Czy to masz, czy nie? Gra.

Cechy gry i jej wartość edukacyjna. W proponowanej grze, podobnie jak w poprzednich, dzieci uczą się rozpoznawać znajome przedmioty w formie. Ale w przeciwieństwie do poprzednich gier, badanie dotykowe i rozpoznanie pożądanego obiektu występuje w sytuacji porównania kilku obiektów mniej lub bardziej podobnych pod względem formy. Na przykład w zestawie zabawek znajduje się kilka okrągłych przedmiotów( piłka, jabłko, jajko, cytryna), wśród których dziecko musi znaleźć określony przedmiot. W związku z tym zadanie uczące( odróżniające podobne w formie przedmiotów) wymaga od dzieci większego wysiłku umysłowego niż w poprzednich grach. Ponadto dzieci otrzymują większą niezależność w stosowaniu racjonalnych metod badania dotykowego, które przypomina zasady gry.

Rozwiązanie tego dość skomplikowanego zadania staje się możliwe dzięki temu, że dzieci aktywnie interesują się atrakcyjnymi przedmiotami. Ponadto zatwierdzenie nauczycielem i rówieśnikami, rozpoznawanie osobistych osiągnięć dziecka( tzw obiekt jest w stanie znaleźć) Zachęć dziecko, aby rozwiązać problem poprawnie.

obserwując poczynania rówieśników, inne dzieci przyzwyczajają się do wczuć się ze sobą, cieszyć się sukcesem innych, i powstrzymać się, aby przyczynić się do tego sukcesu. W tej grze wychowujemy nie tylko aktywność poznawczą, ale także wolicjonalne i moralne.

Materiał do gry. Znajomy dla dzieci obszerne zabawki o małych rozmiarach i prostym kształcie. Może to być pomysłowe, dydaktyczne zabawki i niektóre miniaturowe przedmioty gospodarstwa domowego. Dobre wykorzystanie dydaktycznego zestaw zabawek drewnianych, wyposażony w jasny, monolityczne( jedna część) postaci( jabłka, gruszki, piłki, jajkiem, piramidy, dzban, miskę, cytryny, kostka, cegła).Jeśli produkt końcowy nie można odebrać składa się na przykład z następujących elementów: kuli, jabłko( fałszywe lub naturalnej), grzyby jajko, Matryoshka, kosz, wiadro, żwirowych, mały samochód, cegła, samolot itp

do. .Gra wymaga dwóch kopii każdej zabawki. Niektóre zabawki o tym samym kształcie muszą różnić się kolorem, aby dzieci mogły zastosować wiedzę o kolorach i niezależnie zidentyfikować kształt przedmiotu jako jego cechę odróżniającą.Ponadto potrzebne są dwie małe torby. W każdym z nich powinny znajdować się dwa otwory na dłonie, złożone na elastycznej taśmie, takie jak łącznik.

Wszystkie zabawki i zarówno muff umieszczone w pudełku z odpowiednimi działami: jeden zestaw do drugiego i muftochek.

Opis gry i jej techniki. Nauczyciel obiecuje bawić się nowymi zabawkami, które dla nich przygotował.Po śniadaniu oferuje dzieciom, jak zawsze stawiają krzesła.(półokrąg), a naprzeciwko stoi mały stolik z pudełkiem, w którym znajduje się materiał do gry. Wyciągając z pudełka dwie torby( mufy), dorosłych pokazuje, osadzonego w tulei z obu rąk, i daje dzieciom spróbować samemu, jak to zrobić.Dzieci przekazują sobie mufki z dwóch stron, zaczynając od tych, którzy siedzą na krawędzi. Po spotkaniu w połowie półkola муфточки wracają na mały stolik do nauczyciela.

Po wyjęciu każdej zabawki z pudełka po kolei nauczyciel pokazuje ją dzieciom i kładzie na stole. Dzieciaki przywołują przedmioty i patrzą na nie ze wszystkich stron. Na stole zbudowany jest cały zestaw zabawek. Po tym, nauczyciel przed dziećmi stawia jeden po drugim wszystkie elementy w mufą i nazwał ich dziecko robi to samo z innym zestawem zabawek i innych mufy."Zabawki ukryły się przed nami" - mówi nauczyciel."Nic, teraz ich poszukujemy i odeślemy ponownie."On kiwa się dwójką dzieci, zwalnia miejsce na stole i foteliki je naprzeciwko siebie, tak, że ich działania są postrzegane przez wszystkich. Każde dziecko otrzymuje mufkę z zabawkami.„Teraz będziemy decydować, kto będzie pierwszym szukać zabawki” - mówi nauczyciel wykorzystuje prosty i licznikami:

bawić się grać, muszę wszystko liczyć.Jeden, dwa, trzy, Jeden to ty.

Odnosząc się do pierwszego dziecka, nauczyciel sugeruje, że wybrał w muff-boxie to, co lubi.(W tym samym czasie wygląda to jak zrobienie ankiety z podmiotem obiema rękami, obrócenie go i sondowanie z różnych stron.) "Wybierasz? Następnie zapytał: "Więc powiedz mi, co znalazłeś, i zapytaj, czy w Petit jest podobna zabawka( imię innego dziecka)".Nauczyciel wyjaśnia, że ​​musisz powiedzieć następujące słowa: "Mam piłkę( cytryna, jajko, itp.).I czy masz czy nie? "- i postaw przedmiot na stole. Inny partner powinien znaleźć w swojej mufce to samo i odpowiedzieć: "I mam piłkę", a następnie wyjąć ją z mufki i umieścić obok siebie dla porównania. Wszyscy porównują zabawki i oceniają poprawność rozwiązania problemu. Jeśli problem zostanie rozwiązany poprawnie, a obiekty będą się pokrywały, dzieci klaszczą w dłonie.

Gra trwa nadal, dopiero teraz drugie dziecko wybiera zabawkę, a pierwsza odnajduje to samo w mufce i znowu obie zabawki stają się blisko siebie. Oceniając poprawność rozwiązania problemu, pedagog wybiera dwóch nowych dzieci, a gra trwa. Tak więc z kolei wszystkie dzieci wybierają i znajdują zabawki, badając w dotyku i ucząc się przedmiotów w kształcie.

Pod koniec gry nauczyciel wraz z dziećmi umieszcza materiał w pudełku.

Zasady gry.

1. Sprawdź zabawki w dotyku, obiema rękami, obracając je ze wszystkich stron.

2. Możesz wyjąć zabawkę z torby i położyć ją na stole dopiero po jej wywołaniu.

3. Wybierz zabawkę i zapytaj, czy ma ona partnera, który z kolei jest ustawiony za pomocą liczników.

Wskazówki dla nauczyciela. Aby skutecznie rozwiązać problem nauczania, ważne jest nie tylko badanie dotykowe, ale także wizualne. W procesie wstępnego przeglądania zabawek u dzieci pojawia się wizualny obraz przedmiotu, który ułatwi badanie dotykowe i rozpoznanie podmiotu w formie. Dlatego bardzo ważne jest, aby badanie przedmiotów przechodziło emocjonalnie, a dzieci mogły podziwiać zabawki.

Aby nie komplikować procesu kontroli i selekcji zabawek, należy umieścić w każdym muftochku nie więcej niż pięć przedmiotów. Będzie więc bardziej przestrzenny dla rąk dziecka, co ułatwi rozpoznawanie zabawek. Przedmioty identyfikowane przez dzieci są zwracane za każdym razem do mufli. Po wykonaniu trzech lub czterech par zabawek, zastąp je innymi.

Po ponownym uruchomieniu gry można dodawać nowe zabawki lub zastępować niektóre obiektami o bardziej złożonym kształcie z dodatkowymi szczegółami( na przykład wiadro można zastąpić rondlem, kubkiem z cukrową miską itp.).

Należy zwrócić szczególną uwagę na ten moment w grze, gdy porównuje się dwie zabawki pobrane z mufli. Pytając dzieci, co mają takie same, a co inne, pomóż im odróżnić formę jako istotną cechę odróżniającą, odwracającą uwagę od znaków koloru.

Podczas oceny poprawności rozwiązania problemu ważne jest umożliwienie dzieciom pełnego doświadczania ich sukcesu i uzyskania zadowolenia z uznania ich osobistych osiągnięć przez inne dzieci i dorosłych. Dlatego nie trzeba żałować pochwał i miłych słów, oceniając sukces dzieci.

Podczas zabawy dzieci poprawiają taktykę badania dotykowego. Ruchy rąk, prowadzone pod kierunkiem wychowawcy, stają się coraz bardziej spójne: palce przesuwają się po całej powierzchni obiektu. Prowadzi to do budowy holistycznego, klarownego obrazu kształtu obiektu, co ułatwia rozpoznanie go za pomocą dotyku.

Organizacja gry jest tak prosta, że ​​dzieci mogą grać w nią razem lub cztery razem i bez bezpośredniego udziału osoby dorosłej, tylko pod jego ogólnym nadzorem i wskazówkami. Przyczynia się to do względnej niezależności dzieci i ich wzajemnego zbliżenia.