Obawy przed dwuletnim dzieckiem

Strach przed rozłąką. To, co dzieje się czasami, jeśli wrażliwe, zależne dziecko w wieku od 20 do 25 miesięcy, nagle oddzielone od matki. Być może matka musiała opuścić miasto na kilka tygodni. Albo on zdecydował, że nadszedł czas, aby wrócić do pracy i znaleźć kobietę, która będzie opiekować się dzieckiem w ciągu dnia. Zazwyczaj dziecko nie robić zamieszania, gdy matka nie jest, ale jeśli chodzi o powrót, to przykleja się do niego jak pijawka i nie pozwala zbliżyć się do innej kobiety. Kiedy wydaje mu się, że jego matka znowu wychodzi, wpada w panikę.Najsilniejszy ze wszystkich jest strach przed rozłąką, kiedy trzeba iść spać.Dziecko jest przerażone i rozpaczliwie się opiera. Jeśli matka oderwie się i odchodzi, może płakać godzinami. Jeśli siedzi przy swoim łóżeczku, leży cicho. Ale powinna się poruszać, gdy podskakuje natychmiast.

W niektórych takich przypadkach dziecko oddaje mocz w łóżku. Zaczyna mówić „siku”( lub inny kontyngent mówi słowo), jego matka przypisuje go do toalety, on uwalnia kilka kropel, i tak szybko, jak wkłada go do łóżka, znowu płacze „Wee”.Można powiedzieć, że po prostu używa pretekstu, aby utrzymać matkę przy sobie. To prawda, ale to nie tylko to. Takie dzieci naprawdę boją się zmoknąć w łóżku. W nocy, z powodu tego strachu, mogą się obudzić co dwie godziny. W tym wieku matka zaczyna wyrażać swoją dezaprobatę dla takich wypadków. Może dziecko uważa, że ​​jego matka przestanie go kochać, gdyby zmoczył, a więc odejść.Jeśli tak, to ma dwa powody, aby bać się zasnąć.

W tym wieku, należy unikać powody do strachu. Dzieci którzy od dzieciństwa były wśród różnych ludzi i pozwolono by rozwijać niezależność i towarzyskość, cierpią mniej z takich lęków.

Jeśli twoje dziecko ma około dwóch lat, strzeż się drastycznych zmian. Jeśli jest to możliwe, aby przełożyć wyjazd na sześć miesięcy lub czekać z pójściem do pracy, lepiej poczekać, zwłaszcza jeśli jest to pierwsze dziecko. Jeśli nadal trzeba iść, spróbuj przejść dziecko spotkał się z kobietą, która będzie się nim opiekować, i przyzwyczaiłem się do tego, czy jest to przyjaciel, krewny podróży sprzątania.(Jeśli dziecko będzie mieć trochę czasu, aby spędzić w obcym domu, a co ważniejsze, że wcześniej i stopniowo poznał nowych ludzi i nowe miejsca.) Po pierwsze, nie zostawiaj go na cały dzień.Zacznij od pół godziny i stopniowo zwiększaj czas trwania nieobecności. Nie wychodź na miesiąc po przeprowadzce do innego miasta lub pozostaniu innego członka rodziny. Dziecko w tym wieku potrzebuje dużo czasu, aby przyzwyczaić się do każdej zmiany osobno.

W rozdziale „matka pracuje” zawiera inne pomysły na to, co zrobić, gdy matka ma zamiar wznowić pracę.

Jak pomóc dwuletniemu dziecku przezwyciężyć strach. Jeśli dziecko boi się iść spać, najlepiej jest siedzieć z nim, aż zaśnie. Ale nie jest łatwo to osiągnąć.Nie próbuj cicho wymknąć się przed zaśnięciem. To go przestraszy i nie pozwoli mu zasnąć.Walka może potrwać kilka tygodni, ale w końcu wygrasz. Jeśli on.przestraszony po odejściu, spróbuj przez wiele tygodni nie opuszczać miasta ponownie. Jeśli musisz iść do pracy codziennie, aby pożegnać się z nim łagodnie i przyjemnie, ale stanowczo. Jeśli odczuwasz ból i niepewność na swojej twarzy, lęk dziecka wzrośnie.

niewiele pomaga, jeśli pozbawić dziecko snu w ciągu dnia, a on dostaje zmęczony, lub jeśli lekarz przypisze środek uspokajający, ale ostatecznie taki, który nie jest wystarczające. Dziecko w strachu nie może spać przez wiele godzin, nawet jeśli jest strasznie zmęczone. Najpierw go uspokój.

Jeśli dziecko boi się zmoczyć siebie, aby go uspokoić, mówiąc, że to nie ma znaczenia, nawet jeśli zrobił siusiu w łóżku, że go kochasz i tak.

Nadmierna opieka wzmacnia obawy dziecka. dziecko, które boi się separacji - czy cokolwiek innego - jest bardzo wrażliwy, czy matka czuje to samo. Jeśli zmienia się lub zachowuje się on tak samo winny, za każdym razem idę, jeśli jest on pędzi do swojego pokoju w nocy, jej lęk potęguje strach separacji.

Może się wydawać, że się sprzeczam: Powiedziałem, że matka powinna siedzieć z dzieckiem, dopóki nie zasypia, i nie zostawiać go na kilka tygodni, jeśli się boi. Chcę powiedzieć, że powinna zwrócić mu szczególną uwagę, jako pacjentka. Ale jednocześnie powinien być wesoły, pewny siebie, nie bojący się niczego. Powinna obserwować, jak dziecko pozbywa się uzależnienia i strachu, zachęcać, zachęcać i wychwalać.Ta postawa jest najważniejszym czynnikiem w pokonywaniu lęków dzieci.

Ten związek między nadmierną opieką rodziców a obawami dziecka jest powszechny w wielu innych sytuacjach, problemach snu i rozpieszczaniu w dzieciństwie i wczesnym dzieciństwie.

Dążenie do nadmiernej opieki jest zwykle doświadczane przez bardzo oddanych i czułych rodziców, którzy uważają się za winnych, chociaż ich wina nie jest. Najważniejsze w większości przypadków jest to, że rodzic nie potrafi przyznać się do siebie, że czasami denerwuje się na dziecko i jest oburzony.

Rodzice i dzieci, które boją się przyznać, że istnieją naturalne razy, gdy jesteś zły na siebie i chcą mieć inny dzieje się coś złego, wyobraźmy sobie, że zamiast wszystkie niebezpieczeństwa świata pochodzić z zewnątrz, a wiele z ich przesadzone. Dziecko, które nie rozpoznaje złość w sobie i matka wkłada ją do jakiegoś potwora, albo czarownicą, czy rabusie, lub u psów czy dinozaury, czy polio lub piorun, w zależności od ich wieku i życiudoświadczenie. I lgnąć do matki - sama uzyskać ochronę i upewnić się, że nic jej się nie stało. A matka tłumi swoje rzadkie złe myśli i wyobraża sobie niebezpieczeństwo porwania, krztuszenia się, wypadków lub niewłaściwej diety. Próbuje cały czas być z dzieckiem, aby chronić go przed niebezpieczeństwem, a jej zmartwiony wyraz przekonuje dziecko, że jego lęki opierają się na rzeczywistości.

Oczywiście, rozwiązaniem nie jest to, że rodzice tłumią wszystkie swoje gniewne uczucia wobec dziecka lub, przeciwnie, pokazują je w pełni. Ani jedno, ani drugie nie pomaga. Ale rodzice z pewnością pomogą, jeśli uznają nieuchronność czasowego niezadowolenia z dzieckiem i doświadczają czasem złych uczuć do niego i żartują sobie nawzajem o tym. Pomaga oczyścić atmosferę, jeśli rodzic czasami mówi dziecku, jaki jest zły, szczególnie jeśli gniew jest uzasadniony. Jeśli jest to zrobione mądrze, nie koliduje to z normalną dyscypliną.Nie jest źle czasem powiedzieć dziecku: "Wiem, jaki jesteś zły, kiedy robię to tobie".

..Jeśli chodzi o konieczność przezwyciężenia obaw dziecka, bardzo wiele zależy od tego, jak szybko należy to zrobić.Jeśli dziecko się boi, nie ma potrzeby zmuszać go do natychmiastowego zaprzyjaźnienia się z psami, lub wejść głębiej w jezioro, lub jeździć samotnie w autobusie. On sam będzie chciał to wszystko zrobić, gdy tylko stanie się odważny. Ale jeśli dziecko boi się iść do przedszkola, lepiej jest nalegać, aby tam poszedł, chyba że jest bardzo przestraszony. W nocy nie należy pozwalać mu zbliżyć się do łóżka rodziców: musi nauczyć się pozostać w swoim łóżku. Dziecko w wieku szkolnym, bojące się szkoły, prędzej czy później będzie musiało się w to włożyć;Im dłużej się opóźnia, tym trudniejsze będzie dla niego. Matka musi zrozumieć różne lęki dziecka i pomyśleć o tym, który z nich jest winien jej nadmiernej troski. Oba te etapy są trudne do osiągnięcia samodzielnie, więc matka potrzebuje pomocy specjalisty.

Pewna trudność polegająca na zasypianiu. Nie chcę mówić, co jest konieczne, kładąc każde dwuletnie dziecko do łóżka, usiąść z nim, czekając aż zaśnie. Wcale nie. Silny lęk przed rozstaniem z rodzicami nie jest powszechny, ale lekkie obawy są dość powszechne. Istnieją one w dwóch wariantach. Po pierwsze, dziecko stara się utrzymać matkę w pokoju. Uparcie mówi: "pi-pi", chociaż moja matka zabrała go do toalety. Matka jest w trudnej sytuacji. Rozumie, że jest to wymówka, ale z drugiej strony chce zachęcić go do korzystania z puli. Więc ona mówi: "No cóż, jeszcze raz."Ale gdy tylko wrócą, dziecko leży, a ona już wychodzi, pyta: "Chcę pić!" I patrzy na to, jakby umierało z pragnienia. Jeśli matka się zgodzi, przez cały wieczór będzie powtarzać te dwa żądania. Myślę, że takie dziecko tylko nieco boi się pozostać samemu. Zazwyczaj najlepszym sposobem dla matki jest mówienie w przyjazny sposób, ale stanowczo, że po prostu pił i był w toalecie, a potem życzył dobrej nocy i bez wahania opuścić pokój. Jeśli zacznie się wahać lub wygląda na zaniepokojoną, potwierdzi, że: "Tak, może być coś, o co trzeba się martwić".Nawet jeśli dziecko dławi się lub płacze przez kilka minut, myślę, że rozsądniej jest nie wracać do niego.Łatwiej mu od razu nauczyć się lekcji i trochę cierpieć, niż prowadzić ciężką walkę przez wiele tygodni.

Kolejny rodzaj łagodnego lęku przed pójściem spać to, kiedy dziecko pojawia się kilka minut po położeniu się, pojawia się w pobliżu rodziców. Jest wystarczająco inteligentny, by wyglądać czarująco i wzruszająco w tych chwilach. Chętnie porozmawia lub uściska - po południu nie miał na to czasu. Rodzice w tym przypadku bardzo trudno jest wykazać stanowczość.Ale muszą to pokazać i natychmiast. W przeciwnym razie takie powstanie stanie się nawykiem i zamieni się w nocne nocne walki.

Kiedy rodzice nie mogą poradzić sobie z dwuletnim dzieckiem, czasami pytają, czy można zamknąć drzwi. Nie podoba mi się pomysł płaczu dziecka, zamknij się w jego pokoju. Wydaje mi się, że sieć rozciągnięta nad łóżkiem spełnia mniej zastrzeżeń.Możesz kupić siatkę do badmintona w sklepie z artykułami sportowymi. Jest za długa i wąska, ale przeciąć ją na pół i zszyć dwie połówki. Następnie musisz przywiązać go do mocnej liny do poręczy łóżka, które są zwrócone w stronę ściany, a także głowy i nóg. Przednia część siatki może zostać podniesiona, aby dziecko mogło się położyć.Następnie musi być również związany z kilkoma linami pod łóżkiem, abyś go nie dosięgnął.

Nie jestem pewien, czy taka siatka jest nieszkodliwa psychologicznie. Ale wygląda na to, że jest lepsza niż nocne, rozgniewane sceny. Nie można jednak przekształcić siatki w karę lub zagrożenie. Mama może żywo powiedzieć, że będzie to przytulny domek dla dziecka, w którym będzie mógł spać, i poprosić dziecko, aby przetestowało ten dom. W przypadku większości dzieci w wieku dwóch lat pomysł ten wydaje się interesujący i chętnie wspinają się pod siatką, kilkakrotnie sprawdzają, czy można z niej wyjść, a następnie zasnąć.Jeśli dziecko jest przestraszone, nie trzymam go pod siecią i nie użyję go z trzylatkami, u których może rozwinąć się klaustrofobia.

Wydaje mi się, że dwuletnie dziecko musi pozostać w swoim łóżeczku, dopóki nie nauczy się go wydostać, nawet jeśli będzie musiał kupić nowe dla dziecka. Wiele razy mówiono mi o dwuletnich dzieciach, które zaczęły błąkać się wieczorami, gdy tylko zostały przeniesione do większego łóżka. Kiedy już wiedzą, jak wyjść z łóżka, nie ma to znaczenia.

Czasami, jeśli dziecko boi się iść spać, problem można rozwiązać, umieszczając w pokoju starszego lub młodszego brata lub siostrę.