruchliwość.Pacjent odczuwa silny ból, dlatego nie należy przeprowadzać żadnych korekt bez znieczulenia i szczegółowych uszkodzeń, szczególnie bez udziału specjalisty.

Dlatego ofiara musi wezwać karetkę.Zadaniem lekarza lub ratownika medycznego po przybyciu jest znieczulenie, prawidłowe zamocowanie i transport do poczekalni, ponieważ leczenie zwichnięcia barku jest konieczne w szpitalu medycznym.

W poczekalni traumatolog powinien zdiagnozować przemieszczenie barku, którego objawy są najbardziej charakterystycznymi oznakami diagnozy. Jednocześnie wniosek musi być szczegółowy, po przeprowadzeniu diagnostyki radiograficznej i ocenie zdjęć.Istotna jest w nich pozycja kości ramiennej, a także obecność fragmentów wargi chrząstki stawowej.

Również migawka pozwala zorientować specjalistę w odniesieniu do wybranych taktyk korekcji. Po przeprowadzeniu kończyna jest unieruchamiana bandażem gipsowym i wykonywany jest okres rehabilitacji. Diagnozę można również przeprowadzić, oceniając oznaki zwichnięcia barku.

Taktyka zwichnięcia ramion

Ten etap leczenia urazów ma wiele odmian, w zależności od pozycji głowy kości ramiennej. Dlatego, jak naprawić zwichnięcie barku, całkowicie zależy od rodzaju zwichnięcia, a także od kwalifikacji specjalisty od urazu. Celem tego etapu jest przywrócenie anatomicznej pozycji głowy w stosunku do torebki stawowej, a także zapobieganie rozwojowi powikłań i uszkodzenia nerwów.

Kierunek przemieszczenia barku jest optymalnie wykonywany w znieczuleniu ogólnym z użyciem zwiotczającej mięśnie sukcynylocholiny. Rozluźniając mięśnie, można osiągnąć bardziej efektywne repozycjonowanie, co jest znacznie łatwiejsze niż przy zachowaniu napięcia mięśniowego.

Znieczulenie można podawać miejscowo lub wstrzykiwać.W znieczuleniu miejscowym roztwór nokakoiny wstrzykuje się do torebki stawowej, natomiast istotą znieczulenia ogólnego jest podawanie omeponu lub promedolu domięśniowo.

Wszystkie typy repozytoriów, których jest około 50, są podzielone na trzy typy: dźwignia, jogging, a także fizjologiczne, oparte na zmęczeniu mięśni. Równocześnie podział ten jest warunkowy, ponieważ w połączeniu tych metod stosuje się nowoczesne techniki. Klasyczny sposób polega na skierowaniu przemieszczenia ramienia wzdłuż Kocher, co jest całkowicie dźwignią.

Technika repozycjonowania jest następująca: pacjent siedzi na krześle, lekarz jest z tyłu, obejmując staw łokciowy ręcznikiem, który jest skręcony o osiem. Druga ręka lekarza kończy kończynę wygiętą pod kątem prostym.

Następnie kończyna jest rozciągnięta osiowo, zostaje przeniesiona do tułowia, po czym następuje rotacja( obrót głowy) poprzez odchylenie przedramienia na zewnątrz. Następnym krokiem jest przesunięcie ramienia ustalonego na łokciu, do przodu i do tyłu, aż staw łokciowy osiągnie linię środkową tułowia. Ostatni etap - obrót ramienia wewnątrz obracając przedramię i przesuwając szczoteczkę do zdrowego paska na ramię.

Skończoność, jeśli głowa powróciła do jamy stawowej, jest zamocowana za pomocą bandaża gipsowego Deso. Nakłada się go na 2-3 tygodnie u osób starszych i 3-4 tygodnie u młodych pacjentów. W przypadku uszkodzenia wargi chrząstki, opatrunek można nakładać przez 6-7 tygodni, co jest konieczne, aby zapobiec rozwojowi zwykłego zwichnięcia barku.

Rehabilitacja jako etap leczenia

W przypadku takiej patologii, jak zwichnięcie stawu barkowego, rehabilitacja musi być koniecznie wykonywana przez młodych i starszych pacjentów, co jest spowodowane wykonywaniem wielu funkcji przez kończynę górną.Gdy tylko obrzęk tkanek miękkich ustąpi i nie wystąpi ból w stawie, ćwiczenia można również wykonywać z przesuniętym ramieniem.

Ich kompleks to terapia ruchowa, zalecana przez lekarza. Celem rehabilitacji i terapii ruchowej jest przywrócenie normalnego zakresu skurczów mięśni, a także zapobieganie powtarzającym się przemieszczeniom.

LFK ze zwichnięciem barku obejmuje lekki trening, po którym, jeśli istnieją oznaki i pozwolenie od lekarza, pacjent powinien przystąpić do wykonywania ćwiczeń z ciężarkami. W takim przypadku pacjent powinien zrozumieć, że przyspieszanie przechodzenia na cięższe ćwiczenia jest szkodliwe z powodu prawdopodobieństwa powtórnego zwichnięcia. Dlatego nie można przyspieszyć procesu, ponieważ szkoda wyrządzona zdrowiu może spowodować niemożność wykonywania czynności zawodowych.