Kompleksowe badanie statusu odpornościowego organizmu

Obecnie immunologia kliniczna stała się ogniwem łączącym wiele dyscyplin medycznych. Do jego głównych zadań należy diagnoza, rokowanie i opracowywanie metod leczenia chorób ludzi, którym towarzyszą różne defekty układu odpornościowego. Zmiany w układzie odpornościowym w chorobach należy rozpatrywać nie w izolacji, ale w połączeniu z innymi ważnymi systemami życiowej aktywności organizmu. Kompleksowa ocena stanu różnych części układu odpornościowego powinna uwzględniać zarówno ilościowe jak i jakościowe zmiany wskaźników odporności. Metody immunologii klinicznej pozwalają nam rozwiązać następujące problemy.

■ Wykryj defekt jednego lub drugiego ogniwa układu odpornościowego( wrodzone i nabyte niedobory odporności).

■ Diagnozowanie autoagresji w stosunku do normalnych składników ciała( chorób autoimmunologicznych) i nadmiernej akumulacji kompleksów immunologicznych( choroby kompleksów immunologicznych).

■ Identyfikacja dysfunkcji, w których objawy hiperfunkcji rozwijają się w jednym lub drugim ogniwie odporności ze szkodą dla funkcjonowania innych ogniw( hipergammaglobulinemia, choroba o ciężkim łańcuchu, szpiczak itp.).

■ Monitoruj skuteczność terapii immunosupresyjnej lub immunostymulującej.

■ Przeprowadź pisanie i selekcję dawców w celu przeszczepiania narządów i monitorowania leczenia immunosupresyjnego przeszczepów.

■ Przeprowadzić fenotypowanie hemoblastoz.

■ Diagnozowanie genetycznych predyspozycji do choroby fizycznej.

Wskazania do powołania badań immunologicznych uwzględniają następujące choroby i stany.

■ Podejrzewa się o obecność genetycznie określonych defektów układu odpornościowego( pierwotne niedobory odporności).

■ Choroby autoimmunologiczne.

■ Stany i choroby alergiczne.

■ Choroby zakaźne o przedłużonym i przewlekłym przebiegu.

■ Podejrzewa się o nabyte niedobory odporności.

■ Nowotwór złośliwy.

■ Prowadzenie terapii cytostatycznych, immunosupresyjnych i immunomodulujących.

■ Przygotowanie do poważnych interwencji chirurgicznych i skomplikowanego okresu pooperacyjnego.

■ Badanie biorców przed i po alloprzeszczepie narządów.

Badanie statusu odpornościowego obejmuje obecnie ocenę

następujących składników:

■ specyficzny dla antygenu( odporność humoralna i komórkowa);

■ specyficzny dla antygenu( układ niespecyficznej odporności organizmu).

W tym przypadku czynniki specyficzne dla antygenu obejmują humoralną i komórkową odpowiedź immunologiczną.Pierwszy opiera się na rozwoju AT, drugi - na działaniu aktywowanych limfocytów zależnych od grasicy( limfocyty T).W przypadku odpowiedzi immunologicznej typu humoralnego charakterystyczna jest produkcja AT, która jednocześnie jest efektorami wiązania B układu immunologicznego. Aby ocenić to powiązanie, stosuje się badania charakteryzujące aktywność funkcjonalną wiązania B odporności i obejmują one oznaczanie stężenia Ig, poziom AT po immunizacji profilaktycznej, identyfikacja CEC.Komórkowy typ odpowiedzi charakteryzuje się wytwarzaniem dużej liczby aktywowanych antygenowo aktywowanych limfocytów B i T.Optymalna odpowiedź immunologiczna jest realizowana tylko poprzez interakcję między humoralnymi i komórkowymi ogniwami odporności.