przymus.

Pragnienie samodyscypliny u wielu dzieci w wieku od ośmiu do dziesięciu lat staje się tak silne, że denerwuje je z powodu trywialności. Prawdopodobnie pamiętasz to z własnego dzieciństwa. Najczęstszym pragnieniem nie jest stąpanie po pęknięciach asfaltu. To nie ma sensu, ale masz nadprzyrodzone przekonanie, że nie powinieneś nadepnąć na pęknięcia. Ta aspiracja nazywana jest przymusem przez psychiatrów. Innymi przykładami są dotykanie co trzeciego filaru w płocie, szukanie "szczęśliwych biletów" lub wymawianie pewnych słów, zbliżających się do drzwi. Jeśli dziecko uważa, że ​​popełnił błąd, wraca do miejsca, w którym wszystko zostało zrobione całkiem słusznie i zaczyna od nowa.

Ukryte znaczenie przymusu można zobaczyć na podstawie powiedzenia dziecka: "Kto złamał szyję - złamał kark babci".Wszyscy czasami mamy wrogie uczucia wobec bliskich, ale każda osoba doświadcza skruchy, pogrążona w pragnieniu skrzywdzenia ich i próbuje się go pozbyć.A jeśli sumienie jest bardzo surowe, nadal gryzie z powodu "złych" myśli, nawet jeśli można je ukryć w podświadomości. Dziecko czuje się winne, chociaż nie wie co. A jego sumienie staje się łatwiejsze, jeśli ściśle przestrzega jakiejś nic nie znaczącej reguły, tak jak nie należy stawiać czoła pęknięciom chodnika.

Przyczyną manifestacji przymusu u dziecka w tym wieku nie jest to, że wcześniej nie miał on tak złych myśli, ale jego sumienie na tym etapie staje się coraz surowsze. Wiemy również, że w tym wieku dziecko próbuje tłumić myśli o seksie, a to czasami odgrywa rolę w pojawieniu się przymusu.

Kompulsy świetlne są tak powszechne w ciągu ośmiu do dziesięciu lat, że powstaje pytanie, czy uznać je za normę, czy też wciąż oznakę nerwowości. Nie martwiłbym się zbytnio łatwymi kompulsjami, takimi jak chodzenie po pęknięciach, jeśli w reszcie dziecko jest szczęśliwe, towarzyskie i normalnie uczy się w szkole. Z drugiej strony, bym zwrócił się do psychiatry czy przymus trwa dziecku dużo czasu( na przykład, jeśli on ciągle siedzieć i myje ręce, trwa wzmożony obawie przed bakteriami i tak dalej), a jeśli dziecko jest zazwyczaj zajęty, nerwowy i małomówny.

Zaznacz. Teak - to ten sam nerwowy nawyk co migotanie, skurcze ramion, grymasy, szarpanie szyi, kaszel, parskanie, suchy kaszel. Podobnie jak przymus, kleszcz występuje najczęściej od dziewięciu lat, ale może pojawić się w każdym wieku, począwszy od drugiego roku życia. Ruch jest zwykle szybki, powtarzany regularnie i zawsze w tej samej formie. Staje się częstsze, gdy dziecko doświadcza stresu. Tick ​​może trwać kilka tygodni lub miesięcy, a następnie zniknąć na zawsze lub zmienić na inny. Mruganie, parskanie, kaszel, suchy kaszel zwykle rozpoczynają się po przeziębieniu, ale kontynuują, gdy minęło zimno. Szarpnięcie ramion może się rozpocząć, jeśli dziecko założy nowe ubrania i poczuje się jakby spadało. Dziecko może nauczyć się kleszczy od innego dziecka, ale nie zrobiłby tego, gdyby napięcie nie narosło w nim.

Teak jest powszechny u dzieci, które mają bardzo surowych rodziców. Być może w domu dzieci są pod zbyt dużą presją.Czasami rodzice są zbyt rygorystyczni wobec dziecka, ciągle uczą i poprawiają, kiedy jest przed nimi. Lub rodzice stale wyrażają swoją dezaprobatę, lub ustanawiają zbyt wysokie standardy, lub zmuszają jednocześnie do angażowania się w zbyt wiele działań, takich jak taniec, muzyka i sport. Gdyby dziecko miało odwagę się oprzeć, prawdopodobnie zgromadziłoby mniejsze napięcie. Ale w większości przypadków jest do tego zbyt dobrze wychowany, dlatego powstrzymuje i kumuluje podrażnienia, które przejawia się w kleszczach.

Nie nadużywaj dziecka z powodu kleszcza i nie naprawiaj go. Praktycznie nie kontroluje swojego kleszcza. Musimy uczynić życie w rodzinie spokojnym, osiągnąć przyjazne stosunki, mniej krzywdzić dziecko, starać się, aby jego życie w szkole było zadowalające. Teak należy odróżnić od tańca św. Witt i ogólna nerwowość.