Choroba Parkinsona: objawy, przyczyny, oznaki, leczenie
Co to jest - choroba Parkinsona lub drżący paraliż - choroba neurodegeneracyjna z przewlekłym, systematycznie postępującym kursem, która opiera się na stopniowej śmierci neuronów dopaminergicznych w czarnej substancji mózgu.
Te neurony wytwarzają substancję dopaminową odpowiedzialną za ludzką sferę motoryczną.Wraz z jego brakiem pojawiają się specyficzne problemy związane z ruchem drogowym.
Patologia odnosi się do chorób osób starszych, jej debiut trwa około 60-65 lat, ale zdarzają się przypadki wczesnego pojawienia się w wieku 40 lat.
Jak rozwija się choroba i co to jest? Współcześnie przyczyny choroby Parkinsona nie są w pełni zrozumiałe. W przypadku współczesnej medycyny kwestia śmierci komórek produkujących dopaminę pozostaje bez odpowiedzi, ale istnieją spekulacje na temat możliwych czynników prowokujących.
Do czynników ryzyka należą:
Choroba Parkinsona jest klasyfikowana zgodnie z formą, stadium i szybkością progresji. Postać choroby może zmieniać się w czasie i zależy od częstości występowania objawów klinicznych.
Powolne tempo rozwoju jest charakterystyczne dla drżenia. Między etapami może zająć więcej niż pięć lat. Szybkie tempo oznacza przejście z jednego etapu do drugiego przez dwa lata lub nawet mniej. Przy umiarkowanym tempie rozwoju choroby przemiana faz przebiega przez okres 3-5 lat.
Choroba Parkinsona, której pierwsze objawy występują, gdy zawartość dopaminy w czarnej substancji mózgu zmniejsza się o 80%, a liczba neuronów zmniejsza się o 50%.
Choroba Parkinsona objawia się zaburzeniem motorycznym:
Utrata stabilności i upadku spowodowana przesunięciem środka ciężkości jest częstym zjawiskiem, które wiąże się również z niemożliwością zatrzymania w czasie. W przypadku choroby Parkinsona zakończenie ruchu jest równie trudne jak rozpoczęcie. Po pchnięciu do przodu występuje tendencja do mimowolnego biegu. Czasami osoba może zamarznąć i spędzić godziny w ciasnym stanie, a czasami wszystkie jego działania przypominają automatyczne.
Zaburzeniom ruchowemu towarzyszą zaburzenia psychiczne. Krąg zainteresowań zwęża się, myślenie staje się powolne i powierzchowne. Charakterystyczne są również zaburzenia wegetatywne objawiające się ślinotokiem, zespołami bólowymi, niedociśnieniem, impotencją u mężczyzn. Wielu pacjentów doświadcza depresji, apatii, niepokoju.
Objawy kliniczne choroby wskazują, że przeszła ona w fazę nieodwracalną po zniszczeniu regulacyjnego układu dopaminergicznego. Proces degeneracji neuronów trwa bardzo długo, około 20-30 lat.
W związku z tym dużą wagę przywiązuje się obecnie do opracowywania przedklinicznej diagnostyki, którą przeprowadza się za pomocą analizy genetycznej molekularnej, badań funkcji wegetatywnych i poznawczych, przezczaszkowej ultrasonografii.
Dzięki tym badaniom możliwe jest stworzenie grupy ryzyka choroby Parkinsona do przeprowadzania wczesnych działań neuroprotekcyjnych, które na tym etapie są bardzo skuteczne w rozpoznawaniu ukrytych cech.
Jeśli patologia już pokazała się klinicznie, nietrudno ją zdiagnozować.W tym celu stosowane są następujące kryteria:
Diagnostyka różnicowa wykonywana jest bez dodatkowych metod badawczych, wyłącznie na podstawie wskaźników klinicznych. Choroby, z którymi należy rozróżnić chorobę Parkinsona obejmują:
Ponieważ etiologia choroby nie jest w pełni zrozumiała, nie istnieje etiotropowe leczenie choroby Parkinsona. Terapia przebiega w kilku kierunkach i jest ukierunkowana na spowolnienie( zatrzymanie) zwyrodnienia neuronów, redukując główne objawy, rehabilitację fizyczną i społeczno-psychologiczną.
W tym celu stosuje się leki przeciw chorobie Parkinsona, które eliminują zaburzenia motoryczne. Należą do nich leki zawierające lewodopę, środki antycholinergiczne, preparaty amantadyny, agonisty receptora dopaminy, inhibitory MAO-B.Leczenie powinno być kompleksowe, ciągłe, indywidualnie dobierane.
Interwencja chirurgiczna jest możliwa, ale nie zapobiega rozwojowi patologii i jest prowadzona zgodnie ze ścisłymi wskazaniami.
Rokowanie jest niekorzystne, ponieważ patologia postępuje, prowadzi do niepełnosprawności, niepełnosprawności i skrócenia średniej długości życia. Leki hamują rozwój objawów, ale nie leczą choroby.
Te neurony wytwarzają substancję dopaminową odpowiedzialną za ludzką sferę motoryczną.Wraz z jego brakiem pojawiają się specyficzne problemy związane z ruchem drogowym.
Patologia odnosi się do chorób osób starszych, jej debiut trwa około 60-65 lat, ale zdarzają się przypadki wczesnego pojawienia się w wieku 40 lat.
Przyczyny choroby Parkinsona
Jak rozwija się choroba i co to jest? Współcześnie przyczyny choroby Parkinsona nie są w pełni zrozumiałe. W przypadku współczesnej medycyny kwestia śmierci komórek produkujących dopaminę pozostaje bez odpowiedzi, ale istnieją spekulacje na temat możliwych czynników prowokujących.
Do czynników ryzyka należą:
- osoby starsze;
- predyspozycje genetyczne;
- długotrwałe stosowanie wielu określonych leków;
- choroby naczyń mózgowych;
- choroby zakaźne układu nerwowego( zapalenie mózgu);
- zatrucie substancjami toksycznymi( tlenek węgla, pestycydy);
- uraz układu nerwowego;
- ekologia( zakwaterowanie w pobliżu przedsiębiorstw przemysłowych);
- wewnątrzkomórkowe zaburzenie metabolizmu;
- zakwaterowanie na wsi;
- choroby onkologiczne.
Klasyfikacja choroby
Choroba Parkinsona jest klasyfikowana zgodnie z formą, stadium i szybkością progresji. Postać choroby może zmieniać się w czasie i zależy od częstości występowania objawów klinicznych.
- 1) Pulsowanie. Charakteryzuje się ciągłym drżeniem kończyn i głową w pewnym tempie o średniej i dużej amplitudzie.
- 2) Drżącą sztywną formę objawia się drżeniem dalekich kończyn( rąk) i sztywnością dowolnych ruchów.
- 3) Sztywno-bradykinetyczny. Charakteryzuje się stałym napięciem mięśniowym, a następnie rozwojem przykurczów. Aktywne ruchy zwalniają tak bardzo, że występuje pełny bezruch.
- 1) Początkowo w proces zaangażowane są kończyny jednej połowy ciała, funkcje nie są znacząco zmienione.
- 2) Drugi etap przejawia się łagodną obustronną porażką bez zaburzeń równowagi.
- 3) W trzecim etapie występują ograniczenia funkcjonalne podczas wykonywania dowolnej manipulacji. Umiarkowana niestabilność pozwala na samodzielne poruszanie się.
- 4) Czwarty etap charakteryzuje się znaczną utratą aktywności ruchowej. Możliwość chodzenia i stania jest zachowana, ale zależność od innych jest już kompletna.
- 5) Piąty etap prowadzi do całkowitej niepełnosprawności bez możliwości poruszania się.
Szybkość progresji zależy od wieku pacjenta, adekwatności leczenia i współistniejących chorób. Choroba może rozwijać się powoli, szybko lub umiarkowanie.
Powolne tempo rozwoju jest charakterystyczne dla drżenia. Między etapami może zająć więcej niż pięć lat. Szybkie tempo oznacza przejście z jednego etapu do drugiego przez dwa lata lub nawet mniej. Przy umiarkowanym tempie rozwoju choroby przemiana faz przebiega przez okres 3-5 lat.
Objawy choroby Parkinsona
Choroba Parkinsona, której pierwsze objawy występują, gdy zawartość dopaminy w czarnej substancji mózgu zmniejsza się o 80%, a liczba neuronów zmniejsza się o 50%.
Choroba Parkinsona objawia się zaburzeniem motorycznym:
- 1) Drżenie - szybkie i rytmiczne ruchy kończyn spowodowane skurczami mięśni. Drżenie zwiększa się wraz z nadmiernym obciążeniem emocjonalnym i fizycznym;
- 2) Hipokinezy - niewystarczająca aktywność ruchowa przy ograniczonej objętości ruchu;
- 3) Sztywność mięśni - gwałtowny wzrost napięcia;
- 4) Niestabilność postawy - trudność w pokonaniu bezwładności spoczynku i ruchu.
- niepewny chód z małymi krokami;
- slow motion;
- drżenie ręki i głowy, które pojawia się w spoczynku;
- zmiana pisma ręcznego( staje się mała);
- brak wyrazu twarzy, który sprawia, że twarz staje się maską;
- zmniejszenie migających ruchów;
- sztywność mięśni;
- Wyjątkowa monotonna mowa.
Utrata stabilności i upadku spowodowana przesunięciem środka ciężkości jest częstym zjawiskiem, które wiąże się również z niemożliwością zatrzymania w czasie. W przypadku choroby Parkinsona zakończenie ruchu jest równie trudne jak rozpoczęcie. Po pchnięciu do przodu występuje tendencja do mimowolnego biegu. Czasami osoba może zamarznąć i spędzić godziny w ciasnym stanie, a czasami wszystkie jego działania przypominają automatyczne.
Zaburzeniom ruchowemu towarzyszą zaburzenia psychiczne. Krąg zainteresowań zwęża się, myślenie staje się powolne i powierzchowne. Charakterystyczne są również zaburzenia wegetatywne objawiające się ślinotokiem, zespołami bólowymi, niedociśnieniem, impotencją u mężczyzn. Wielu pacjentów doświadcza depresji, apatii, niepokoju.
Rozpoznanie i diagnostyka różnicowa
Objawy kliniczne choroby wskazują, że przeszła ona w fazę nieodwracalną po zniszczeniu regulacyjnego układu dopaminergicznego. Proces degeneracji neuronów trwa bardzo długo, około 20-30 lat.
W związku z tym dużą wagę przywiązuje się obecnie do opracowywania przedklinicznej diagnostyki, którą przeprowadza się za pomocą analizy genetycznej molekularnej, badań funkcji wegetatywnych i poznawczych, przezczaszkowej ultrasonografii.
Dzięki tym badaniom możliwe jest stworzenie grupy ryzyka choroby Parkinsona do przeprowadzania wczesnych działań neuroprotekcyjnych, które na tym etapie są bardzo skuteczne w rozpoznawaniu ukrytych cech.
Jeśli patologia już pokazała się klinicznie, nietrudno ją zdiagnozować.W tym celu stosowane są następujące kryteria:
- jednostronny start;
- drżenie spoczynkowe;
- stabilną i efekt przy L-dihydroksyfenyloalanina( L-DOPA) - amino biosyntezy pośredni dopamina, noradrenalina, adrenalina i melaninę;
- przez ponad 10 lat;
- powolny postęp;
- brak organicznego uszkodzenia mózgu podczas MRI.
Diagnostyka różnicowa wykonywana jest bez dodatkowych metod badawczych, wyłącznie na podstawie wskaźników klinicznych. Choroby, z którymi należy rozróżnić chorobę Parkinsona obejmują:
- zwyrodnienie wątroby;
- choroba dyfuzyjnych systemów poboru;
- parkinsonizm nieletnich;
- atrofia wielonarządowa;
- Choroba Alzeggera;
- parkinsonizm wtórny( naczyniowy, lek toksyczny nowotworu).Choroba Parkinsona
Leczenie choroby Parkinsona
Ponieważ etiologia choroby nie jest w pełni zrozumiała, nie istnieje etiotropowe leczenie choroby Parkinsona. Terapia przebiega w kilku kierunkach i jest ukierunkowana na spowolnienie( zatrzymanie) zwyrodnienia neuronów, redukując główne objawy, rehabilitację fizyczną i społeczno-psychologiczną.
W tym celu stosuje się leki przeciw chorobie Parkinsona, które eliminują zaburzenia motoryczne. Należą do nich leki zawierające lewodopę, środki antycholinergiczne, preparaty amantadyny, agonisty receptora dopaminy, inhibitory MAO-B.Leczenie powinno być kompleksowe, ciągłe, indywidualnie dobierane.
Interwencja chirurgiczna jest możliwa, ale nie zapobiega rozwojowi patologii i jest prowadzona zgodnie ze ścisłymi wskazaniami.
Prognozy leczenia
Rokowanie jest niekorzystne, ponieważ patologia postępuje, prowadzi do niepełnosprawności, niepełnosprawności i skrócenia średniej długości życia. Leki hamują rozwój objawów, ale nie leczą choroby.