Oparzenie chemiczne: leczenie i pierwsza pomoc
Urazy spowodowane przez tkanki agresywnych substancji są nazywane oparzeniem chemicznym.
Wszystkie uszkodzenia chemiczne są sklasyfikowane zgodnie z rodzajem odczynnika, obszarem i objętością dotkniętych części ciała oraz wieloma innymi kryteriami, w zależności od tego, czy ocena stanu zdrowia ofiary jest oceniana i czy opracowany jest plan leczenia.
Wszystkie urazy chemiczne są podzielone na domowe i przemysłowe. Te ostatnie są związane z przyjmowaniem szkodliwych substancji w miejscu pracy lub w laboratoriach chemicznych, w których często stosuje się różne odczynniki o wysokich stężeniach. Oparzenia domowe zwykle nie powodują znaczących szkód dla zdrowia ludzkiego.
Ocena ciężkości oparzeń chemicznych jest dokonywana według dwóch głównych kryteriów - obszaru i głębokości zmiany. Obszar zmian skórnych jest określany w przybliżeniu na podstawie zasady dłoni lub "zasady dziewięciu".Ludzką powierzchnię dłoni szacuje się na 1,2% całkowitej powierzchni skóry. Obszar powierzchni skóry głowy i szyi pobierany jest w 1/9 części, powierzchnia klatki piersiowej - 2/9 itd.
Tak więc kwas prowadzi do koagulacji białek, a zatem do pojawienia się gęstego strupu, który spowalnia przenikanie odczynnika do leżących pod nim tkanek ciała. Natomiast Alkalis zmiękcza parch, gdy zsyntetyzuje tłuszcze i rozpuszcza białka, co przyczynia się do bardziej intensywnej penetracji odczynnika i wzrostu nasilenia zmiany.
Kolor dotkniętych tkanek zależy od rodzaju szkodliwego odczynnika. Tak więc biały parch, który zmienia się w brązowy lub czarny jest oznaką kwasu siarkowego, a żółty kolor powstaje z działania kwasu chlorowodorowego.
Rzadziej poparzenia mogą być spowodowane przez związki fluoru, fosforu, fenolu i wielu innych substancji. Oddzielna grupa powinna wyznaczyć grupę chemicznych środków bojowych do operacji tworzenia pęcherzy( gaz musztardowy itp.).
Nieco doskonały obraz kliniczny daje skórę produktów naftowych( benzyny, nafty itp.), A także soku i eterycznych oparów niektórych trujących roślin( popiołu, krowy, itp.).W przypadku oparzenia powstaje rozwarstwienie powierzchniowych warstw skóry, z tworzeniem się pęcherzyków wypełnionych cieczą.Wokół takich zmian skóra często staje się pigmentowana, taka "opalenizna" może trwać wiele miesięcy.
W miejscu kontaktu agresywnej substancji rozróżnia się następujące rodzaje oparzeń chemicznych:
Skuteczność leczenia oparzeń chemicznych, a często także życia ofiary, zależy bezpośrednio od szybkości i jakości pierwszej pomocy w nagłych wypadkach. Dlatego tak ważne jest: jak najszybsze wyeliminowanie skutków działania agresywnych substancji.
Zanieczyszczoną odzież należy starannie usunąć, uważając, aby nie spowodować dodatkowego zranienia uszkodzonej skóry. Odczynnik należy usunąć ze skóry poprzez płukanie lub wstrząsanie. Najczęściej myte wodą, z wyjątkiem klęski substancji, dając wilgotną reakcję w wilgotnym środowisku z wydzieleniem ciepła( wapno palone, stężony kwas siarkowy itp.).
Leczenie za pomocą środków zapobiegających wzrostowi dotkniętego obszaru i inaktywującego odczynnik. Tak więc, jeśli kwasy wchodzą w skład leczenia, należy użyć lekko zasadowego roztworu( sody oczyszczonej itp.) Oraz roztworów o niskim stężeniu zasadowym( kwas octowy, cytrynowy itp.).
Niektóre odczynniki są związane i / lub inaktywowane przez określone leki. Na przykład, pod wpływem wapna, przemyj go 20% syropem cukrowym, kwas karbolowy zobojętniony gliceryną, a biały fosfor nie lubi 5% roztworu nadmanganianu potasu.
Ponieważ wiele odczynników chemicznych szybko przenika do tkanek ciała, ich działanie nie zatrzymuje się przed szybkim myciem powierzchni skóry. Dlatego w wielu przypadkach rana powinna być myta nieprzerwanie przez kilka godzin. Nawet jeśli nie prowadzi to do całkowitego wymycia odczynnika, jego stężenie maleje, a zatem zdolność uszkadzania maleje.
Leczenie powinno być przeprowadzane w wyspecjalizowanych placówkach medycznych( ośrodkach spalenia lub oddziałach), w przypadku ich braku - w oddziałach chirurgicznych lub innych, biorąc pod uwagę miejsce uszkodzenia. Na przykład pacjent z chemicznym wypaleniem twarzy może zostać wyleczony w oddziale chirurgii szczękowo-twarzowej.
Leczenie, które należy przeprowadzić, powinno być złożone:
Bez względu na to, jakie sukcesy osiągają specjaliści od leczenia oparzeń, zawsze z wyprzedzeniem trzeba dbać o zapobieganie uszkodzeniom chemicznym. Zobacz także, leczenie oparzeń słonecznych.
Wszystkie uszkodzenia chemiczne są sklasyfikowane zgodnie z rodzajem odczynnika, obszarem i objętością dotkniętych części ciała oraz wieloma innymi kryteriami, w zależności od tego, czy ocena stanu zdrowia ofiary jest oceniana i czy opracowany jest plan leczenia.
Wszystkie urazy chemiczne są podzielone na domowe i przemysłowe. Te ostatnie są związane z przyjmowaniem szkodliwych substancji w miejscu pracy lub w laboratoriach chemicznych, w których często stosuje się różne odczynniki o wysokich stężeniach. Oparzenia domowe zwykle nie powodują znaczących szkód dla zdrowia ludzkiego.
Ocena ciężkości oparzeń chemicznych jest dokonywana według dwóch głównych kryteriów - obszaru i głębokości zmiany. Obszar zmian skórnych jest określany w przybliżeniu na podstawie zasady dłoni lub "zasady dziewięciu".Ludzką powierzchnię dłoni szacuje się na 1,2% całkowitej powierzchni skóry. Obszar powierzchni skóry głowy i szyi pobierany jest w 1/9 części, powierzchnia klatki piersiowej - 2/9 itd.
Na głębokość, oparzenia chemiczne są podzielone na 4 stopnie:
- 1) Pierwszy to powierzchowne oparzenie. Wpływa na górną warstwę skóry bez głębokiej penetracji. Zewnętrzne objawy są podobne do łatwego stopnia oparzenia termicznego: małe zaczerwienienie i obrzęk. Odzyskiwanie odbywa się w kilku w całości, bez żadnych konsekwencji.
- 2) Drugi - zniszczenie nabłonkowej warstwy skóry i częściowe uszkodzenie górnych warstw skóry właściwej. Granica martwicy przebiega na różnych głębokościach, obszary zmian powierzchownych zmieniają się na głębsze. W przeciwieństwie do oparzeń termicznych, pojawienie się pęcherzyków jest niezwykle rzadkie. Najpierw powstaje nekrotyczny powierzchowny parch, który jest często niszczony kilka dni po urazie przez ropny wysięk. W wyniku tego powstaje ropna rana na tle łagodnego obrzęku.
- 3) Trzeci - porażka wszystkich warstw skóry. Leczenie zwykle kończy się tworzeniem trwałych blizn, przywrócenie skóry jest możliwe tylko na krawędziach spalonego obszaru.
- 4) Po czwarte - zniszczenie skóry i leżących u jej podstaw tkanek( tkanki tłuszczowej, kości, mięśni itp.).Występuje rzadko, charakterystyczną cechą jest przemiana martwych i nieuszkodzonych tkanek.
Tak więc kwas prowadzi do koagulacji białek, a zatem do pojawienia się gęstego strupu, który spowalnia przenikanie odczynnika do leżących pod nim tkanek ciała. Natomiast Alkalis zmiękcza parch, gdy zsyntetyzuje tłuszcze i rozpuszcza białka, co przyczynia się do bardziej intensywnej penetracji odczynnika i wzrostu nasilenia zmiany.
Kolor dotkniętych tkanek zależy od rodzaju szkodliwego odczynnika. Tak więc biały parch, który zmienia się w brązowy lub czarny jest oznaką kwasu siarkowego, a żółty kolor powstaje z działania kwasu chlorowodorowego.
Rzadziej poparzenia mogą być spowodowane przez związki fluoru, fosforu, fenolu i wielu innych substancji. Oddzielna grupa powinna wyznaczyć grupę chemicznych środków bojowych do operacji tworzenia pęcherzy( gaz musztardowy itp.).
Nieco doskonały obraz kliniczny daje skórę produktów naftowych( benzyny, nafty itp.), A także soku i eterycznych oparów niektórych trujących roślin( popiołu, krowy, itp.).W przypadku oparzenia powstaje rozwarstwienie powierzchniowych warstw skóry, z tworzeniem się pęcherzyków wypełnionych cieczą.Wokół takich zmian skóra często staje się pigmentowana, taka "opalenizna" może trwać wiele miesięcy.
W miejscu kontaktu agresywnej substancji rozróżnia się następujące rodzaje oparzeń chemicznych:
- uszkodzenie skóry.
- pali opuszkę pachową, przełyk i żołądek. Oparzenia górnych dróg oddechowych
- .
- chemiczne uszkodzenie oczu, itp.
- jasne i zrozumiałe oznaczanie wszystkich odczynników niebezpiecznych dla zdrowia.
- zakaz przyjmowania pokarmu, w tym stosowanie napojów w laboratoriach chemicznych.
- używa systematycznie sprawdzonego osobistego wyposażenia ochronnego podczas pracy z agresywnymi substancjami.
- dostępność w laboratorium oraz w szkodliwej produkcji załogowych apteczek pierwszej pomocy.
- prowadzi regularne zajęcia w celu udzielania pierwszej pomocy ofiarom oparzeń chemicznych.
Leczenie i pierwsza pomoc w przypadku oparzeń chemicznych
Skuteczność leczenia oparzeń chemicznych, a często także życia ofiary, zależy bezpośrednio od szybkości i jakości pierwszej pomocy w nagłych wypadkach. Dlatego tak ważne jest: jak najszybsze wyeliminowanie skutków działania agresywnych substancji.
W tym celu konieczne jest szybkie i kompletne usunięcie odczynnika z miejsca kontaktu. Osoba udzielająca pomocy musi uważać, aby nie stać się ofiarą.
Zanieczyszczoną odzież należy starannie usunąć, uważając, aby nie spowodować dodatkowego zranienia uszkodzonej skóry. Odczynnik należy usunąć ze skóry poprzez płukanie lub wstrząsanie. Najczęściej myte wodą, z wyjątkiem klęski substancji, dając wilgotną reakcję w wilgotnym środowisku z wydzieleniem ciepła( wapno palone, stężony kwas siarkowy itp.).
Leczenie za pomocą środków zapobiegających wzrostowi dotkniętego obszaru i inaktywującego odczynnik. Tak więc, jeśli kwasy wchodzą w skład leczenia, należy użyć lekko zasadowego roztworu( sody oczyszczonej itp.) Oraz roztworów o niskim stężeniu zasadowym( kwas octowy, cytrynowy itp.).
Niektóre odczynniki są związane i / lub inaktywowane przez określone leki. Na przykład, pod wpływem wapna, przemyj go 20% syropem cukrowym, kwas karbolowy zobojętniony gliceryną, a biały fosfor nie lubi 5% roztworu nadmanganianu potasu.
Ponieważ wiele odczynników chemicznych szybko przenika do tkanek ciała, ich działanie nie zatrzymuje się przed szybkim myciem powierzchni skóry. Dlatego w wielu przypadkach rana powinna być myta nieprzerwanie przez kilka godzin. Nawet jeśli nie prowadzi to do całkowitego wymycia odczynnika, jego stężenie maleje, a zatem zdolność uszkadzania maleje.
Leczenie powinno być przeprowadzane w wyspecjalizowanych placówkach medycznych( ośrodkach spalenia lub oddziałach), w przypadku ich braku - w oddziałach chirurgicznych lub innych, biorąc pod uwagę miejsce uszkodzenia. Na przykład pacjent z chemicznym wypaleniem twarzy może zostać wyleczony w oddziale chirurgii szczękowo-twarzowej.
Leczenie, które należy przeprowadzić, powinno być złożone:
- 1) Eliminacja miejscowego działania chemicznego i opóźnienie absorpcji odczynnika i produktów rozkładu dotkniętych tkanek.
- 2) Zmniejszenie ogólnego toksycznego działania na organizm( detoksykacja, zwalczanie możliwych powikłań - uszkodzenie nerek, wątroby itp.).
- 3) Zwalczanie infekcji w obrębie zmiany i eliminowanie efektów ropienia.
- 4) Ogólne leczenie odtworzeniowe.
- 5) Rehabilitacja pacjenta po zakończeniu głównego leczenia.
Bez względu na to, jakie sukcesy osiągają specjaliści od leczenia oparzeń, zawsze z wyprzedzeniem trzeba dbać o zapobieganie uszkodzeniom chemicznym. Zobacz także, leczenie oparzeń słonecznych.