Zwichnięcie stawu barkowego: objawy i leczenie zwichnięcia
Stan stawów, w którym głowa kości ramiennej jest oddzielona od jamy stawowej w takim stopniu, że nie ma punktów styku między nimi, nazywany jest przemieszczeniem stawu barkowego.
Tego rodzaju uszkodzenie jest zwykle spowodowane przez działanie zewnętrzne określonej siły lub przez rozwój procesów wewnątrz stawu, które mają wyraźnie niszczący charakter( artretyzm lub artroza).Staw barkowy jest uważany za najbardziej mobilny, dlatego takie urazy występują dość często.
Wszystkie przypadki dyslokacji zgodnie z podstawowymi przyczynami naruszenia można warunkowo podzielić na dwa kierunki dla wrodzonych i nabytych.
Te ostatnie należą do następującej klasyfikacji:
Podatność stawu barkowego wiąże się ze szczególną mobilnością.Głównym winowajcą wystąpienia dyslokacji jest efekt siły obracania i skręcania na ramieniu z zewnątrz, co utrudnia wykonywanie pewnych ruchów lub całkowicie blokuje tę zdolność.
Istnieją inne przyczyny, które przyczyniają się do pojawienia się dyslokacji:
Aby określić rodzaj zwichnięcia i jego cechy, specjaliści przeprowadzają badanie ofiary, poznają jej okoliczności i przeprowadzają dodatkowe badania z wykorzystaniem zdjęć rentgenowskich, rezonansu magnetycznego lub tomografii komputerowej.
Po diagnozie zmienia się położenie stawu barkowego. Zrobienie tego samemu jest zdecydowanie odradzane. Eksperci znieczulają miejsce urazu, a następnie dostosowują staw. Następnie należy przeprowadzić badanie rentgenowskie w celu określenia jakości korekcji i wykluczenia możliwości złamania.
Zastosowanie okładu z lodu pomaga poradzić sobie z bólem, który zaleca się stosować w pierwszych trzech dniach po urazie, w celu skutecznego leczenia nawykowego zwichnięcia należy zastosować interwencję chirurgiczną.Metody chirurgiczne są bardzo zróżnicowane, ich wybór zależy od specyfiki sprawy, ale zazwyczaj wyznaczają operację Bankarta.
Ważnym etapem w leczeniu zwichnięcia stawu barkowego jest okres rekonwalescencji, który zaczyna się od pierwszych dni po zwrocie elementów stawowych do ich pierwotnej pozycji. Rehabilitacja obejmuje fizjoterapię i terapię ruchową.
Zaleceniem zapobiegania rozwojowi nawykowego zwichnięcia jest wzmocnienie uszkodzonych więzadeł.W tym celu wykonuje się szereg ćwiczeń specjalnych z lekkimi hantlami i ekspanderem w okresie rehabilitacji.
Rokowanie dla zwichnięcia stawu barkowego jest niejednoznaczne, ponieważ zawsze istnieje możliwość ponownego zwichnięcia, szczególnie u aktywnych młodych pacjentów.
Tego rodzaju uszkodzenie jest zwykle spowodowane przez działanie zewnętrzne określonej siły lub przez rozwój procesów wewnątrz stawu, które mają wyraźnie niszczący charakter( artretyzm lub artroza).Staw barkowy jest uważany za najbardziej mobilny, dlatego takie urazy występują dość często.
Klasyfikacja
Wszystkie przypadki dyslokacji zgodnie z podstawowymi przyczynami naruszenia można warunkowo podzielić na dwa kierunki dla wrodzonych i nabytych.
Te ostatnie należą do następującej klasyfikacji:
- 1) Z powodu zewnętrznego mechanicznego działania prowadzącego do zakłócenia, pojawiają się traumatyczne przemieszczenia stawu barkowego. Wśród nich są proste i skomplikowane. Charakter powikłania może być inny, jest to dyslokacja otwarta i uszkodzenie związane z kapsułką, otaczającymi tkankami miękkimi, wiązkami naczyniowo-nerwowymi, ścięgnami lub bliskością urazu do złamania.
- 2) Druga grupa jest reprezentowana przez nawykowe dyslokacje spowodowane przez nie-traumatyczne zaburzenia spowodowane niestabilnością stawów. Sytuacja ta może prowadzić do niewłaściwych środków medycznych w pozbyciu się traumatycznego wyglądu zwichnięcia, poprzedzającego złamanie jamy stawowej i inne tego typu czynniki.
- 1) Najczęstszym zwyrodnieniem przednie jest .Powstaje w przypadku, gdy głowa kości ramiennej zostaje przesunięta w kierunku procesu kruchego. Stąd alternatywna nazwa tego typu naruszenia jest subiektywna. Możliwe jest rozwinięcie urazu, w którym głowa w momencie zmiany lokalizacji dochodzi do obojczyka, wówczas dyslokacja nazywana jest podobojczykiem.
- 2) Częstotliwość przemieszczenia tylnego jest znacznie mniejsza w porównaniu z poprzednią, występuje tylko w dwóch procentach przypadków. Przy tym głowa kości odpada z tyłu stawu. Zazwyczaj szczególny upadek prowadzi do takiej sytuacji, w momencie, w którym ręka jest wyciągnięta do przodu.
- 3) Mniejsza dyslokacja jest jeszcze mniej powszechna. Wraz z nim głowa zostaje przesunięta w dół, ofiara nie jest w stanie opuścić dłoni i musi stale trzymać ją nad sobą.
Przyczyny i czynniki ryzyka
Podatność stawu barkowego wiąże się ze szczególną mobilnością.Głównym winowajcą wystąpienia dyslokacji jest efekt siły obracania i skręcania na ramieniu z zewnątrz, co utrudnia wykonywanie pewnych ruchów lub całkowicie blokuje tę zdolność.
Istnieją inne przyczyny, które przyczyniają się do pojawienia się dyslokacji:
- 1) Stałe powtarzalne działania związane z wielokrotnym rozciąganiem aparatu więzadłowego i torebki stawowej. Ta przyczyna dyslokacji jest najbardziej typowa dla osób zawodowo uprawiających sport. Największe ryzyko stanowią doświadczeni siatkarze, pływacy, tenisiści, ponieważ ich studia wiążą się z realizacją specjalnych ruchów, których cechą jest nadmierne przeciąganie rąk.
- 2) Naruszenie anatomicznych norm struktury stawu barkowego jest jedną z głównych przyczyn pojawienia się zwichnięcia. Dotyczy to dysplazji jamy stawowej, jej patologicznego nachylenia, wspólnej hipoplazji i innych podobnych zmian, które mogą powodować dyslokację.
- 3) Zwichnięcie może wynikać z nadmiernej aktywności ruchów stawu barkowego.
Objawy dysfunkcji stawu ramiennego
- bolesne ataki, obrzęki;
- stawu barkowego zmiany wizualnie, gładkość i okrągłość powierzchni barku jest tracone;Mobilność stawów
- staje się ograniczona, jest to spowodowane wyjściem głowy kości z jej anatomicznego położenia;
- obniża się czułość okolicy barku i nadgarstka;
- z szczypaniem nerwu i naruszeniem integralności naczyń krwionośnych zwiększa prawdopodobieństwo zszywania bólu, drętwienia dłoni, tworzenia się krwiaka w miejscu uszkodzenia.
Leczenie zwichnięcia stawu barkowego
Aby określić rodzaj zwichnięcia i jego cechy, specjaliści przeprowadzają badanie ofiary, poznają jej okoliczności i przeprowadzają dodatkowe badania z wykorzystaniem zdjęć rentgenowskich, rezonansu magnetycznego lub tomografii komputerowej.
Po diagnozie zmienia się położenie stawu barkowego. Zrobienie tego samemu jest zdecydowanie odradzane. Eksperci znieczulają miejsce urazu, a następnie dostosowują staw. Następnie należy przeprowadzić badanie rentgenowskie w celu określenia jakości korekcji i wykluczenia możliwości złamania.
Aby wyeliminować ból, należy przepisać środki przeciwbólowe z grupy niesteroidowych leków przeciwzapalnych. W takim przypadku należy stosować ibuprofen, paracetamol, ortofen i inne podobne leki.
Zastosowanie okładu z lodu pomaga poradzić sobie z bólem, który zaleca się stosować w pierwszych trzech dniach po urazie, w celu skutecznego leczenia nawykowego zwichnięcia należy zastosować interwencję chirurgiczną.Metody chirurgiczne są bardzo zróżnicowane, ich wybór zależy od specyfiki sprawy, ale zazwyczaj wyznaczają operację Bankarta.
Ważnym etapem w leczeniu zwichnięcia stawu barkowego jest okres rekonwalescencji, który zaczyna się od pierwszych dni po zwrocie elementów stawowych do ich pierwotnej pozycji. Rehabilitacja obejmuje fizjoterapię i terapię ruchową.
Zaleceniem zapobiegania rozwojowi nawykowego zwichnięcia jest wzmocnienie uszkodzonych więzadeł.W tym celu wykonuje się szereg ćwiczeń specjalnych z lekkimi hantlami i ekspanderem w okresie rehabilitacji.
Rokowanie dla zwichnięcia stawu barkowego jest niejednoznaczne, ponieważ zawsze istnieje możliwość ponownego zwichnięcia, szczególnie u aktywnych młodych pacjentów.